Για μια ακόμη φορά κυβέρνηση και κρατικές υπηρεσίες ευρίσκονται στο
στόχαστρο της τρόικας με ζητούμενο την επίσπευση των όποιων διαδικασιών με άμεσο αίτημα την ριζική αναμόρφωση του επιχειρηματικού τοπίου. Καθ’ ότι μόνο
με ρηξικέλευθες τομές, όπως αυτές που
πρότεινε η τρόικα, είναι δυνατό να ξεπεραστεί η αδράνεια που παρατηρείται και
συντελεί στο αρνητικό επιχειρηματικό κλίμα και την εν γένει καθοδική πορεία της
οικονομίας.
Όπως παρατηρεί σε σημερινό της σχόλιο η ‘Ημερησία‘: «Σε αγώνα δρόμου
αποδύεται από σήμερα η κυβέρνηση ώστε να διασφαλιστεί η τέταρτη δόση του
δανείου από την τρόικα. Μέσα σε ένα μήνα το Υπουργικό Συμβούλιο καλείται να
εγκρίνει 13 νομοθετικές ρυθμίσεις για την προώθηση καίριας σημασίας
μεταρρυθμίσεων, όπως η απελευθέρωση όλων ανεξαρτήτως των κλειστών επαγγελμάτων,
οι αποκρατικοποιήσεις, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, η αναδιάρθρωση των
δημοσίων επιχειρήσεων, το νέο φορολογικό, το πλαίσιο για το νέο ενιαίο
μισθολόγιο στο Δημόσιο κ.α.
Η τρόικα έχει καταστήσει απολύτως σαφές στην κυβέρνηση ότι η καταβολή της
τέταρτης δόσης εξαρτάται πλήρως από την πιστή τήρηση των όρων του Μνημονίου.
Και αυτό ανεξάρτητα από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των 110 δις. ευρώ που έρχεται μετά τις χθεσινές εξελίξεις
στις Βρυξέλλες για την Ιρλανδία και το Μηχανισμό Στήριξης…»
Τα περιθώρια είναι πράγματι πιεστικά, καθώς πρέπει να ξεπερασθούν οι
καθυστερήσεις που σημειώθηκαν έως τώρα εξαιτίας της «απροθυμίας», της
κωλυσιεργίας εκ μέρους ορισμένων υπουργών, ενώ η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων
θίγει παγιωμένες αντιλήψεις «κεκτημένων» και ισχυόντων συμφερόντων διαφόρων
συντεχνιών.
Επιχειρηματικοί κύκλοι εκφράζουν πάντως σοβαρές επιφυλάξεις για το εάν η κυβέρνηση είναι σε θέση να επιβάλει μια
ευρεία σειρά μεταρρυθμίσεων μέσα σ’ ένα τόσο ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο. Οι
ίδιοι κύκλοι επιρρίπτουν ευθύνες στην κυβέρνηση για τις μέχρι σήμερα
καθυστερήσεις με την προσδοκία μίας πιθανής αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου.
Ωστόσο, σημειώνουν οι άνω κύκλοι, η κυβέρνηση και οι περί αυτήν συνδικαλιστές
οφείλουν να κατανοήσουν ότι η περίοδος της αμεριμνησίας έχει παρέλθει
ανεπιστρεπτί. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να βρει έστω το μίνιμουμ της
συνεννόησης ώστε, να μην υπάρχουν ανούσιες μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις.
Οι δε συνδικαλιστές επίσης πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες
τους. Δεν μπορούν να υποκινούν απεργιακές κινητοποιήσεις με μαξιμαλιστικά
αιτήματα μιας άλλης εποχής, με καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία.