Οι δηλώσεις των Σαουδαράβων για την πορεία της αγοράς
πετρελαίου και ιδίως των τιμών είναι συνήθως αρκετά σύντομες και σιβυλλικές,
αναγκάζοντας τους διεθνείς αναλυτές να πασχίζουν να βγάλουν νόημα. Την προηγούμενη
εβδομάδα, ο υπουργός Πετρελαίου, Αλί Ναίμι, προέβλεψε μια τιμή μεταξύ 70 και 90
δολαρίων για το βαρέλι το 2011, η οποία όπως τόνισε, ικανοποιεί τους
παραγωγούς, αλλά είναι και επιβεβλημένη από τα ίδια τα κράτη για να στηρίξει
την ανάπτυξη των ΑΠΕ.
Θεωρείται αυτονόητο ότι οι ΑΠΕ δεν μπορούν να είναι
ανταγωνιστικές δίχως το ακριβό πετρέλαιο. Αν οι τιμές του βαρελιού ήταν σήμερα
στα επίπεδα της δεκαετίας του 1990 (κοντά στα 20-30 δολάρια) δεν θα είχε κανένα
νόημα η ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών ενέργειας και η μοναδική μεταβλητή θα ήταν
η ανακάλυψη νέων κοιτασμάτων και οι μεθοδεύσεις του
OPEC.
Μετά το 2008 όμως, περάσαμε πλέον σε μια νέα εποχή, όπου
μάλλον αποχαιρετάμε για πάντα τις τιμές κάτω των 60-65 δολαρίων/βαρέλι. Ο κ.
Ναίμι μπορεί να εμφανίζεται κάπως κυνικός με τις δηλώσεις αυτές, αλλά κανείς
δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έχει δίκιο: Οι κυβερνήσεις, ιδίως στην Ευρώπη, έχουν
ποντάρει πολλά πλέον στις ΑΠΕ και δεν τις συμφέρει το φτηνό πετρέλαιο, διότι θα
πάνε χαμένες όλες οι επενδύσεις και οι επιδοτήσεις, με χαμένη τόσο τη
βιομηχανία, όσο και το ίδιο το κράτος. Άλλωστε, ακριβώς αυτός ήταν ένας λόγος
που επένδυσαν στις ΑΠΕ εξ αρχής: Η απεξάρτηση από το πετρέλαιο.
Όπως και να το κάνουμε όμως, μια τιμή κοντά στα 90 δολάρια
είναι πράγματι υψηλή και αποτελεί σοβαρό ανασχετικό παράγοντα για τις
οικονομίες που πασχίζουν να εξέλθουν από την κρίση. Αυτό το αναγνωρίζουν και
αρκετοί οικονομολόγοι, αλλά γενικά δεν αποτελεί αντικείμενο συζήτησης στα ΜΜΕ
και τις εφημερίδες (καθόλου στις ελληνικές). Η διεθνής οικονομία εξακολουθεί να
κυριαρχείται από τον Μαύρο Χρυσό και θα συνεχίσει να είναι έτσι και στο άμεσο
μέλλον. Το «διαζύγιό» μας από το πετρέλαιο αναμένεται να μην είναι ολέθριο, όπως
προβλέπουν οι καταστροφολόγοι, αλλά αρκετά επιζήμιο, αν κρίνουμε από τις βουλές
των μεγάλων παραγωγών.