Τα πρόσφατα απογοητευτικά οικονομικά
στοιχεία, αν και αναμενόμενα, εξέπληξαν άσχημα τόσο την κυβέρνηση όσο και την
αγορά. Όπως τόνιζε πρόσφατα κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος, «η χώρα διανύει τη
μεγαλύτερη περίοδο ύφεσης, τόσο σε διάρκεια, όσο και σε ένταση, της τελευταίας
35ετίας. Για πρώτη φορά από την Μεταπολίτευση η συρρίκνωση του ΑΕΠ είναι τόσο
ισχυρή, καθώς φέτος κατ’ αρχήν εκτιμάται στο 4%, ενώ βάση τις έως τώρα
προβλέψεις για μείωση του ΑΕΠ κατά 2,6% το 2011, το τέλος του επόμενου χρόνου η
χώρα θα έχει συμπληρώσει αισίως μια τριετής ύφεσης».
Ήδη το Β’ τρίμηνο η βουτιά
του ΑΕΠ έφθασε το -3,5% ως επακόλουθο της ύφεσης ήρθε και η σοβαρή απόκλιση
στην είσπραξη των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού όπου για το εξάμηνο η
αύξηση εσόδων έφθασε μόλις το 5,9% αντί του στόχου για 15,6%. Ασφαλώς η ύφεσις την οποία έχουν
αρχίσει να βιώνουν όλοι οι Έλληνες δεν προήλθε από παρθενογένεση. Έχει
συγκεκριμένες αιτίες δημιουργίας. Το γεγονός λ.χ. ότι σήμερα έχει παραλύσει ο
τομέας της οικοδομής οφείλεται κατά κύριο λόγο στο φορολογικό πογκρόμ που έχει
εξαπολύσει το κράτος κατά των ακινήτων.
Όπως και η κρίσις σε πολλούς άλλους
τομείς συμπεριλαμβανομένου του κλάδου των υπηρεσιών και της ελαφριάς
βιομηχανίας. Προκειμένου το κράτος να καλύψει τα δικά του ταμειακά ελλείμματα,
αφαιρεί διαρκώς πόρους από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, με συνέπεια αυτή
να παραλύει. Το ελληνικό δημόσιο εδανείζετο επί
χρόνια με ανεξέλεγκτο ρυθμό, χωρίς να έχει διασφαλίσει τον τρόπο αποπληρωμής
των χρεών του.
Έτσι το δημόσιο χρέος έφθασε στο αστρονομικό ποσό των 300 δις
ευρώ, που αντιστοιχεί σε σχεδόν έξι φορές τα τακτικά έσοδα του Κρατικού
Προϋπολογισμού. Δηλαδή φανταστείτε μία επιχείρηση με ετήσιο τζίρο 10 εκατ. ευρώ
να χρωστάει στις τράπεζες 60 εκατ. ευρώ! Πώς να τα ξεπληρώσει; Μάλιστα εδώ το
κράτος δεν έχει καν ετήσιο πλεόνασμα, αλλά έλλειμμα.
Για την χρηματοδότηση του ελλείμματος
αλλά και την αποπληρωμή παλαιών χρεών το κράτος εδανήζετο κάθε χρόνο από τις
διεθνείς αγορές έως ότου αυτό, λόγω της ανόδου των επιτοκίων (διάβαζε έλλειψη
εμπιστοσύνης προς στην Ελληνική κυβέρνηση) κατέστη ασύμφορο και αδύνατο. Εξ’ ου
και η είσοδος της Τροϊκας και η εξυπηρέτηση με δανεικά 110 δισεκ. και το
περίφημο Μνημόνιο.
