O αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, ο οποίος μετέβη την εβδομάδα αυτή
στο Ιράκ για να σηματοδοτήσει την επίσημη λήξη των στρατιωτικών
επιχειρήσεων των ΗΠΑ στην περιοχή, έχει δηλώσει ότι η ειρήνη και η
σταθερότητα εκεί θα μπορούσε να αποτελεί
«ένα από τα σπουδαία
επιτεύγματα»
της κυβέρνησης Ομπάμα.
Φυσικά, το μεγαλύτερο
μερίδιο στις επιδοκιμασίες ανήκει στους γενναίους άνδρες και τις
γυναίκες του αμερικανικού στρατού, οι οποίοι έχουν θυσιάσει τόσα πολλά
και έχουν υπομείνει τόσες πολλές δυσκολίες. Συγχαρητήρια αξίζουν επίσης
στις ιρακινές στρατιωτικές δυνάμεις και στις αστυνομικές αρχές που
πολέμησαν γενναία και με εξαιρετικά αποτελέσματα, καθώς και στους
πολίτες του Ιράκ οι οποίοι σήκωσαν ένα τεράστιο φορτίο.
Αλλά είναι καλό
που ο πρόεδρος Ομπάμα και η κυβέρνησή του διεκδικούν και αυτοί μερίδιο
στις επιδοκιμασίες, καθώς για να πάει μπροστά το Ιράκ θα χρειαστεί
την υποστήριξή τους. Η ελπίδα μου στηρίζεται στο ότι ο πρόεδρος
συνειδητοποιεί ότι η επιτυχία στο Ιράκ δεν θα καθοριστεί από το τι
αποσύρουμε αλλά από το τι αφήνουμε πίσω. Το ελάχιστο που χρειαζόμαστε
είναι το Ιράκ να είναι ένα σταθερό κράτος όπου να επικρατεί η ειρήνη
τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων με τους γείτονές του. Και πρέπει να
βοηθήσουμε το Ιράκ να γίνει μια ημέρα ο ηγέτης της πολιτικής και
οικονομικής προόδου στη Μέση Ανατολή.
Το επακόλουθο ενός άλλου
αμερικανικού πολέμου είναι κατατοπιστικότατο. Πενήντα επτά χρόνια
πριν, ο πόλεμος στην Κορέα έλαβε τέλος με ανακωχή- επρόκειτο για μία
ακόμη αντιπαθή μάχη, πολύ πιο αιματηρή από τον πόλεμο στο Ιράκ,
μολονότι πιο σύντομη. Ο αριθμός των θυμάτων ήταν τρομακτικός, ενώ οι
ΗΠΑ και οι συμμαχικές δυνάμεις τους είχαν περισσότερες από μισό
εκατομμύριο απώλειες σε στρατιώτες. Ο στρατός της Νότιας Κορέας είχε
τις μεγαλύτερες απώλειες, αλλά και οι ΗΠΑ πλήρωσαν υψηλό τίμημα: 33.739
νεκροί και αγνοούμενοι σε μάχες και 103.284 τραυματίες.
Ωστόσο, όταν ο πόλεμος τελείωσε, οι ΗΠΑ δεν εγκατέλειψαν τη Νότια Κορέα.
Αυτό το κάναμε το 1949, όταν έλαβε τέλος η κατάληψη της Κορέας μετά
τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανοίγοντας τον δρόμο στην εισβολή της Βόρειας
Κορέας τον επόμενο χρόνο. Αυτή τη φορά, ωστόσο, διατηρήσαμε μια
σημαντική στρατιωτική δύναμη στη Νότια Κορέα.
Οι ΗΠΑ δεν
εγκατέλειψαν τη Νότια Κορέα, αν και τη χώρα εξουσίαζε ένας δικτάτορας
και οι προοπτικές της κατεστραμμένης από τον πόλεμο οικονομίας ήταν
θολές. Με όλες τις αδυναμίες της, η Νότια Κορέα αποτελούσε, παρ΄ όλα
αυτά, καταφύγιο ελευθερίας σε σχέση με τον άγονο και σκληρό δεσποτισμό
της Βόρειας Κορέας.
Καταλάβαμε ακόμη ότι η σταθερότητα στην
Κορεατική Χερσόνησο ήταν καθοριστική για την ειρήνη σε μια ολόκληρη
περιοχή- μια περιοχή που περιελάμβανε την Ιαπωνία αλλά και τη Σοβιετική
Ενωση και την Κίνα. Το πιο σημαντικό ήταν ότι αν εγκαταλείπαμε τη
Νότια Κορέα θα κινδυνεύαμε να χάσουμε όλα αυτά που είχαμε κερδίσει.
