Τι γίνεται με τα θαλάσσια αιολικά πάρκα; Θα πείτε, εδώ δεν
έχουν αποσαφηνισθεί πολύ σοβαρότερα ζητήματα της ενεργειακής αγοράς, με
ανθυπολεπτομέρειες θα ασχολούμαστε;
Κι όμως, γι άλλη μία φορά η Ευρώπη δείχνει το δρόμο, έστω κι
αν εμείς αλληθωρίζουμε. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου
Αιολικής Ενέργειας (EWEA), κατά τον προηγούμενο χρόνο η εγκατάσταση offshore
αιολικών πάρκων παρουσίασε αλματώδη ανάπτυξη, φθάνοντας το εντυπωσιακό ποσοστό
του 51%! Συνολικά εγκαταστάθηκαν 833 MW, που αντιστοιχούν σε 308
ανεμογεννήτριες, σε 9 αιολικά πάρκα, 5 κρατών. Η Βρετανία βρίσκεται στην πρώτη
θέση, με εγκατεστημένα 1341 MW και ακολουθούν, η Δανία, με 854 MW, η Ολλανδία,
με 249 MW, το Βέλγιο, με 195 MW, η Σουηδία, με 164 MW, η Γερμανία, με 92 MW, η
Ιρλανδία, με 25 MW, η Φινλανδία, με 26 MW και η Νορβηγία, με 2,3 MW.
Ο κλάδος φαίνεται αναπτυσσόμενος και δεν είναι τυχαίο ότι
γνωρίζει την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση από την ΕΤΕπ και επενδυτικά
ταμεία. Μάλιστα, η EWEA προβλέπει ότι η τάση αυτή όχι μόνον δεν πρόκειται να
ανακοπεί φέτος, αλλά, αντίθετα, θα ενισχυθεί, με την εγκατάσταση 1000-1500 MW
και ήδη άλλα 10 υπεράκτια αιολικά πάρκα στην Ευρώπη βρίσκονται υπό κατασκευή.
Κι εμείς; Παρά το γεγονός ότι εκδηλώθηκε πολύ μεγάλο
ενδιαφέρον για την ανάπτυξη παρόμοιων projects στην Ελλάδα, τόσο από ελληνικές,
όσο και από ξένες εταιρίες, που εάν υλοποιούνταν, θα συνέβαλαν πολύ γρήγορα
στην επίτευξη του στόχου του 20% για ενέργεια από αιολικά, εντούτοις, η
επενδυτική αυτή πρόθεση ανακόπηκε, μετά την απόφαση της πολιτείας, οι
επενδύσεις αυτές να κατευθύνονται κρατικά. Οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές
διαμαρτυρήθηκαν, έκαναν παραστάσεις στο αρμόδιο υπουργείο, αλλά ευήκοον ους δεν
βρήκαν.
Έτσι, πέρυσι τον Ιούλιο, το ΥΠΕΚΑ προχώρησε στην
προκαταρκτική χωροθέτηση 12 περιοχών ενδιαφέροντος και έκτοτε, σιωπή. Σύμφωνα
με το τότε σχεδιασμό του υπουργείου που ανακοινώθηκε, χρειαζόταν στη συνέχεια
προκαταρκτική αδειοδότηση των περιοχών ενδιαφέροντος, μετά θα ακολουθούσαν
αναλυτικές μελέτες και εκπόνηση Στρατηγικών Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων,
ώστε να καθοριζόταν η ακριβής θέση των υπεράκτιων αιολικών πάρκων, η θαλάσσια
έκταση που θα καταλάμβαναν και η εγκατεστημένη ισχύς τους.
Και μετά ήρθε η τρόϊκα. Και οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Και
η πίεση να ανοίξει, επιτέλους, η ενεργειακή αγορά. Και άρχισε ένας αγώνας
δρόμου, με διαβουλεύσεις, πιέσεις, γκρίνιες, πισωγυρίσματα, κλπ, κλπ.
Πού να βρεθεί χρόνος, λοιπόν, για τα υπεράκτια αιολικά
πάρκα; Ουδείς, γνωρίζει αυτή τη στιγμή αν και ποιος τρέχει στο υπουργείο το
θέμα αυτό. Και φοβούμαστε ότι δεν έχει μείνει και πολύ μεγάλο επενδυτικό
ενδιαφέρον. Οι υποψήφιοι επενδυτές διείδαν πολύ γρήγορα ότι επενδύσεις με το
κράτος δεν μπορούν να γίνουν εύκολα. Βέβαια, κάποιοι μπορεί να επιμένουν. Αλλά
θα περιμένουν πολύ ακόμη, συμπληρώνουμε εμείς. Άλλες είναι οι προτεραιότητες
του υπουργείου.
Έτσι, επενδύσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θέσεις
εργασίας, να φέρουν πολύτιμα κεφάλαια στη χώρα και να προσφέρουν καθαρή
ενέργεια, τελικά αποθαρρύνονται. Στην Ευρώπη βέβαια περί άλλα τυρβάζουν. Ήταν
τόσο δύσκολο να αντιγράψουμε ένα έτοιμο μοντέλο από τόσες ευρωπαϊκές χώρες που
προωθούν αυτού του είδους τις επενδύσεις, να την προσαρμόσουμε στα δικά μας και
να ανοίξουμε το δρόμο στις συγκεκριμένες επενδύσεις;
Ψιλά γράμματα. Το μέγα ζήτημα αυτή τη στιγμή της ενεργειακής
αγοράς είναι να μη θιγεί η κυριαρχία της ΔΕΗ και να μην προκληθούν τα
συνδικαλιστικά αντανακλαστικά της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Α, και να διευκολύνουμε τα
κεφάλαια από το μυθικό Κατάρ. Τι να συζητάμε τώρα για υπεράκτια αιολικά; Τι να
μας πουν οι κουτόφραγκοι;