Και
τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Και για τις «προνομιούχες» ΔΕΚΟ, που πίστευαν ότι θα
έμεναν αλώβητες από το τσουνάμι των περικοπών των μισθών των εργαζομένων τους.
Οι
άκαμπτοι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ κήρυξαν ήδη τον πόλεμο και απειλούν με την
προσφιλή μέθοδο του κατεβάσματος των διακοπτών. Και θα το κάνουν, αν χρειασθεί,
ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία περί τούτου. Στα Ελληνικά Πετρέλαια, όπου η
συμμετοχή του δημοσίου είναι πολύ μικρότερη, με τον ιδιώτη μέτοχο να έχει
αποφασιστικό λόγο στο μάνατζμεντ, μάλλον, τα πράγματα φαίνεται ότι θα είναι πιο
εύκολα.
Οι
μισθοί στη ΔΕΗ είναι υψηλοί. Χώρια η μονιμότητα. Οι εργαζόμενοι στη δημόσια
επιχείρηση ηλεκτρισμού θεωρούνται και είναι κατά πολύ ευνοημένοι σε σχέση με
ό,τι ισχύει στις υπόλοιπες δημόσιες ΔΕΚΟ και γενικότερα στις εισηγμένες
επιχειρήσεις. Εντάξει, όσοι εργάζονται στην παραγωγή δεν κάνουν και την
ευκολότερη δουλειά, αλλά πάντως αμείβονται αδρά.
Στα
ΕΛ.ΠΕ., από την άλλη, συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον. Οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν
14 μισθούς, αλλά 17! Μαζί με μπόνους και πριμ παραγωγικότητας, το οποίο δίνεται
«βρέξει-χιονίσει». Δηλαδή, δεν είναι συνδεδεμένο με την παραγωγικότητα του
εργαζομένου. Αυτά είναι βέβαια κατακτημένα δικαιώματα χρόνων, αλλά στην παρούσα
συγκυρία, καταλήγουν να είναι προκλητικά, όταν υπάρχουν εργαζόμενοι που
παίρνουν 500 και 600 ευρώ το μήνα, έχοντας και μεταπτυχιακές περγαμηνές.
Είναι
εύλογο, συνεπώς, ορισμένες συνέπειες της κρίσης να ακουμπήσουν και αυτούς τους
εργαζομένους, αν μη τι άλλο, για λόγους κοινωνικής αλληλεγγύης. Θα μπορούσε,
για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις να δεχθούν
περικοπές μισθού, προκειμένου να συμμετέχουν κι αυτοί στην αντιμετώπιση της
παρούσας κρίσης, αλλά να συμφωνηθεί ότι όταν η οικονομία επανακάμψει, θα
επιστρέψουν στο παλιό καθεστώς μισθοδοσίας. Αυτό ενδεχομένως θα ακουγόταν πιο
δίκαιο.
Όμως,
το να υψώνουν τη σημαία της επανάστασης και να προειδοποιούν ότι θα κατεβάσουν
διακόπτες για να μη θιγούν τα δικά τους δικαιώματα -αυτό αφορά άμεσα στους
συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ- δεν τους τιμά καθόλου. Δηλαδή, όσοι εργαζόμενοι δεν
έχουν τέτοια δυνατότητα πίεσης «να καούν στην πυρά»;
Είναι
σαφές ότι τέτοιου είδους μέτρα είναι δυσάρεστα για τους εργαζομένους. Δεν τα
υποστηρίζουμε, όταν μάλιστα περιορίζονται στην περικοπή μισθών και συντάξεων,
χωρίς να επεκτείνονται και στους πραγματικά κατέχοντες, τη μείωση της
παραοικονομίας, την ουσιαστική ενίσχυση των επενδυτικών πρωτοβουλιών, το
άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, την αναπτυξιακή προοπτική. Αν οι συνδικαλιστές
της ΓΕΝΟΠ αντιδρούσαν σθεναρά εξαρχής για τη μείωση μισθών και συντάξεων και
δεν περιορίζονταν σε λεκτικές αντιδράσεις μέσω ανακοινώσεων, τότε, ναι, θα τους
βγάζαμε το καπέλο. Φαίνεται όμως ότι οι όποιες αντιδράσεις και απειλές τους
κατά τους τελευταίους μήνες έχουν να κάνουν μόνον όταν διακυβεύονται τα
κεκτημένα τους. Είτε αυτό έχει να κάνει με τη διατήρηση της υπερδεσπόζουσας
θέσης της ΔΕΗ στην αγορά, είτε, τώρα, με τους μισθούς τους.
Καταλήγουν
όμως να αμαυρώνουν μόνοι τους τη φωνή και την εικόνα τους. Γιατί σε μια
κοινωνία που βλέπει να συμπιέζονται τα εισοδήματα της συνεχώς και τα εργασιακά
δικαιώματα της να γυρνούν έναν αιώνα πίσω, ε, δεν γίνεται να υπάρχουν
προνομιούχοι εργαζόμενοι και συνδικαλιστές. Ή βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι, ή
κάποιοι θέλουν να γυρνούν μόνον την κουτάλα. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει
αποδεκτό. Κινδυνεύουν έτσι οι πιο μαχητικοί συνδικαλιστές να περιθωριοποιηθούν
από την κατακραυγή της ίδιας της κοινωνίας.