Το γεγονός πως οι συζητήσεις ξεκινούν με διαβεβαιώσεις του τύπου «η αποτυχία δεν είναι μοιραία» δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για τις προοπτικές της συνόδου για το κλίμα που ξεκίνησε στο Μεξικό. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν λόγοιευφορίας.Αν οι ίδιες αιτίες τείνουν να παράγουν ίδια αποτελέσματα, ό,τι συνέβη στην Κοπεγχάγη είναι πολύ πιθανό να επαναληφθεί και στο Κανκούν: ελάχιστη συμφωνία, ασαφή χρονοδιαγράμματα, αβέβαιοι πόροι...Πράγμα που φυσικά θα ήταν πολύ κρίμα
.
Τα 190 κράτη που έχουν αποστείλει αντιπροσωπείες τους στο ωραίο θέρετρο κρατούν στο χέρι τους αν όχι το μέλλον του πλανήτη, τουλάχιστο τις προσπάθειες για τη συντήρησή του, που ξεκίνησαν στο Ρίο το 1992. Ποιος αμφιβάλει πως οι προσπάθειες αυτές θα έπρεπε να ενταθούν;
Το πρόβλημα ασφαλώςαφορά τη διαθεσιμότητα των κρατών να συμμετάσχουν σε αυτή την προσπάθεια, τη καλή βούληση των κυβερνήσεων. Οι πάντες διαβεβαιώνουν πως κάνουν ό,τι μπορούν, με βάση τις συνθήκες:
-
στη δύση, την οικονομική κρίση·
-
στις αναδυόμενες οικονομίες, το κοινωνικό τους ζήτημα·
-
στις φτωχές χώρες, τη συσσώρευση των κρίσεων.
Χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο παραπλανητική είναι η λογική που διέπει αυτή την προσέγγιση.
Το οικολογικό αδιέξοδο έχει γεννηθεί από την ίδια εκείνη αρπακτική διάθεση που τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε ξεκάθαρα, στον τομέα της οικονομία, σε τι αναστατώσεις οδηγεί.Έχει δε μετεξελιχθεί προ πολλού σε οικονομική κρίση,διαμέσου των κυμάτων μετανάστευσης και προσφυγιάς που πυροδοτεί και τροφοδοτεί.Επιπλέον, σήμερα απομακρύνει έτι περισσότερο την προοπτική της βελτίωσης της κατάστασης όσων έχουν παραμείνει στο περιθώριο της ανάπτυξης.
Από αυτή την άποψη,η οικονομική και η κοινωνική κρίση δεν μπορεί να θεωρούνται επιχειρήματα υπέρ της χαλάρωσης των οικολογικών προσπαθειών. Αντιθέτως, η οικολογική στράτευση αποτελεί συστατικό στοιχείο κάθε ολοκληρωμένης απάντησης στην κρίση. Από τη στιγμή που ιδιοποιηθήκαμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε κατά βούληση τους πόρους της Γης,έχουμε αναλάβει και την υποχρέωσηνα εξασφαλίσουμε την αφθαρσία της και για τις επόμενες γενιές·από τη στιγμή που οι πόροι της Γης ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα, η ιδιοποίησή τους από ολίγους είναι απαράδεκτη.
Τι να περιμένουμε όμως από το Κανκούν; Ας μην ονειροπολούμε: με δεδομένο το πλαίσιο -αυτόν καθ' αυτόν τον τρόπο λειτουργίαςτων διεθνών διαπραγματεύσεων του ΟΗΕ-δεν θα υπάρξει ούτε οριστική συμφωνία,ούτε παγκόσμια απάντηση. Αλλά ακόμα και πίσω από τους μικρούς συμβιβασμούς, η διαπαιδαγώγηση στην κρισιμότητα των διακυβευμάτων μπορεί να βρει τη θέση της.
(www.ppol.gr)