Το σκληρό πρόγραμμα περικοπών σε βάθος τετραετίας -100 δισ. στερλίνες- της κυβέρνησης Κάμερον-Κλεγκ θα καταγραφεί ως σταθμός από τους ιστορικούς του μέλλοντος εξίσου σημαντικός με τη μεταπολεμική διάλυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Για πρώτη φορά οι επιλογές του Λονδίνου παύουν να είναι μοντέλο για την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο.
Αυτό που διαφοροποιεί τη σκληρή δημοσιονομική λιτότητα στη Βρετανία από αυτήν στη Γαλλία και στο Νότο της Ευρωζώνης είναι όχι μόνο το προεξοφλημένο αδιέξοδό της με ανυπολόγιστο κοινωνικό κι πολιτικό κόστος, αλλά η απουσία ορατής εναλλακτικής λύσης. Στην αποβιομηχανοποιημένη Μεταθατσερική Βρετανία δεν υπάρχει προοπτική επιστροφής στον ρόλο του παγκόσμιου κέντρου χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών μιας απορυθμισμένης και ανεξέλεγκτης παγκόσμιας Αγοράς. Η Βρετανία μετά το 1945 είχε το προνόμιο οι στρατηγικές επιλογές των κυβερνήσεών της να θεωρούνται μοντέλο για όλο τον κόσμο:
Μετά το 1945 το κράτος πρόνοιας και ο κρατικός παρεμβατισμός στην Οικονομία, επιλογές της κυβέρνησης Ατλι που στηρίχθηκαν στο σχέδιο Μπέβεριτζ, αλλά και στις απόψεις του Κέινς λειτούργησαν ως μοντέλο για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Μετά το 1979 η θατσερική επανάσταση κατέκτησε περισσότερο φανερούς και κρυφούς οπαδούς παρά ορκισμένους εχθρούς. Η Βρετανία έμοιαζε να έχει απαλλαγεί από τα βαρίδια μιας μη ανταγωνιστικής βαριάς βιομηχανίας για να γίνει χώρος παροχής υπηρεσιών, πρωτεύουσα της ανοικτής παγκόσμιας οικονομίας. Μπορεί να εξοντώθηκε η παραδοσιακή εργατική τάξη, να χάθηκε μια γενιά, αλλά μια νέα ευημερούσα διευρυμένη μεσαία τάξη έμοιαζε να απολαμβάνει τους καρπούς των επιλογών της Γηραιάς Κυρίας.
Η εξισορρόπηση του θατσερικού μοντέλου από τον Μπλερ μετά το 1997 μετέβαλε την απομονωμένη και απόβλητη από την Ευρώπη Βρετανία της Θάτσερ σε σημείο αναφοράς. Η αποβιομηχάνιση της Γερμανίας και της Βρετανίας εθεωρείτο θέμα χρόνου, ενώ στην πορεία του προς την εξουσία ο Σρέντερ δεν έπαυε να διακηρύσσει ότι το πρότυπό του είναι ο Μπλερ. Όταν ο ηγέτης του Τρίτου Δρόμου μίλησε στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, τον Ιούνιο του 2005, λίγο πριν από την έναρξη της βρετανικής προεδρίας, με θαυμασμό και έκσταση ο γαλλικός και ο γερμανικός Τύπος σημείωναν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ευρώπη. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για την άλλοτε κραταιά Αλβιόνα, την οποία μπορούμε να δούμε σαν μια Ιρλανδία σε μεγέθυνση.
Μια λιτότητα θατσερικού τύπου χωρίς το όραμα αναγέννησης της χώρας που είχε διατυπώσει η Σιδηρά Κυρία, οδηγεί σε σκληρές εσωτερικές εντάσεις, αλλά ταυτόχρονα και σε μια διεθνή και ευρωπαϊκή υποβάθμιση, αν όχι απομόνωση:
Σήμερα το Λονδίνο παρακολουθεί ως παρατηρητής τη Γαλλογερμανική Διαπραγμάτευση για το μέλλον της Ευρώπης και είναι χαρακτηριστικοί οι χαμηλοί τόνοι μπροστά στην έναρξη της διαπραγμάτευσης για την τροποποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Ως παρατηρητής φαίνεται να παρακολουθεί η κυβέρνηση Κάμερον - Κλεγκ την πολύπλευρη διαπραγμάτευση για την Ασφάλεια της Ευρώπης, το μέλλον της Διατλαντικής Σχέσης και τον ρόλο της Ρωσίας, με το Παρίσι και το Βερολίνο να διαπραγματεύονται ταυτόχρονα με τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον.
Προφανώς εν επιγνώσει των παραπάνω ο νέος ηγέτης των Εργατικών, Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, έσπευσε αμέσως μετά την εκλογή του να διακηρύξει το τέλος του Μπλερισμού και του Νέου Εργατικού Κόμματος. Από τη διαπίστωση όμως αυτή, μέχρι τη διατύπωση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής αναπτυξιακής αντιπρότασης στο μοντέλο εκκαθάρισης χρεοκοπημένης επιχείρησης των Κάμερον-Κλεγκ υπάρχει μεγάλη απόσταση.