Η κρατική παρέμβασις
διαλύει τα πάντα
Δύο πτυχές έχει η κρίσις την οποία διέρχεται η οικονομία
μας. Η μία είναι η δημοσιονομική. Το κράτος δαπανούσε και εξακολουθεί να δαπανά
περισσότερα από όσα εισπράττει, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να δημιουργούνται νέα
ελλείμματα, τα οποία, συμποσούμενα και με τα τοκοχρεωλύσια, έχουν εκτινάξει το
δημόσιο χρέος σε αστρονομικά ύψη. Η άλλη πτυχή αφορά στην πραγματική οικονομία,
η οποία όμως επίσης έχει πηγή γενέσεως το κράτος. Το γεγονός ότι η ελληνική
οικονομία περιήλθε σήμερα σε πρωτόγνωρη ύφεση οφείλεται κατά κύριο λόγο στην
πολιτική που ακολουθεί το κράτος.
Γεννήτωρ της υφέσεως
Δεν υπάρχει τομέας της ελληνικής οικονομίας τον οποίο να μην
έχη επηρεάσει αρνητικά η κρατική παρέμβασις. Ίσως το πλέον απτό και κραυγαλέο
παράδειγμα είναι η οικοδομική δραστηριότης που εθεωρείτο κάποτε ατμομηχανή της
οικονομίας, με τεράστιο ποσοστό συμμετοχής στο ετήσιο ΑΕΠ. Εν τούτοις, η
Κυβέρνησις εντελώς αβασάνιστα απεφάσισε να διαλύση τον τομέα αυτόν. Επέβαλε
ξαφνικά απίστευτα υψηλούς φόρους επί της ακινήτου περιουσίας. Και σημασία εν
προκειμένω έχει το «ξαφνικά». Διότι δημιουργήθηκε τέτοιο «σόκ» στην
κτηματαγορά, ώστε από την μία ημέρα στην άλλη ουσιαστικώς έπαυσαν να γίνονται
συναλλαγές. Οι τιμές των ακινήτων έπεσαν απότομα και έτσι περιήλθε σε πλήρη
ύφεση ο τομέας της οικοδομής και των κατασκευών.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε πλέον όλοι: Πρωτοφανής κρίσις και
ανεργία σε έναν κλάδο που απασχολούσε τεράστιο αριθμό επαγγελματιών και
εργαζομένων. Οι μόνοι που δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται είναι οι
κυβερνώντες, οι οποίοι το προεκάλεσαν με την αψυχολόγητη πολιτική τους.
Σημειωτέον ότι μέχρι στιγμής ο φορολογικός διωγμός κατά της ακινήτου περιουσίας
δεν έχει αποδώσει στο δημόσιο τίποτε περισσότερο από ό,τι θα απέδιδε το ενιαίο
τέλος ακινήτων (ΕΤΑΚ). Το τέλος εκείνο, που είχε θεσπίσει η Κυβέρνησις της Νέας
Δημοκρατίας, επεβάρυνε με ένα λογικό φόρο όλους τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Ενώ
με την αναστάτωση και το «πάγωμα» στην κτηματαγορά που έχει προκαλέσει η Κυβέρνησις
του ΠΑΣΟΚ, το δημόσιο τελικώς έχει χάσει έσοδα.
Με τον ίδιο περίπου τρόπο που έχει επηρεάσει η κυβερνητική
πολιτική τον τομέα της οικοδομής, έχει επιδράσει και σε πλείστους όσους άλλους
τομείς της οικονομίας. Κοινό στοιχείο είναι οι φορολογικοί διωγμοί και το «σόκ»
που έχει προκληθή παντού. Οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις -μικρές,
μεσαίες και μεγάλες- δίδουν αγώνα επιβιώσεως. Γιά να επιζήσουν πρέπει
απαραιτήτως να καταστούν ανταγωνιστικές. Αντί λοιπόν το κράτος να τις βοηθή
προς την κατεύθυνση αυτή, στην πραγματικότητα τις εμποδίζει. Πρώτον, με τους
αλλεπαλλήλους φόρους, τόσο επί της ιδίας της δραστηριότητός τους, όσο και επί
των προϊόντων που παράγουν ή εμπορεύονται. Δεύτερον, με την απερίγραπτη
γραφειοκρατία που χειροτερεύει διαρκώς. Τρίτον, με το γενικώτερο θεσμικό
πλαίσιο, που έχει φροντίσει η Κυβέρνησις να είναι άκρως αρνητικό.
Διαρκή εμπόδια
Το κράτος έχει κατ’ ουσίαν διαλύσει την οικονομία. Όλα τα
δεινά σε αυτό ανάγονται: Παρεμποδίζει συστηματικώς την ιδιωτική επιχειρηματική
πρωτοβουλία. Κατ’ αντιδιαστολήν, αυτό προκύπτει από ό,τι συμβαίνει στην
ναυτιλία. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία είναι ο μόνος ίσως κλάδος στον οποίο
Έλληνες επιχειρηματίες μπορούν να δραστηριοποιηθούν έξω από τα πλαίσια του
κράτους. Εξ ού και μεγαλουργούν. Αυτό και μόνον αρκεί γιά να καταδείξη πόσο
αλματώδης θα μπορούσε να είναι η εξέλιξις και η ανάπτυξις της ελληνικής
οικονομίας, αν οι ελληνικές επιχειρήσεις λειτουργούσαν μέσα σε ένα διαφορετικό
πλαίσιο, με λιγώτερη κρατική παρέμβαση. Αν η οικονομία απηλλάσσετο από τα
διαρκή εμπόδια που της θέτει το κράτος, θα εξήρχετο από την σημερινή κρίση πολύ
ταχύτερα από ό,τι νομίζεται.
Αντί λοιπόν οι κυβερνώντες να κινηθούν προς την κατεύθυνση
του περιορισμού της κρατικής παρεμβάσεως στην οικονομία, πράττουν το αντίθετο.
Οι φόροι αυξάνονται και έχουν πνίξει την οικονομία. Η γραφειοκρατία εκτείνεται
σε όλα τα επίπεδα (φορολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά) και δεν αφήνει τις
επιχειρήσεις να ορθοποδήσουν. Η δε αβεβαιότης την οποία προκαλεί η Κυβέρνησις
με την συμπεριφορά της, έχει καταστήσει άκρως αρνητικό το γενικώτερο ψυχολογικό
κλίμα. Το κράτος, αφού έφθασε το ίδιο στα πρόθυρα της πτωχεύσεως, τώρα τείνει
να καταστρέψη και την πραγματική οικονομία. Η πολιτική που ακολουθείται όχι
μόνον δεν εξυγιαίνει τον δημόσιο τομέα, αλλά επενεργεί αρνητικά και στον
ιδιωτικό. Δίδει την χαριστική βολή στην οικονομία.