Η μετανάστευση εκατοντάδων επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος, η επενδυτική ανυδρία χρόνων και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας θέτει ντε φάκτο το ζήτημα του μέλλοντος, της προοπτικής και της θέσης της χώρας μας στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Οσο σκληρό και δυσάρεστο κι αν ακούγεται, το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι να κρατήσουμε επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας στη χώρα μας, αλλά πώς να προσελκύσουμε επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου και εντάσεως γνώσης.
Αν προτάξουμε τη διατήρηση των επιχειρήσεων εντάσεως εργασίας, τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε τη μείωση των μισθών και των εισοδημάτων των πολιτών. Δεν γίνεται διαφορετικά, γιατί δεν είμαστε ανταγωνιστικοί έναντι των γειτόνων όπως η Βουλγαρία, η Αλβανία και τα Σκόπια. Τα υπόλοιπα είναι φτηνός λαϊκισμός.
Αν επιλέξουμε επιχειρήσεις γνώσης και υψηλής τεχνολογίας, οφείλουμε να δημιουργήσουμε την κοινωνία της γνώσης που συνεπάγεται υψηλότερες γνώσεις, ειδίκευση και υψηλές δεξιότητες για τους πολίτες και συνεπώς να πάρουμε τα ανάλογα μέτρα.
Το πρώτο και σπουδαιότερο είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Εχουμε υποχρέωση να δημιουργήσουμε τριτοβάθμια εκπαίδευση που θα παρέχει και προπαντός θα παράγει γνώσεις υψηλού επιπέδου. Που θα αναπτύξει την έρευνα και την καινοτομία.
Το δεύτερο είναι οι παρεμβάσεις που υποχρεωτικά πρέπει να γίνουν για την προσέλκυση των επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν τη γνώση ως πρώτη ύλη και βρίσκονται στην αιχμή της τεχνολογίας.
Επίσης, εκείνο που έχουμε υποχρέωση να αντιληφθούμε είναι ότι δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτα αν δεν αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας.
Στην αντίθετη περίπτωση θα βρεθούμε μεταξύ των ουραγών, που μακροπρόθεσμα σημαίνει ότι θα βυθιστούμε στο τέλμα της ύφεσης για μεγάλο χρονικό διάστημα και θα δούμε να αυξάνεται η ανεργία, να μειώνονται τα εισοδήματα και να χειροτερεύει η ζωή μας.
(από την εφημερίδα "Έθνος", 4/10/2010)