Η σύγκρουση μέσα σε έναν οργανισμό, είτε πρόκειται για μια
κυβέρνηση, είτε για μια επιχείρηση, θεωρείται κατά βάση αρνητικό φαινόμενο.
Αποδεικνύεται μάλιστα και χρονοβόρο, δεδομένου ότι έρευνες έχουν αποδείξει ότι
τα διευθυντικά στελέχη ξοδεύουν το 20% του χρόνου τους για την επίλυση μιας
σύγκρουσης.
Κατά μία άποψη, προκαλείται όταν υπάρχει αδυναμία για τη
λήψη μιας απόφασης που αφορά στην επιχείρηση, είτε γιατί δε υφίσταται κοινά
αποδεκτή λύση, είτε γιατί τα άτομα που εμπλέκονται κάνουν επιλογές που
διαφέρουν μεταξύ τους.
Ως φαινόμενο δεν είναι καινοφανές στις επιχειρήσεις.
Αντίθετα μάλιστα. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το θέμα είναι ότι με την
εμφάνιση της δημιουργούνται μια σειρά προβλημάτων που ανακόπτουν την ομαλή
λειτουργία της επιχείρησης. Αν δε τα συγκρουσιακά φαινόμενα εμφανίζονται σε
επίπεδο διοίκησης καταλήγουν στην ακυβερνησία του σκάφους της επιχείρησης. Ένα
από τα πολλά αίτια που προκαλούν τη σύγκρουση και το πιο συχνό θεωρείται η
ασυμβατότητα στόχων. Άλλα, δηλαδή, μπορεί να υποστηρίζει ο πρόεδρος και άλλα
ο διευθύνων σύμβουλος. Έτσι όμως μπορεί
να οδηγηθούμε σε πλήρη αδράνεια της ίδιας της επιχείρησης.
Το πρόβλημα στην κορυφή της διοικητικής πυραμίδας της ΔΕΗ
έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω. Ο πρόεδρος και
διευθύνων σύμβουλος της Επιχείρησης Αρθούρος Ζερβός και ο αναπληρωτής διευθύνων
σύμβουλος Απόστολος Μπαράτσης εξαρχής ήταν δύο «ξένοι στην ίδια πόλη». Έτσι κι
αλλιώς ο κ. Μπαράτσης δεν ήταν επιλογή του κ. Ζερβού σε ό,τι είχε να κάνει με
τη διανομή των χαρτοφυλακίων στη διοίκηση της εταιρίας. Αυτό και μόνο το
γεγονός ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει στην πορεία της συνύπαρξης τους στα
διοικητικά της ΔΕΗ όλους αυτούς τους μήνες μια σειρά από μικρές και μεγάλες
κόντρες.
Από την επιλογή προσώπων στις διάφορες Γενικές Διευθύνσεις
της ΔΕΗ, ως τη εξαγορά των αιολικών της
BCI του Καραγκουλέ, το μεγάλο φωτοβολταϊκο πάρκο στην Κοζάνη και
τις προμήθειες καυσίμων της Επιχείρησης. Κάθε μία πλευρά «διέρρεε» στον Τύπο
«σκανδαλώδεις συμπεριφορές» του ενός και του άλλου, γινόταν και γίνεται
προσπάθεια δημιουργίας «αντιμαχόμενων ομάδων» εντός της Επιχείρησης και εμπλοκή
ακόμη και συνδικαλιστών. Αποτέλεσμα: η ΔΕΗ να αντιμετωπίζει εδώ και καιρό μια
πολλή σοβαρή διοικητική κρίση.
Είναι εύλογο στην «κούρσα» της επικράτησης να εμπλέκονται
και πολιτικές διασυνδέσεις. Εδώ το κουβάρι μπλέκεται ακόμη περισσότερο.
Τα διοικητικά συμβούλια της ΔΕΗ θυμίζουν με τον ηπιότερο
χαρακτηρισμό αρένα, αλληλοκατηγορίες εκτοξεύονται, απειλές για παραιτήσεις
υπάρχουν, επενδυτικά σχέδια ματαιώνονται. Ένα πλήρες χάος δηλαδή, σε μια
περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον της ΔΕΗ, λόγω των επιταγών της Κομσιόν
και της τρόϊκας.
Η παρέμβαση της κυβέρνησης αναβλήθηκε λόγω των
αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά η κατάσταση δεν πάει άλλο. Τώρα αφήνεται να
διαρρεύσει ότι είναι ζήτημα χρόνου για να επέλθει η πολυπόθητη ηρεμία στη
διοίκηση της Δημόσιας Επιχείρησης. Προφανώς θα πάρει και άλλη αναβολή ωσότου να
ολοκληρωθούν οι εκλογές, να αποτιμηθούν αποτελέσματα και να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις
γενικά και ειδικά. Το ποιος θα μείνει τελικά στην Επιχείρηση θα αποκαλύψει και
τη δυναμική του κάθε κέντρου ή παράκεντρου που επιδιώκει να ασκήσει εξουσία στα
της ΔΕΗ, αλλά και στον ενεργειακό τομέα γενικότερα. Με αυτά τα δεδομένα θα
αποφύγουμε να κάνουμε προβλέψεις.
Κοντός ψαλμός αλληλούια λοιπόν.