Έλλείψει πολιτικής βουλήσεως να
ληφθούν σωστές αποφάσεις, το κράτος προκειμένου
να μαζέψει έσοδα εφορμά κατά του ιδιωτικού τομέως τον οποίο υπερφορολογεί
μέχρις εξουθενώσεως. Αυτό έχει συμβεί σήμερα και εκεί οφείλεται κατά μεγάλο
μέρος η ύφεσις. Ακόμη και όσοι πολίτες έχουν διαθέσιμο χρήμα, αποφεύγουν να το
ξοδέψουν εν αναμονή του εκκαθαριστικού της εφορίας και των άλλων δυσάρεστων
εκπλήξεων που εκτιμούν ότι τους αναμένουν. Όταν ανεμείχθη στα της οικονομίας μας
το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο πρόεδρος του μίλησε για ανάγκη αποπληθωρισμού.
Και μέχρις εκεί καλώς. Διότι το επίπεδο των τιμών είχε πράγματι ξεφύγει στην
χώρα μας αφού πολλά προϊόντα και υπηρεσίες είναι πλέον από τις ακριβότερες στην
Ευρώπη. Όμως από του σημείου τούτου μέχρι της παραλύσεως της οικονομίας υπάρχει
διαφορά. Πολλώ μάλλον όταν αυτή οφείλεται στο ίδιο το κράτος, το οποίο είναι
υπαίτιο και για τον πληθωρισμό.
Οι περισσότερες τιμές ανεβαίνουν στην χώρα μας
είτε διότι τις ανεβάζει το κράτος (π.χ. αύξηση φορολογίας, αύξηση ΦΠΑ, αύξηση
τέλους για έκδοση αδειών, κ.λπ.) είτε διότι επιβαρύνονται υπέρμετρα από το
πλαίσιο που έχει δημιουργήσει πάλι το κράτος, περιορίζοντας ασφυκτικά τον
ανταγωνισμό. Ασφαλώς πάσχει και ο ιδιωτικός τομέας
της ελληνικής οικονομίας ως προς την ανταγωνιστικότητα. Όμως αυτή δεν πρόκειται
να βελτιωθεί με φορολογικές επιδρομές και τον αθέμιτο ανταγωνισμό από τις
κρατικές εταιρείες.
Αντίθετα, θα χειροτερεύει (Εξ’ ου και η ανάγκη ενός
απλοποιημένου φορολογικού καθεστώτος με χαμηλούς ενιαίους συντελεστές, όπως
λ.χ. στην Κύπρο, ή στην Βουλγαρία). Όσο περισσότερους πόρους αντλεί το κράτος
από τον ιδιωτικό τομέα, τόσο θα πέφτει η συνολική παραγωγικότης. Όμως σήμερα
κινδυνεύει η υπόστασις ολοκλήρων κλάδων της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν
δραστηριότητες και επαγγέλματα που αντιμετωπίζουν το φάσμα της καταστροφής λόγω
της βίαιης κρατικής παρεμβάσεως.
Δεν είναι η «τρόικα» και το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο που φταίνε για την κατάσταση που διαμορφώνεται στην αγορά. Ο
δικός τους στόχος είναι να πέσουν οι τιμές, ώστε να αποκατασταθεί σιγά σιγά η
ανταγωνιστικότης και να αρχίσει η ανάκαμψις ενώ παράλληλα εγγυώνται την
δυνατότητα του κράτους να αποπληρώνει τους διεθνείς δανειστές τους ενισχύοντας
έτσι την εμπιστοσύνη των αγορών.
Ενώ το κράτος με τις φοροεπιδρομές του και το
παράλογο γραφειοκρατικό του σύστημα (για το οποίο ουδεμία προσπάθεια γίνεται ν’
απλοποιηθεί και να εξευρωπαϊσθεί) καταστρέφει την οικονομία. Προκειμένου να
χρηματοδοτεί τις αντιπαραγωγικές δαπάνες του, και να συντηρεί τις στρατιές του
1,5 εκατ. δημοσίων υπαλλήλων, αφαιρεί πόρους από το παραγωγικό τμήμα της
οικονομίας. Και με τον τρόπο αυτό καταδικάζει ολόκληρη την οικονομία σε ύφεση.