Ενα άδοξο πολιτικό τέλος στη διεθνή σκηνή, στους ευρωπαϊκούς
συσχετισμούς και στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας μοιάζει να έχει
«κλειδώσει» για τον Σαρκοζί. Πρόκειται για μια συνολική ακύρωση της
ατζέντας του που είναι ζήτημα αν με επικοινωνιακά τερτίπια μπορεί να
αντιστρέψει πρώτα από όλα το κλίμα πλήρους απαξίωσής του.
Ο Σαρκοζί αναλαμβάνει την προεδρία της Ομάδας των G-20 και
ετοιμάζεται να προβεί τη Δευτέρα σε ευρύτατο ανασχηματισμό, σε μία
στιγμή που τα περιθώρια ελιγμών του είναι δραματικά συρρικνωμένα:
Η πλήρης συνθηκολόγησή του στη Γερμανία, που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά
με την προχθεσινή πλήρη και ανεπιφύλακτη στήριξη της «ελεγχόμενης
χρεοκοπίας» των χωρών της Ευρωζώνης με δημοσιονομικά προβλήματα, δεν
επιτρέπει πλέον στο Παρίσι να αναζητήσει σε παγκόσμιο επίπεδο τους
συσχετισμούς και τις αποφάσεις που δεν μπορεί να προωθήσει εντός της
Ευρωζώνης. Όλοι θυμόμαστε την υπερδραστηριοποίηση του Γάλλου προέδρου
από τον Οκτώβριο του 2008 μέχρι και τα μέσα του 2010, όταν αναζητούσε
διεθνείς συμμαχίες και συναινέσεις για να εξισορροπήσει την επιθετική
πολιτική της Μέρκελ, με κορυφαία στιγμή την τηλεφωνική παρέμβαση Ομπάμα
στις αρχές Μαΐου που εξανάγκασε την καγκελάριο να προσυπογράψει την
επικύρωση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Οσο και
αν αυτό ακούγεται σκληρό, μετά τη συνθηκολόγηση της Ντοβίλ ο Σαρκοζί ως
προεδρεύων των G-20 είναι υποχρεωμένος να ταυτίζεται με το Βερολίνο.
Στο εσωτερικό, παρά τον αναμενόμενο τερματισμό των κινητοποιήσεων για
το συνταξιοδοτικό, η πολιτική σκληρών δημοσιονομικών περικοπών που
αποφάσισε τον Ιούλιο, ακολουθώντας τη μονομερή απόφαση της Μέρκελ προς
την ίδια κατεύθυνση στις αρχές Ιουνίου, του επιφυλάσσει εντάσεις,
συγκρούσεις και αμφισβητήσεις που κλειδώνουν την περαιτέρω πτώση της
δημοτικότητάς του από το σημερινό ναδίρ του 30%
Θα ήταν άδικο να μην σημειώσουμε ότι ο Σαρκοζί κινήθηκε με τη σειρά
του με την ίδια λογική που κινήθηκαν στο παρελθόν οι Ζισκάρ Ντεστέν,
Μιτεράν και Σιράκ, που μετά από σκληρές συγκρούσεις και αντιστάσεις στο
τέλος επέλεγαν το συμβιβασμό με τη Γερμανία σαν τη λύση με το μικρότερο
κόστος από τη μετωπική σύγκρουση και τις αυτονόητες παρενέργειές της.
Η διαφορά είναι ότι στις συνθήκες της σημερινής κρίσης δεν μπορούμε
να μιλάμε για συμβιβασμό, αλλά για παράδοση άνευ όρων: Αν δεν ανατραπεί η
σημερινή δυναμική των εξελίξεων, ο νότος της Ευρωζώνης ωθείται στη
χρεοκοπία και στην έξοδο, ενώ στο εσωτερικό της χώρας οι ευρύτατες
κοινωνικές συναινέσεις με τις οποίες κυβερνούσαν οι διάδοχοι του ντε
Γκολ στην ηγεσία της Κεντροδεξιάς θα αποτελούν παρελθόν.
Η εξώθηση με γαλλική συνυπευθυνότητα της Ιρλανδίας και της
Πορτογαλίας σήμερα και της Ισπανίας αύριο σε αδυναμία δανεισμού από τις
αγορές παραπέμπει στη δεκαετία του 30, όταν το Παρίσι παρακολουθούσε
χωρίς να αντιδρά το ξήλωμα του συστήματος ισορροπιών της Συνθήκης των
Βερσαλλιών, όταν την άνοιξη του 1936 οι στρατιωτικές δυνάμεις της
Γερμανίας εισήλθαν στην αποστρατιωτικοποιημένη Ρηνανία.
Η περιθωριοποίηση του νότου της Ευρωζώνης θα είναι μοιραίο και μη
αντιστρέψιμο πλήγμα για την ισχύ της Γαλλίας στους ευρωπαϊκούς
συσχετισμούς, καθώς είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο διάδοχος του Σαρκοζί
θα μπορεί μετά το 2012 να αναλάβει διορθωτικές πρωτοβουλίες. Το
πιθανότερο είναι ότι θα κληθεί να ηγηθεί μιας χώρας που θα είναι πλέον η
σκιά του παλαιού εαυτού της στις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 13/11/2010)