Στη γαλλογερμανική συνάντηση κορυφής στις 18 Οκτωβρίου στην Ντοβίλ, ο
Σαρκοζί προσυπέγραψε την «ελεγχόμενη χρεοκοπία» ως βασικό εργαλείο του
Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης που παρουσίασε η Μέρκελ.
Ακολούθησε
μια επίθεση των αγορών
που κράτησε ενάμιση μήνα, οδήγησε την Ιρλανδία σε προσφυγή στον
Μηχανισμό Στήριξης EFSF, εγκλώβισε την Πορτογαλία στον προθάλαμο
αναμονής, και δημιούργησε
μια δυναμική
ντόμινο στην Ισπανία, την Ιταλία και το Βέλγιο,
μια διολίσθηση που σταμάτησε μόνο με την
πυροσβεστική μαζική αγορά κρατικών ομολόγων από τον Τρισέ.
Μεθαύριο, Παρασκευή, με δεδομένη την άκαρπη συνεδρίαση του Eurogroup
της Δευτέρας, οι Σαρκοζί-Μέρκελ που θα συναντηθούν στο Φράιμπουργκ της
Γερμανίας για να διατυπώσουν την κοινή πρόταση και στάση τους για τη
Σύνοδο Κορυφής της επόμενης βδομάδας, θα βρίσκονται στη σκιά της
δυσπιστίας των Αγορών που περιμένουν μηνύματα σταθερότητας για το μέλλον
της Ευρωζώνης.
Αν προτεραιότητα της Γερμανίας είναι η αξιοπιστία και η σταθερότητα
του ευρώ, αλλά και η επιβολή αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας στο
σύνολο της Ευρωζώνης, τότε η καγκελάριος και
ο πρόεδρος δεν έχουν παρά να προσπαθήσουν να συνθέσουν τρεις απόλυτα
συμβατές προτάσεις:
Την τροποποιημένη από το τελευταίο ECOFIN του Νοεμβρίου πρόταση για
συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις μετά το 2013 διασώσεις δημοσιονομικά
προβληματικών χωρών από τον Μόνιμο Μηχανισμό, κατά περίπτωση και σύμφωνα
με τους κανόνες και την πρακτική του ΔΝΤ.
Την πρόταση Γιούνκερ - Τρεμόντι για έκδοση ευρω-ομολόγου, που
περιλαμβάνει την πρόνοια έκπτωσης στη μετατροπή των εθνικών ομολόγων των
δημοσιονομικά προβληματικών σε ευρω-ομόλογα.
Την πρόταση για σημαντική αύξηση -μεταξύ διπλασιασμού και
τριπλασιασμού- του ύψους των εγγυήσεων των χωρών που μετέχουν στο
Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας EFSF, με την οποία είναι
προκαταβολικά σύμφωνο το ΔΝΤ.
Τα παραπάνω υπερκαλύπτουν τις ανησυχίες του Βερολίνου για χαλάρωση,
καθώς κινούνται στο πλαίσιο της γερμανικής αντίληψης για διαχείριση της
κρίσης μέσω της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Υπό το φως της
παραπάνω διαπίστωσης, είναι σαφές ότι η απορριπτική στάση της Μέρκελ και
του Σόιμπλε (με κάποιες αποχρώσεις που αφήνουν περιθώριο
διαπραγμάτευσης) είναι σαφές ότι υπάκούει σε εσωτερικές και ευρωπαϊκές
πολιτικές σκοπιμότητες:
Στο εσωτερικό, να εμφανισθεί δημοσκοπικά ο κυβερνητικός συνασπισμός
που καταρρέει ότι δίνει μάχη για τη διασφάλιση των χρημάτων των
φορολογουμένων, αλλά και για τη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας στην
οικονομική πολιτική.
Στο ευρωπαϊκό πεδίο, για να διασφαλισθεί ο κυρίαρχος πολιτικός
ηγεμονικός ρόλος του Βερολίνου σε κάθε βήμα προς την οικονομική
διακυβέρνηση και πολύ περισσότερο προς την πολιτική ενοποίηση.
Ο φόβος των αγορών είναι ένας αποφασιστικός παράγων για να μην
επιμείνει η Μέρκελ σε
μια συγκρουσιακή
απορριπτική πλατφόρμα εκκίνησης της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών την
επόμενη εβδομάδα.
Ο άλλος, εξίσου, αν όχι πιο αποφασιστικός, παράγων είναι αίσθηση
πλήρους απομόνωσης της Γερμανίας που ήταν κυρίαρχη στις Βρυξέλλες
προχθές Δευτέρα, όπως επισημαίνουν σε χθεσινό τους δημοσίευμα οι FT
Deutschland, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σύσκεψη Βαν Ρομπέι,
Μπαρόζο, Τρισέ, Γιούνκερ, Ρεν και του υπουργού Οικονομικών του Βελγίου
Ράιντερς λίγο πριν από την έναρξη της συνεδρίασης του Eurogroup.
Μια σύσκεψη που δείχνει ότι η ωμή προβολή και
επιβολή ισχύος που μετέρχεται το Βερολίνο, αντί της ευρωπαϊκής
ηγεμονίας, οδηγεί στη χειρότερη μετά το 1945 ευρωπαϊκή απομόνωση.
Απειλείται με απομόνωση
Η ωμή προβολή και επιβολή
ισχύος που μετέρχεται το Βερολίνο, αντί της ευρωπαϊκής ηγεμονίας,
οδηγεί στη χειρότερη μετά το 1945 ευρωπαϊκή απομόνωση.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 08/12/2010)