Τους τελευταίους μήνες, τα φωτοβολταϊκά έχουν μονοπωλήσει το
ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, των επίδοξων μικροεπενδυτών, καθώς επίσης και του
επιχειρηματικού κόσμου, αφού οι εταιρείες δεν θέλουν να χάσουν το «τρένο» και
προσπαθούν να συμμετάσχουν στο «
next
big
thing»
της ελληνικής οικονομίας. Στα πλαίσια αυτά, η επικαιρότητα κυριαρχείται από
μικρές ειδήσεις-ανακοινώσεις επιχειρήσεων οι οποίες συχνά ουδεμία σχέση έχουν
με τον ενεργειακό κλάδο και αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν στην πώληση και
την παροχή υπηρεσιών στα φ/β.
Από τη μια πλευρά, η φύση της τεχνολογίας και της αγοράς
φωτοβολταϊκών είναι τέτοια που επιτρέπει την ταχεία δραστηριοποίηση μιας
«άσχετης» εταιρείας: Τα συστήματα εισάγονται από χώρες όπως η Κίνα,
προσλαμβάνονται ορισμένοι ειδικευμένοι μηχανικοί και στήνεται μια αλυσίδα
εξυπηρέτησης και προώθησης. Το θέμα όμως είναι η νοοτροπία με την οποία
εισέρχονται οι επιχειρήσεις αυτές στον κλάδο των φωτοβολταϊκών και οι
μακροπρόθεσμοι σκοποί τους. Θα υπάρχουν άραγε σε όλη την 25ετή διάρκεια ζωής
των φωτοβολταϊκών που πωλούν για να παρέχουν υποστήριξη ή με την πρώτη τρικυμία
στον κλάδο θα τον εγκαταλείψουν; Μήπως τελικά δεν έχουν και τόση διαφορά από
τους αγρότες που κυνηγούν την επιδότηση και το εύκολο κέρδος;
Τα παραπάνω είναι κλασσικά σημάδια εμφάνισης μιας φούσκας, η
οποία στην περίπτωσή μας πιθανότατα δεν θα έχει την μορφή που έλαβε στην
Ισπανία, αλλά πάντως θα δημιουργήσει ένα πελώρια κύμα που κάποτε θα σκάσει στην
ακτή με τις όποιες συνέπειες. Στην Ελλάδα υπάρχουν άλλες ιδιαιτερότητες και
άλλες νοοτροπίες. Ένα ακόμη θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί πάντως είναι το
γιατί δίνουμε τόση έμφαση σε μια τεχνολογία που υστερεί σε αποδοτικότητα σε
σχέση με άλλες μορφές ΑΠΕ. Είναι λες και η κοινωνία από μόνη της επέλεξε τα
φωτοβολταϊκά, πηγαίνοντας «κόντρα» στις επιλογές του ΥΠΕΚΑ, το οποίο βλέπει τις
επενδύσεις των μικρομεσαίων επενδυτών στα αιολικά να κυμαίνονται σε μηδενικό
επίπεδο.
Ένας λόγος είναι σίγουρα ο μικρός βαθμός παρεμβατικότητας
που χαρακτηρίζει τα φ/β σε αντίθεση με τα αιολικά, τα οποία για πολλούς λόγους
ενοχλούν ή «ενοχλούν» διάφορους κατοίκους και φορείς στην ελληνική περιφέρεια.
Άλλος ένας είναι η ευκολία εγκατάστασής τους στις κατοικίες και στις στέγες.
Και ακόμη ένας είναι το προηγούμενο επιτυχημένο παράδειγμα των ηλιακών θερμικών
στη χώρα μας, καθώς πρόκειται για συγγενείς τεχνολογίες σε επίπεδο κλίμακας και
εγκατάστασης. Όταν ο κάθε Έλληνας έχει θερμοσίφωνα στη στέγη του, είναι πιο
εύκολο να δεχτεί να επενδύσει και στην εγκατάσταση φωτοβολταϊκών.
Παραμένει ακόμη άγνωστο το αν και πότε θα εκδηλωθεί η φούσκα
στην αγορά φωτοβολταϊκών της Ελλάδας. Και είναι γεγονός ότι το ΥΠΕΚΑ δείχνει να
επιταχύνει πλέον τις προσπάθειές του για τις επενδύσεις στις υπόλοιπες ΑΠΕ, ιδίως
στα αιολικά, που μοιραία θα σηκώσουν το βάρος για το 2020. Η «μανία» που έχει
καταλάβει την αγορά για τα φωτοβολταϊκά είναι σε ένα μεγάλο βαθμό θετική, αλλά
δεν θα πρέπει να αποσπά την προσοχή μας από τα ουσιαστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν
οι υπόλοιπες μορφές καθαρής ενέργειας. Το κράτος καλείται να αναλάβει επιτέλους
τον ρόλο του και να χρησιμοποιήσει «καρότο και μαστίγιο» προκειμένου να
επιτύχουμε τους στόχους που έχουμε θέσει ως χώρα.