Αν και η Νότια Κορέα θεωρεί ότι χάρη σε αυτήν κυρίως οφείλεται η
άμυνά της, 28.500 αμερικανικά στρατεύματα παραμένουν ακόμη στη
χερσόνησο. Η αδιάκοπη δέσμευσή μας απέτρεψε το ενδεχόμενο άλλου πολέμου
και σήμερα η Νότια Κορέα έχει σημειώσει αξιοπρόσεκτη οικονομική
επιτυχία. Μια σειρά από δημοκρατικές εκλογές, ξεκινώντας από το 1987,
έχει οδηγήσει και σε μια αξιόλογη πολιτική επιτυχία.
Παρόμοιοι στοχασμοί ταιριάζουν σήμερα και στο Ιράκ. Πρώτον, το Ιράκ
κατέχει μια θέση«κλειδί» στον Περσικό κόλπομια σημαντική από
στρατηγικής απόψεως περιοχή στον κόσμο-, που καθίσταται ακόμη
σημαντικότερη εξαιτίας των επικίνδυνων φιλοδοξιών των ηγετών του
Ιράν. Δεύτερον, όποιες και αν είναι οι αδυναμίες της ιρακινής
δημοκρατίας, δεν συγκρίνονται με το καθεστώς που θα επέβαλαν άλλες
εχθρικές δυνάμεις. Με όλες τις ατέλειές του, το Ιράκ σήμερα είναι πιο
δημοκρατικό απ΄ ό,τι ήταν η Νότια Κορέα στο τέλος του πολέμου με τη
Βόρεια Κορέα, αλλά και πιο δημοκρατικό από οποιοδήποτε κράτος της
αραβικής Μέσης Ανατολής (με την πιθανή εξαίρεση του Λιβάνου).
Ακόμη και αν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Ιράκ λαμβάνουν
τέλος, η υποστήριξή μας στη χώρα πρέπει να συνεχιστεί. Αυτή
μεταφράζεται με αδιάκοπη πολιτική στήριξη, η οποία περιλαμβάνει την
προσφορά της βοήθειάς μας για να βρεθεί λύση στο τωρινό αδιέξοδο του
σχηματισμού κυβέρνησης. (Αξίζει να θυμηθούμε ότι μεγάλο μέρος της
δυσκολίας που αντιμετωπίζουν τώρα οι Ιρακινοί πηγάζει από το Σύνταγμα
και το εκλογικό σύστημα για τη σχεδίαση των οποίων βοήθησε η διεθνής
κοινότητα. Επιπλέον, αυτό το παράδειγμα των ειρηνικών διαπραγματεύσεων
για τον σχηματισμό κυβέρνησης είναι εντελώς καινούργιο στον αραβικό
κόσμο.)
Η δέσμευσή μας πρέπει να περιλαμβάνει επίσης αδιάκοπη
υλική στήριξη, κυρίως υπό τη μορφή στρατιωτικής και τεχνικής βοήθειας.
Και παρ΄ όλο που έχουμε συμφωνήσει για την απόσυρση όλων των
στρατευμάτων μας ως το τέλος του επόμενου χρόνου- μια υπόσχεση που
πρέπει να κρατήσουμε αν η ιρακινή κυβέρνηση το επιθυμεί τόσο έντονα-,
οφείλουμε να μείνουμε ανοιχτοί στο ενδεχόμενο μιας αμοιβαίως
συμφωνημένης μακροπρόθεσμης δέσμευσης για παροχή ασφάλειας ή
στρατιωτικής παρουσίας σε περίπτωση αναχαίτισης και στήριξης της χώρας.
Αξίζει να γιορτάσουμε τη λήξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων
έπειτα από επτά χρόνια και την επιστροφή στην πατρίδα τόσων πολλών
στρατευμάτων. Αλλά η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του Ιράκ θα έβλαπτε τα
συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή και πέραν αυτής. Η
διατήρηση μιας μακροπρόθεσμης δέσμευσης, μολονότι με κατά πολύ μειωμένο
κόστος και κίνδυνο, είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσουμε αυτά
που κερδίσαμε με τόσες θυσίες.
(
Ο Ρaul D. Wolfowitz
διετέλεσε υφυπουργός Αμυνας των ΗΠΑ το διάστημα 2001-2005, επί
προεδρίας
Τζορτζ Μπους).
(από "The New York Times" / "Το Βήμα". 01/09/2010)