Η Ελλάδα πρέπει να είναι από τις λίγες χώρες στον κόσμο, ίσως και η
μοναδική, όπου ο πολιτικός κόσμος είναι εθισμένος τόσο πολύ στην εκλογολογία με
πάγιο αίτημα την όσο το δυνατό πιο συχνή διενέργεια εθνικών εκλογών. Γιατί
πράγματι είναι μοναδικό το φαινόμενο ότι από την επόμενη οιασδήποτε εκλογικής
αναμέτρησης αρχίζει η συζήτηση για το πότε θα διεξαχθούν πάλι εκλογές.
Με τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης που είναι προγραμματισμένες για
την ερχόμενη Κυριακή, θα έχουν διενεργηθεί τρεις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε
15 μήνες. Εάν μάλιστα ο πρωθυπουργός πραγματοποιήσει την απειλή του σε
περίπτωση αρνητικών για το ΠΑΣΟΚ αποτελεσμάτων στις αυτοδιοικητικές εκλογές,
τότε οδεύουμε προς τέταρτη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δύο χρόνια! Και εάν
βέβαια η χώρα μας δεν είχε ουδέν οικονομικό πρόβλημα, κατακλυζόταν από ξένες
επενδύσεις και δεν αντιμετώπιζε μία κλιμακούμενη ανεργία, θα λέγαμε ότι οι
συχνές εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούν δείγμα υψηλού δημοκρατικού φρονήματος
και δείκτη κοινωνικής ευαισθησίας.
Όμως τα πράγματα κάθε άλλο παρά ευχάριστα είναι στον οικονομικό τομέα, με
την χώρα ν’ αντιμετωπίζει συνεχείς απειλές στον διεθνή ορίζοντα και την
κυβέρνηση ν’ αδυνατεί να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό για να μην ομιλήσουμε
για τη μηδενική προοπτική επανόδου σε μία αναπτυξιακή πορεία. Δυστυχώς το φάσμα
της χρεοκοπίας πλανάται ακόμη δυνατό και η πιστή εφαρμογή του Μνημονίου είναι η
μόνη εξασφάλιση για την αποφυγή της. Τον κίνδυνο χρεοκοπίας θίγει και ο
διευθυντής του ΙΟΒΕ, οικονομολόγος κ. Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος σημειώνει τα
εξής:
«Στην κυβέρνηση αυτή έτυχε ο κλήρος να διασώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία. Έχει
ακόμη φρέσκια πολιτική εντολή και περίπου τρία χρόνια πριν από τις επόμενες
εθνικές εκλογές. Αυτός ο χρόνος είναι κρίσιμος για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Ουδεμία
άλλη προτεραιότητα μπορεί να συγκριθεί με αυτή. Επομένως, οποιεσδήποτε σκέψεις
που μπορεί να προέλθουν από τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν έχουν
θέση μπροστά στο μείζον ζήτημα της διάσωσης της χώρας. Ήδη, οι αγορές αντιδρούν
αρνητικά στην πολιτικοποίηση των δημοτικών εκλογών και την προοπτική να
καθυστερήσει ή να ακυρωθεί η προσπάθεια που έχει αναληφθεί εδώ και μερικούς
μήνες. Αυτή η αίσθηση πρέπει να ανατραπεί με συγκεκριμένες πράξεις και
πολιτικές που θα πείθουν ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν εγκαταλείπει το
μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα- ούτως ή άλλως απαραίτητο- αλλά το επιταχύνει».
Εκείνο που συνέβη την περασμένη εβδομάδα ήταν να ανακοπεί ο θετικός
«βηματισμός» που υπήρχε γύρω από την Ελλάδα διεθνώς και να επιστρέψουν οι
«δεύτερες σκέψεις» ως προς την ικανότητα της χώρας να ανταπεξέλθει επιτυχώς στο
δύσκολο εγχείρημα της δημοσιονομικής προσαρμογής που έχει αναλάβει στο πλαίσιο
του Μνημονίου. Η απειλή της προκήρυξης εκλογών με αφορμή τα ενδεχόμενα
αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν δικαιώνεται από κανέναν
διαχειριστή κεφαλαίων, από κανέναν ξένο τραπεζίτη και από κανέναν διεθνή
επενδυτικό φορέα. Αντίθετα, προκαλεί προβληματισμό για την κυβερνητική συνοχή
και επαναφέρει προβληματισμούς ως προς την αποφασιστικότητα, την πυγμή και την
κοινωνική συνοχή. Με λίγα λόγια έχει ανατραπεί το «έξω πάμε καλά», τη στιγμή
ακριβώς που η Ελλάδα είχε αρχίσει να συγκεντρώνει κολακευτικά σχόλια για τη
μέχρι σήμερα προσπάθεια που έχει καταβληθεί και να κερδίζει και πάλι πόντους ως
προς την αξιοπιστία της ως επενδυτικό προορισμός. Και ξαφνικά, η εικόνα άλλαξε
και εμφανίστηκε μία κυβέρνηση που χωρίς να απειλείται ουσιαστικά από κανέναν
και με αφορμή – τηρουμένων των αναλογιών – ήσσονος σημασίας, επιχειρεί να
παίξει ένα σκληρό πολιτικό παιχνίδι στην πιο δύσκολη συγκυρία.
Βεβαίως, στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, το ευκταίο θα ήταν ένας
«μεγάλος συνασπισμός» των δύο κομμάτων εξουσίας, προκειμένου να προωθηθούν
ταχύτατα οι μεταρρυθμίσεις και οι θεσμικές αλλαγές - που είναι περίπου κοινός
τόπος για την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος – και να εξέλθει όσο το δυνατό
πιο γρήγορα η χώρα από το μνημόνιο, κάτι που θα είναι ευεργετικό και για την
οικονομία και για τους πολίτες. Εάν οι πρόωρες εκλογές οδηγήσουν σε κυβερνητικό
αδιέξοδο, θα πρέπει να υπάρξει συνεννόηση των ηγεσιών των δύο κομμάτων
προκειμένου να μοιραστεί και το πολιτικό κόστος, καθόσον και τα δύο κόμματα,
ανεξαρτήτως ποσοστού, ευθύνονται για τη δεινή θέση στην οποίαν έχει περιέλθει ο
τόπος. Οφείλουν Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαράς να συνεννοηθούν όχι επειδή στο
παρελθόν υπήρξαν συγκάτοικοι, αλλά για το καλό των παρατάξεων που ηγούνται, και
κυρίως της πατρίδας, υπέρ της οποίας πολιτεύονται. Εάν δεν το καταφέρουν, το
πιθανότερο είναι ότι θα κινηθούν άλλες δυνάμεις – είτε από τα κόμματά τους είτε
εξωπολιτικές – για να το επιβάλουν ή ακόμα και για να τους παραμερίσουν. Η
λογική των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων σε καθεστώς μνημονίου και
επιτήρησης, εκτός από φθοροποιός, είναι και απαγορευτική και, εφόσον
αποτολμηθεί, θα επισωρεύσει πολλά δεινά, μηδέ της χρεοκοπίας εξαιρουμένης.