Απέναντι στον Ομπάμα και στο ελεγχόμενο μέχρι σήμερα από τους
Δημοκρατικούς Κογκρέσο οι Ρεπουμπλικάνοι, που κέρδισαν μια χωρίς
προηγούμενο νίκη στην Βουλή των Αντιπροσώπων, δεν μπορούν να αποφύγουν
την ευθύνη και το κόστος της συνυπευθυνότητας με τον ένα η τον άλλο
τρόπο:
-Αν επιλέξουν την αναζήτηση συναίνεσης μέσω συνεχών διαβουλεύσεων με
τον Λευκό Οίκο, ώστε να μην παραλύσει για μια διετία το νομοθετικό έργο
του Κογκρέσου, θα έχουν χρεωθεί, στη χειρότερη περίπτωση, τη
συνυπευθυνότητα της συνδιαχείρισης και στην καλύτερη μια ανοχή στο όνομα
των εκτάκτων περιστάσεων που δημιούργησε η κρίση.
-Αν επιλέξουν τη διαρκή σύγκρουση και παρακώλυση του νομοθετικού
έργου, μπορούν να γίνουν στόχος μιας επικοινωνιακής πολιτικής του Λευκού
Οίκου, που θα τους κατηγορεί για ανεύθυνη και μικροκομματική
συμπεριφορά.
Σε κάθε περίπτωση, η βαριά ήττα που υπέστη ο Ομπάμα στο μέσον της
πρώτης θητείας του δεν προδικάζει σε καμιά περίπτωση το αποτέλεσμα της
προεδρικής εκλογής του 2012: Η κατάσταση της οικονομίας των ΗΠΑ σε δύο
χρόνια από σήμερα, και ειδικότερα οι δείκτες της ανεργίας, θα κρίνουν το
αποτέλεσμα.
Η ήττα στις ενδιάμεσες εκλογές για τον ένοικο του Λευκού Οίκου είναι
πολύ συχνή, και δεν προδικάζει την έκβαση της επόμενης προεδρικής
εκλογής: Πρόσφατα παραδείγματα κατεγράφησαν στην πρώτη θητεία των
Ρέιγκαν και Κλίντον, που δεν τους εμπόδισαν να πετύχουν άνετη επανεκλογή
το 1984 και το 1996, αντίστοιχα. Η περίπτωση του Μπους υιού είναι
διαφορετική, καθώς υπέστη συντριπτική ήττα στις ενδιάμεσες εκλογές το
2006, όταν δεν μπορούσε να διεκδικήσει εκ νέου τον Λευκό Οίκο με τον
Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο Μακέιν να πληρώνει το 2008 το κόστος της
οικονομικής πολιτικής που οδήγησε στην κρίση.
Υπέρ του Ομπάμα θα λειτουργήσει δίχως αμφιβολία το επιχείρημα ότι οι
μεταρρυθμίσεις και οι επιλογές του δεν είχαν προλάβει να αποδώσουν, με
τους Ρεπουμπλικάνους να καλούνται τώρα να καταβάλουν είτε το κόστος τη
συναίνεσης, είτε αυτό της παράλυσης για την επόμενη διετία.
Επιπλέον η ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση ενός μεγάλου τμήματος της
Κοινής Γνώμης από το κίνημα Tea Party ευνοεί εκ των πραγμάτων τον
Ομπάμα, ο οποίος παράλληλα με τον αγώνα για αναθέρμανση της οικονομίας,
μπορεί να επιχειρήσει να συσπειρώσει τη βάση των Δημοκρατικών στο όνομα
μιας σύγκρουσης αξιών και αντιλήψεων.
Με άλλα λόγια, τι θα επηρεάσει καθοριστικά τις επιλογές του μεσαίου
χώρου: Η ρητορική των Ρεπουμπλικάνων που χρεώνει τη σημερινή οικονομική
δυσπραγία στον παρεμβατισμό-κρατισμό του Ομπάμα ή οι ανοικτά ακροδεξιές
απόψεις των ηγετικών προσωπικοτήτων του Tea Party;
Η παραπάνω εξαιρετικά περίπλοκη και δυσχερής εσωτερική συγκυρία
αποτελεί ένα παραπάνω κίνητρο για τον Ομπάμα να επισπεύσει την
εκκαθάριση της κληρονομιάς Μπους με την ολοκλήρωση της απόσυρσης των
αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ, την αναζήτηση πολιτικής λύσης στο
Αφγανιστάν, αλλά και την αποφυγή διολίσθησης σε μετωπική σύγκρουση με
την Τεχεράνη.
Το κύριο διεθνές μέτωπο του Λευκού Οίκου δεν θα είναι άλλο από έναν
πολυμέτωπο αγώνα, ώστε να διαμορφωθούν οι εξωτερικές προϋποθέσεις για
την ανάκαμψη της οικονομίας των ΗΠΑ με τα υστερόγραφα της Μεσανατολικής
Σταυροφορίας των Νεοσυντηρητικών να αποτελούν έναν γεωπολιτικό
αναχρονισμό υψηλού κόστους.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 4/11/2010)