Με θερμά συναισθήματα υποδέχτηκε
ο Τύπος και ο πολιτικός κόσμος την ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ για την σύσταση δημοσίου
φορέα για τους υδρογονάνθρακες. Παρόλα αυτά, η συνέχεια δεν αναμένεται το ίδιο
ρόδινη επικοινωνιακά, αν λάβουμε υπόψη τις περιβαλλοντικές ανησυχίες που
επικαλείται μερίδα της κοινής γνώμης, αλλά και πολιτικά πρόσωπα για να κατηγορήσουν
την παραγωγή πετρελαίου στις ελληνικές θάλασσες. Στα πλαίσια αυτά, αξίζει να
προχωρήσει κανείς σε μια πιο λεπτομερή εξέταση των δεδομένων και να κρίνει κατά
πόσο η εξόρυξη υδρογονανθράκων αποτελεί αληθινό κίνδυνο ή όχι.
Τα στελέχη του κλάδου, σε εταιρείες
όπως η Ενεργειακή Αιγαίου, υπογραμμίζουν ότι οι σχετικές έρευνες και τα πιθανά
κοιτάσματα στον ελληνικό χώρο βρίσκονται επί το πλείστον σε μικρά θαλάσσια βάθη.
Σύμφωνα με τους ίδιους, η περιπλοκότητα της εξόρυξης αυξάνεται γεωμετρικά όταν
μιλάμε για βάθη άνω των 1.000-1.500 μέτρων, αλλά στην περίπτωση των ελληνικών
θαλασσών τα πράγματα είναι πολύ ευκολότερα.
Δεύτερον, οι καιρικές συνθήκες
στη χώρα μας είναι πολύ πιο ευνοϊκές από ότι στην περίπτωση τόσο της Βόρειας Θάλασσας,
όσο και του Κόλπου του Μεξικού. Τρίτον, το επιχείρημα αρκετών φίλων του περιβάλλοντος
ότι δεν πρέπει να παράγουμε πετρέλαιο διότι μολύνουμε τον αέρα, είναι άκρως
απλοϊκό. Το θέμα δεν είναι το εάν παράγουμε πετρέλαιο, αλλά το ότι καταναλώνουμε
πετρέλαιο και μάλιστα πολύ από αυτό. Το αν αυτό προέρχεται από την Μέση Ανατολή
ή από εγχώριες πηγές δεν έχει σημασία από περιβαλλοντικής άποψης. Αντιθέτως, η
χώρα μπορεί με τον τρόπο αυτό να εξοικονομήσει δισεκατομμύρια ευρώ για την μείωση
του χρέους της. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, σκοπός πρέπει να είναι ο περιορισμός της
εξάρτησής μας από τον μαύρο χρυσό μακροχρόνια. Στο μεταξύ όμως, καλό είναι η όποια
κατανάλωσή να καλύπτεται με ίδια μέσα. Με λίγα λόγια, αφού το καίμε που το καίμε,
ας είναι τουλάχιστον ελληνικό.
Τέλος, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι
δεν υπάρχει ποτέ κανένας απόλυτα ασφαλής τρόπος να παραχθεί ενέργεια σε τέτοια
ποσότητα με μηδενικό ρίσκο. Αυτή είναι άλλωστε η φυσική τάση των πραγμάτων. Βλέπουμε
παντού γύρω μας τα κράτη να επενδύουν τεράστια ποσά για πυρηνικούς σταθμούς, ενώ
εμείς επικαλούμαστε ασαφείς περιβαλλοντικές ανησυχίες και αρνούμαστε να συζητήσουμε
καν για την μορφή αυτή ενέργειας. Βλέπουμε χώρες οι οποίες επίσης διαθέτουν
τουρισμό να επενδύουν στην εξόρυξη υδρογονανθράκων δίχως αναστολές. Το κάθε
εγχείρημα έχει προφανώς έναν βαθμό ρίσκου, αλλά είναι εξ ολοκλήρου στο χέρι μας
να διασφαλίσουμε ότι αυτός θα διατηρηθεί στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο.