Στην Ελλάδα διαρκώς ανακαλύπτουμε τον…τροχό. Από τη στιγμή
που η κυβέρνηση σήκωσε τη σημαία της πράσινης ανάπτυξης, δημιουργήθηκαν
πλείστες όσες προσδοκίες σε επιχειρηματίες, στρατιές συμβούλων και καταναλωτικό
κοινό ότι «εδώ υπάρχουν φράγκα». Το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι τα
φωτοβολταϊκά. Όλοι θέλουν να εγκαταστήσουν ένα παρόμοιο σύστημα, πιστεύοντας
ότι έτσι όχι μόνον θα μπορέσουν να καλύψουν τις ενεργειακές τους ανάγκες, αλλά
να πωλούν και το περίσσευμα, βγάζοντας και κέρδη. Άλλωστε οι υψηλές τιμές που
έχουν εγκριθεί για την απορρόφηση του ρεύματος από φωτοβολταϊκά είναι ισχυρό
δέλεαρ. Βρέξει-χιονίσει τα χρήματα θα πέφτουν.
Προσφάτως στο χορό προστέθηκαν και οι αγρότες. Όσοι από
αυτούς απογοητεύθηκαν από μη αποδοτικές καλλιέργειες και διαθέτουν ιδιόκτητη γη
θεώρησαν σαν θεόσταλτη λύση τα φωτοβολταϊκά συστήματα. Και μόλις δόθηκε το
πράσινο φως έσπευσαν ασμένως να καταθέσουν σωρεία αιτήσεων, προσβλέποντας στο
εύκολο κέρδος.
Όμως, όλοι υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο. Τα υφιστάμενα
δίκτυα δεν είναι δυνατόν να σηκώσουν όλη την παραγωγή για την οποία έχουν
κατατεθεί σχετικές αιτήσεις.
Αποτέλεσμα: να ανθίζει το εμπόριο αδειών, οι εταιρίες
συμβούλων να κερδοσκοπούν ασυστόλως -και εν τέλει, καλά κάνουν, όταν υπάρχουν
τόσο απερίσκεπτες αποφάσεις- και οι αρμόδιες υπηρεσίες της ΡΑΕ να αναγκάζονται
να χάνουν πολύτιμο χρόνο στην εξέταση όλων αυτών των αιτήσεων. Όσο για τους
επίδοξους επιχειρηματίες-αγρότες αυτοί ήδη έχουν καταβάλει σημαντικά ποσά για
να καταθέσουν τις αιτήσεις τους.
Ενδεικτικά, το κόστος υπολογίζεται σε 3000-4000 ευρώ ανά
αίτηση, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται το παράβολο και το κόστος της μελέτης.
Το ποιος ευθύνεται για όλη αυτήν την κατάσταση παραπέμπει
στη ρήση «η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα». Από τη στιγμή που η
πολιτεία δεν έβαλε εγκαίρως όρους, προϋποθέσεις και πλαφόν για την παραγόμενη
πράσινη ενέργεια, από τη στιγμή που εκκρεμεί η εκπόνηση μιας συνολικής
ενεργειακής στρατηγικής που θα καθορίζει με σαφήνεια τους στόχους της πολιτικής
μας στον τομέα αυτό και το ενεργειακό μίγμα που θέλουμε, δεν μπορούμε να τα
βάζουμε με «ευκαιριακούς» επιχειρηματίες και «αεριτζήδες» παντός είδους. Από τη
στιγμή που υπάρχει μέλι είναι εύλογο ότι όλοι θα θέλουν να δοκιμάσουν. Ευθύνη
της πολιτείας είναι να θέτει τους κανόνες και να προστατεύει τους πολίτες της
και κυρίως να μην ακυρώνει την ίδια την πολιτική της. Διότι τελικά η πράσινη
ανάπτυξη τείνει να γίνει συνώνυμη του εύκολου κέρδους και της αρπαχτής, ενώ θα
έπρεπε να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, γιατί πράγματι είναι
το μέλλον της ενέργειας.
Τώρα, εκ των υστέρων, όταν διαπιστώνεται ότι είναι πάρα
πολλές οι αιτήσεις που υποβλήθηκαν για τα φωτοβολταϊκά, βγαίνει το ΥΠΕΚΑ και
προειδοποιεί για «φούσκα» στο συγκεκριμένο κλάδο και τονίζει ότι «δεν υπάρχει
κότα που κάνει χρυσά αυγά». Και γιατί δεν τα έλεγε αυτά νωρίτερα; Γιατί αφέθηκε
τόσος κόσμος να παρασυρθεί από διάφορους επιτήδειους που υπόσχονται άκοπα
κέρδη;
Να υποθέσουμε ότι το υπουργείο βρέθηκε απροετοίμαστο μπροστά
στην καταιγίδα του ενδιαφέροντος για τα φωτοβολταϊκά; Γιατί δεν θέλουμε να
σκεφθούμε αρνητικά. Αλλά κι έτσι να είναι, είναι δυνατόν η πολιτική ηγεσία να
λειτουργεί με τη λογική «άσε να δούμε πρώτα και μετά πράττουμε» και να σπεύδει
να θεραπεύσει εκ των υστέρων την κατάσταση; Και από ποιόν θα ζητήσουν το
λογαριασμό όλοι όσοι θα βρεθούν εκτός νυμφώνος; Δεν είναι σοβαρά αυτά τα
πράγματα.