Το Μεγάλο Κράτος Φέρνει Ύφεση

Τι διαλύει την οικονομία και την υποβιβάζει σε διαρκή ύφεση; Το μεγάλο κράτος. Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν –αν και αναρωτιέμαι αν ακόμη τα πιστεύουν– πολλοί από εμάς, ιδιαίτερα μεταξύ των οργανώσεων που εκπροσωπούν μεγάλες επαγγελματικές ομάδες, η δαπάνη του κράτους σε μισθούς υπαλλήλων ή προμήθειες κρατικών υπηρεσιών μπορεί να μεγαλώνει την κατανάλωση, περιορίζει όμως τη δυνατότητα της οικονομίας να δημιουργεί νέο πλούτο. Γιατί, όμως, χτίζουμε μεγάλο κράτος; Απλώς για να «τα τρώνε» οι πολιτικοί μας παρέα με τη διαπλοκή; Σωστό κι αυτό, αλλά δεν αρκεί για να φτάσουμε στο μέγεθος των ελλειμμάτων, δηλαδή των χρεών. Ούτε ο συνεχής διορισμός «κομματικών επιρροών» το εξηγεί. Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Ελλάδα έχει μεγάλο κράτος είναι απαίτηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Σε πολύ εκλαϊκευμένο επίπεδο, αν συνεχώς ζητούμε να προσφέρει το κράτος όσα κρίνουμε «απαραίτητα», τότε θα καταλήξουμε με ένα πολύ μεγάλο και τσαπατσούλικο κράτος. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι ένα κράτος που μεγαλώνει χωρίς να αναδιοργανώνεται συνεχώς, χωρίς αρχές οργάνωσης και δίχως μετρήσιμους στόχους, θα καταντήσει σαν το δικό μας. Πριν από πολλά χρόνια, ρώτησα τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τότε υπουργό Οικονομικών, πώς απαντά σε εκείνους που τον επέκριναν για καθυστερήσεις στην εκταμίευση των κονδυλίων που απαιτούσε η επίσπευση κατασκευής των μεγάλων περιφερειακών νοσοκομείων. Με τη χαρακτηριστική ηπειρώτικη σοφία με επέπληξε: «Δεν περίμενα να ρωτάς εσύ με αυτόν τον τρόπο!» Στη λογική αντίδρασή μου, με έφερε αντιμέτωπο με τα ακόλουθα ερωτήματα.

«Αναρωτήθηκες», μου επισήμανε, «πόσα χρήματα χρειάζονται για να λειτουργήσουν αυτές οι τεράστιες μονάδες που τώρα κατασκευάζουμε; Σκέφτηκες ότι η Ευρωπαϊκή Eνωση, που τόσο πλουσιοπάροχα μας δίνει τώρα χρήματα για την κατασκευή και τον εξοπλισμό τους, δεν θα μας δίνει «δεκάρα» για τη λειτουργία τους; Και πώς θα τα πληρώνει όλα αυτά ο επόμενος υπουργός Οικονομικών;», κατέληξε, πολύ ικανοποιημένος από την προφανή άτακτη υποχώρησή μου. Ο κ. Παπαδόπουλος είχε δίκαιο!

Τώρα το κράτος πρέπει να «ρουφάει» συνεχώς τεράστιους χρηματικούς πόρους από τα διαθέσιμα της οικονομίας, προκειμένου να συντηρηθεί. Oσο καλύτερα κλείνει τα ελλείμματα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, τόσο «κλέβει το οξυγόνο» της οικονομίας. Η πρωτοφανής καθαρή μείωση των δανείων προς την οικονομία δεν είναι αποτέλεσμα της ύφεσης. Το αντίστροφο ισχύει. Το μεγάλο κράτος καταδικάζει την οικονομία σε ασφυξία, αφού, για να συντηρηθεί, καταλήγει να «κλέβει» τις διαθέσιμες πιστώσεις.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις απαράδεκτες οριζόντιες περικοπές στις αμοιβές. Το ίδιο και με τους απαράδεκτα υψηλούς φόρους στο εισόδημα που αποκτά ο ιδιωτικός τομέας. Επιπλέον, η σπάταλη διαβίωση του κράτους, όσο δεν βελτιώνει τις υπηρεσίες ούτε περιορίζει τις απαιτήσεις και την επέκτασή του, προκαλεί και διευκολύνει τη φοροδιαφυγή. Ο κ. Παπακωνσταντίνου υπολόγιζε ότι το 2010, σε σύγκριση με το 2008, που ήταν ένα «κανονικό» έτος, θα είχε 15% περισσότερα έσοδα από ΦΠΑ. Με 4 μονάδες μεγαλύτερο φόρο, μοιάζει λογικό. Αντί αύξησης, είχε μείωση κατά 5%!