Αυτόματες, ημιαυτόματες ή περίπου αυτόματες οι κυρώσεις που θα
επιβάλλονται στους παραβάτες του Συμφώνου Σταθερότητας; Ένα είναι βέβαιο
ότι ο όποιος γαλλογερμανικός συμβιβασμός, όπως αυτός που διαμορφώθηκε
προχθές Δευτέρα στη Ντοβίλ και το Λουξεμβούργο, στην συνάντηση δηλαδή
Μέρκελ - Σαρκοζί και του Ecofin αντίστοιχα, κάθε άλλο παρά εγγυάται την
απρόσκοπτη και έγκαιρη τροποποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας για την
οποία χρειάζεται η έγκριση και των 27 χωρών-μελών της Ε.Ε.
Μέσα στους επόμενους μήνες κινδυνεύει να διαμορφωθεί μία εξαιρετικά
δυσμενής συγκυρία στην Ευρωζώνη συνολικά, με τις οικονομίες των
χωρών-μελών να βυθίζονται στην ύφεση καθώς θα βρίσκονται στις
Συμπληγάδες τόσο μιας σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας όσο και μιας
ανόδου της ισοτιμίας του ευρώ με το δολάριο. Με άλλα λόγια, αν σήμερα η
ύφεση και ο κοινωνικός αναβρασμός πλήττει κυρίως το νότο της Ευρωζώνης
και την Ιρλανδία, μέσα στο 2011 οι παρενέργειες θα πλήξουν τους πάντες,
της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.
Οι αριθμοί, όπως τους παραθέτει η «Μοντ» στο χθεσινό οικονομικό της
ένθετο, μιλούν από μόνοι τους: Οι προϋπολογισμοί δημοσιονομικών
περικοπών θα στοιχίσουν στην Ευρωζώνη μία ποσοστιαία μονάδα ανάπτυξης.
Το διαφαινόμενο αδιέξοδο αφορά άμεσα το Βερολίνο, καθώς μόνον μία
ανατίμηση του γιουάν θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις εξαγωγές της
Γερμανίας στην Κίνα. Αν οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εξαναγκάσουν το Πεκίνο
προς την παραπάνω κατεύθυνση κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί η Γερμανία.
Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ θα συνεχίζουν μία επεκτατική πολιτική με κάθε
κόστος, με την Ευρωζώνη να απειλείται με ακόμη δυσμενέστερη ισοτιμία
ευρώ - δολαρίου.
Αν οι παραπάνω προβλέψεις επιβεβαιωθούν, εύλογα τίθεται το ερώτημα
πώς θα προβάλλουν τόσο ο εγκλωβισμός της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. σε μία
δυσχερέστατη διαπραγμάτευση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας
όσο και οι σκληρές απόψεις Βέμπερ.
Αν η Γερμανία έχει πετύχει να προσδέσει στις επιλογές της τη Γαλλία
και αν έχει κατορθώσει να προωθεί τις θέσεις της υπό την απειλή της
επιστροφής στο ψυχόδραμα της άνοιξης του 2010, εύλογα τίθεται το ερώτημα
τι θα πράξει στην περίπτωση γενικευμένης ύφεσης στο σύνολο της
Ευρωζώνης.
Με δύο λόγια, την ώρα που η Ευρωζώνη θα εισέρχεται σε μία περίοδο
πρωτοφανούς δημοσιονομικής λιτότητας και θα αρχίζει τη δύσκολη και
περίπλοκη διαπραγμάτευση για την τροποποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας,
την ώρα που θα συζητούνται η αφαίρεση δικαιώματος ψήφου και η
ελεγχόμενη χρεοκοπία ο εγκλωβισμός στην ύφεση θα δημιουργεί εκ των
πραγμάτων πίεση για υιοθέτηση επεκτατικής νομισματικής πολιτικής από την
ΕΚΤ και αναθέρμανσης της οικονομίας σε εθνικό επίπεδο.
Με ιστορική υπαιτιότητα της Γερμανίας, η Ευρωζώνη θυμίζει τις ΗΠΑ στα
τέλη του 1932, όταν η ιδεοληπτική εμμονή του τότε προέδρου Χούβερ στην
περιοριστική δημοσιονομική πολιτική και τον αποπληθωρισμό είχε οδηγήσει
την χώρα στη δεύτερη, μετά την Κρίση του 1929, βουτιά στην ύφεση.
Ακόμη χειρότερα έχει υιοθετήσει προϋπολογισμούς και ετοιμάζεται να
τροποποιήσει συνθήκες και Συντάγματα για να διασφαλίσει μία στρατηγική η
οποία είναι βέβαιο ότι οδηγεί σε αδιέξοδο την οικονομία και σε οριακό
σημείο την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Ενα είναι βέβαιο, ότι η
επερχόμενη επιδείνωση της οικονομικής συγκυρίας στην Ευρωζώνη επιταχύνει
την αλλαγή φρουράς στη διακυβέρνηση τόσο στη Γερμανία όσο και στη
Γαλλία.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 20/10/2010)