Το πολιτικά ορθό λεξιλόγιο απονευρώνει τις εξελίξεις από την ουσία
τους: Αν, όπως όλα δείχνουν, σε τρεις τέσσερις μήνες τα μέλη της
Ευρωζώνης αποδεχθούν μια πρωτοφανή στην έκταση και στις παρενέργειές της
δημοσιονομική ιτότητα για να εξασφαλίσουν τη συναίνεση της Γερμανίας
στην ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, θα
έχουν συνειδητά ή ασυνείδητα προσυπογράψει το δεύτερο θάνατο της
Μεταπολεμικής Ευρώπης.
Η Μεταπολεμική Ευρώπη -και για την ακρίβεια κυρίως η Δυτική- έζησαν
σε περιβάλλον περιφερειακής σταθερότητας, κοινωνικής ειρήνης και
πολιτικής σταθερότητας για δύο λόγους:
Πρώτον, η διαίρεση της Γερμανίας και η συγκυριαρχία ΗΠΑ και ΕΣΣΔ
έλυσαν την ανατροπή ισορροπίας που επήλθε με την συγκρότηση Ενιαίας
Γερμανίας το 1870.
Δεύτερον, η επιβολή από τις ΗΠΑ, μέσω του σχεδίου Μάρσαλ, του
Κεϋνσιανού Μοντέλου επιστροφής στην ανάπτυξη και την πλήρη απασχόληση
επέτρεψε τη διαμόρφωση κοινωνικής ειρήνης και πολιτικής συναίνεσης σε
διαφορετικούς βαθμούς.
Η πρώτη παράμετρος κατέρρευσε μαζί με ο Τείχος του Βερολίνου το 1989,
με τη σώφρονα πολιτική Κολ να καθησυχάζει, όπως ακριβώς η ρεαλιστική
μετριοπάθεια του Μπίσμαρκ είχε εξασφαλίσει είκοσι χρόνια γαλήνης στην
Ευρώπη μετά το 1870.
Η δεύτερη παράμετρος, η κοινωνική συνοχή και η πολιτική συναίνεση που
είχαν συμπιεσθεί σε οριακό σημείο τις τελευταίες δύο δεκαετίες στο
όνομα της Παγκοσμιοποίησης και του Μάαστριχτ οδηγούνται τώρα σε βίαιο
τερματισμό από τον μαξιμαλισμό που επιδεικνύει το Βερολίνο στη
διαχείριση της Κρίσης της Ευρωζώνης.
Η Γερμανία συνειδητοποιεί ότι το ευρώ είναι δρόμος χωρίς επιστροφή,
καθώς και ότι η χρεοκοπία ή η αποπομπή χώρας-μέλους της Ευρωζώνης είναι
αδιανόητη. Ετσι ενώπιον του αναπόφευκτου, της ανεπιφύλακτης δηλαδή
δέσμευσης για θωράκιση της Ευρωζώνης από κάθε είδους και μεγέθους πίεση
και απειλή προωθεί μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική που είναι έξω
από τα όρια κοινωνικής αντοχής και πολιτικής σταθερότητας μιας μεγάλης
πλειοψηφίας χωρών.
Στην ουσία, η Γερμανία που έκανε με διαχειρίσιμο κόστος τη δική της
προσαρμογή την τελευταία δεκαετία χωρίς να πλήξει τον σκληρό πυρήνα της
«Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς» που διαμόρφωσαν οι Ερχαρτ-Αντενάουερ
μετά το 1949, επιβάλλει σήμερα στην πλειοψηφία των εταίρων της και
κυρίως στον υποτιθέμενο ηγεμονικό συνέταιρό της, τη Γαλλία, έναν σκληρό
Νεοθατσερισμό, μετά την εφαρμογή του οποίου η Ευρώπη θα είναι
αγνώριστη...
Στην ουσία με πρώτο το νότο της Ευρωζώνης και σε πολύ μικρή απόσταση
τη Γαλλία, μια σειρά από χώρες καλούνται να υποστούν ένα κοινωνικό σοκ
ανάλογο με αυτό που υπέστησαν οι κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, όταν
επιχείρησαν την μετάβαση-σοκ στην Οικονομία της Αγοράς πριν από δύο
δεκαετίες.
Εδώ όμως βρίσκεται και η μεγαλύτερη υποθήκη του επερχόμενου
γερμανικού θριάμβου: Πρώτον, η συρρίκνωση της ζήτησης στο νότο και στη
Γαλλία θα αποτελέσει καίριο πλήγμα για τις γερμανικές εξαγωγές και
δεύτερον, επιμέρους κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές κρίσεις και πολύ
περισσότερο ένα ντόμινο πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης θα
οδηγήσουν το ευρώ σε κλυδωνισμούς πολύ χειρότερους από αυτούς που έχει
υποστεί λόγω της διόγκωσης του δημοσίου χρέους μιάς σειράς χωρών.
Η γερμανική Ευρωζώνη ή καλύτερα η γερμανική Ευρώπη με τα σημερινά
δεδομένα φαίνεται αναπόφευκτη αλλά με βραχύ ορίζοντα, για να
επιβεβαιωθούν για ακόμη μια φορά οι σταθερές του περασμένου αιώνα.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 19/01/2011)