Μέρα με τη μέρα γίνεται φανερό ότι η Ρεαλπολιτίκ που υιοθέτησε ύστερα
από ένα χρόνο παλινδρομήσεων η Γερμανία δεν μπορεί να περιορισθεί στη
διάσωση και τη θωράκιση της Ευρωζώνης συνολικά, αλλά οδηγεί σε μια
Οικονομική Διακυβέρνηση συγκεντρωτικού τύπου. Με τη σειρά της, καθώς η
Οικονομική Διακυβέρνηση αποτελεί σημαντικό βήμα στην κατάλυση της
εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών, για να νομιμοποιηθεί χρειάζεται
ταχύτατα θεσμική κατοχύρωση μιάς Πολιτικής Ένωσης.
Ετσι η κρίση που κλυδώνισε την Ευρωζώνη για ένα χρόνο δεν οδηγεί τελικά
μόνο στη δημοσιονομική σταθεροποίηση των κρατών-μελών, αλλά ανοίγει
ξανά τη συζήτηση της μετεξέλιξης της Ε.Ε. σε Ομοσπονδία που φαινόταν να
είχε κλείσει την άνοιξη του 2005, όταν μια ετερόκλητη πολιτικά
πλειοψηφία οδήγησε στην απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης στο
δημοψήφισμα που διεξήχθη στη Γαλλία.
Ετσι προβάλλει το ενδεχόμενο αντιστροφής ρόλων ανάμεσα στη Γερμανία και
τη Γαλλία, με την πρώτη να επείγεται για συνολική προσέγγιση της
Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και τη δεύτερη να παίζει παιχνίδι καθυστέρησης,
καθώς για το Παρίσι η μόνη μορφή δυνητικής αναβάθμισης της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης δεν είναι άλλη από τη διακρατική - διακυβερνητική
συνεργασία.
Στο μήνυμα της παραπάνω αλλαγής ρόλων φαίνεται ότι συνέλαβε και το
χθεσινό σχετικό ρεπορτάζ της International Herald Tribune υπό τον τίτλο
«Η Γαλλία επιφυλακτική απέναντι σε περαιτέρω Οικονομική Εναρμόνιση της
Ευρώπης», με αφορμή τις επιφυλάξεις της Λαγκάρντ απέναντι στην έκδοση
ευρω-ομο-λόγου.
Η Γαλλία φαίνεται να έχει χάσει πλήρως την πρωτοβουλία των κινήσεων
στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση:
Στην αρχή της κρίσης, το φθινόπωρο του 2008, αλλά και κατά μείζονα λόγο
από τις αρχές του 2010 ο Σαρκοζί προσπάθησε να πρωταγωνιστήσει ως
αντίπαλος πόλος μιας εσωστρεφούς και περιχαρακωμένης Γερμανίας, που δεν
ήθελε να αναλάβει το κόστος μιας πλήρους ευρωπαϊκής εμπλοκής.
Στη συνέχεια, από τον Ιούλιο του 2010 και μετά προσπάθησε
εναρμονιζόμενη με τις επιλογές του Βερολίνου να επαναδραστηριοποιήσει
τον Γαλλογερμανικό Άξονα εκμεταλλευόμενη την ευρωπαϊκή απομόνωση της
Μέρκελ όχι στο όνομα κάποιας συνολικής ευρωπαϊκής στρατηγικής, αλλά στο
όνομα της περιφρούρησης του ρόλου της ως Μεγάλης Δύναμης. Η συνάντηση
της Ντοβίλ στις 18.10 ήταν αποκαλυπτική: Όταν ο Σαρκοζί διασφάλισε τον
μη αυτόματο χαρακτήρα των κυρώσεων στους παραβάτες του Συμφώνου
Σταθερότητας, διασφάλισε δηλαδή στη χώρα του τη δυνατότητα να κινείται
με πολιτικά κριτήρια, αποδέχθηκε τη «Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα»
(Ελεγχόμενη Χρεοκοπία) στις μετά το 2013 διασώσεις χωρών, μια κίνηση που
παραλίγο να οδηγήσει την Ευρωζώνη σε ντόμινο κατάρρευσης.
Σήμερα την ώρα που κλείνει μια περίοδος περιχαράκωσης για τη Γερμανία
υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να δούμε τη Γαλλία να κινείται προς την
κατεύθυνση αυτή, καθώς οι απαιτήσεις των καιρών θέτουν εδώ και τώρα την
πρόκληση της Ομοσπονδιακής Μετεξέλιξης της Ευρώπης.
Ούτως ή άλλως, η ύπαρξη κοινού νομίσματος χωρίς Πολιτική Ένωση αποτελεί
ιστορικό παράδοξο, με δεδομένο μάλιστα ότι οι Κολ-Μιτεράν στην αρχική
σύλληψή τους για συνολική επιτάχυνση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης έβλεπαν
την ΟΝΕ και την Πολιτική Ένωση να συγκροτούνται παράλληλα.
Εξυπακούεται ότι η στροφή του Βερολίνου όχι μόνον θα τερματίσει τη
σημερινή αντιγερμανική δυσαρέσκεια, αλλά θα διασφαλίσει στη Γερμανία
πλειοψηφική ευρωπαϊκή αποδοχή, με δεδομένο ότι η ομοσπονδιακή μετεξέλιξη
ευνοεί τις μικρές και μεσαίες χώρες.
Μια συζήτηση που ανοίγει ξανά
Η κρίση που κλυδώνισε την Ευρωζώνη για ένα χρόνο δεν οδηγεί τελικά μόνο
στη δημοσιονομική σταθεροποίηση των κρατών-μελών, αλλά ανοίγει ξανά τη
συζήτηση της μετεξέλιξης της Ε.Ε. σε Ομοσπονδία που φαινόταν να είχε
κλείσει την άνοιξη του 2005, όταν μια ετερόκλητη πολιτικά πλειοψηφία
οδήγησε στην απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης στο δημοψήφισμα που
διεξήχθη στη Γαλλία.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 26/01/2011)