Από πλευράς
διεθνούς επικαιρότητας, το φετινό καλοκαίρι σφραγίστηκε αρχικά από τη
μείζονα περιβαλλοντική κρίση που προκάλεσε η πετρελαιοκηλίδα της ΒΡ στον
Κόλπο του Μεξικού και στη συνέχεια από έναν αφύσικο πληθωρισμό
«φυσικών» καταστροφών: ξηρασία και επισιτιστική κρίση στην υποσαχάρια
Aφρική· εθνικό πένθος στην Κίνα, ύστερα από κατολισθήσεις που άφησαν
πίσω τους περίπου 1.500 νεκρούς· σαρωτικές πλημμύρες στο Πακιστάν, που
έπληξαν 20 εκατομμύρια ανθρώπους· και το χειρότερο κύμα καύσωνα των
τελευταίων 130 χρόνων στη Ρωσία, με πρωτοφανείς πυρκαγιές που κόστισαν
τη ζωή 52 ανθρώπων, κατέστρεψαν το ένα τρίτο της παραγωγής σιτηρών και
κάλυψαν τη Μόσχα με μια κουβέρτα μαύρου καπνού.
Αν και η επιστήμη
δεν μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα, προβάλλει εύλογα η υποψία πως η
ασυνήθιστη πυκνότητα ακραίων «φυσικών» καταστροφών τέτοιας κλίμακας
συσχετίζεται με την κλιματική αλλαγή λόγω των βιομηχανικών ρύπων. Υπέρ
αυτής της υπόθεσης συνηγορεί η Εθνική Ωκεανογραφική και Ατμοσφαιρική
Υπηρεσία των ΗΠΑ, κατά την οποία οι μέσες θερμοκρασίες στους τελευταίους
επτά διαδοχικούς μήνες ήταν οι μεγαλύτερες που έχουν καταγραφεί στα
χρονικά.
Ενώ όμως η ανθρωπότητα βομβαρδίζεται από ερεθίσματα που
θα έπρεπε να την έχουν θέσει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αναφορικά με
την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, στην πράξη συμβαίνει το
ακριβώς αντίθετο. Η κορύφωση του διεθνούς ενδιαφέροντος ήρθε το 2009,
όταν η αντικατάσταση του Τεξανού «πετρελαιά» Μπους από τον πληθωρικό σε
διακηρύξεις περί «πράσινης ανάπτυξης» Ομπάμα είχε δημιουργήσει ελπίδες
ριζοσπαστικής αλλαγής εν όψει της διεθνούς διάσκεψης της Κοπεγχάγης.
Ωστόσο, το ναυάγιο της διάσκεψης, τον περασμένο Δεκέμβριο, πιστοποίησε
ότι, υπό την πίεση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι μεγάλες
βιομηχανικές δυνάμεις, παλιές και νέες, αντιμετωπίζουν το οικολογικό
πρόβλημα ως πολυδάπανη περιπέτεια.
Στην περιβαλλοντικά ευαίσθητη
Γερμανία, η κυβέρνηση της κ. Μέρκελ επιστρέφει στην πυρηνική ενέργεια.
Στη Βρετανία, ο Ντέιβιντ Κάμερον βιάζεται να ενταφιάσει τις προεκλογικές
δεσμεύσεις του και να δώσει το «πράσινο φως» σε εξόχως ρυπογόνα
εργοστάσια λιθάνθρακα. Από την πλευρά του, ο Ομπάμα έδωσε, λίγους μήνες
πριν από την καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού, ειδική άδεια στην ΒΡ για
άντληση πετρελαίου στα ανοιχτά της Αλάσκας, αντιγράφοντας την πολιτική
Μπους, την οποία προεκλογικά είχε στηλιτεύσει.
Ωστόσο, η πολιτική
μυωπία των ισχυρών δεν θα μείνει χωρίς συνέπειες: Στη Ρωσία, η τραγική
ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού απέναντι στις πυρκαγιές αποκάλυψε τα
όρια και το εύθραυστο της όποιας ανασυγκρότησης επί εποχής Πούτιν. Στην
Αμερική, πολλοί χαρακτήρισαν την πετρελαιοκηλίδα της ΒΡ ως «τυφώνα
Κατρίνα του Ομπάμα». Οσο για το Πακιστάν, η ανθρωπιστική κρίση απειλεί
να αποσταθεροποιήσει το ευάλωτο προπύργιο της Δύσης στον ισλαμικό κόσμο,
τη στιγμή που ο πόλεμος στο Αφγανιστάν διανύει την πιο δύσκολη φάση
του. Οχι ότι «η Φύση εκδικείται», όπως ανοήτως λέγεται. Απλώς, τα
περιβαλλοντικά εγκλήματα συναντούν εκθετικά αυξανόμενο οικονομικό,
κοινωνικό και πολιτικό τίμημα.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 17/08/2010)