Τον τελευταίο μήνα συνέβη άλλο ένα περιστατικό επίθεσης σε
βυτιοφόρα του αμερικανικού στρατού στα σύνορα Αφγανιστάν-Πακιστάν, η οποία
έκλεισε και πάλι το πέρασμα Κιμπέρ, δηλαδή την βασική αρτηρία επικοινωνίας στην
περιοχή. Τα τελευταία εννέα χρόνια, 1.000 Αμερικανοί έχουν χάσει τη ζωή τους σε
επιθέσεις που σχετίζονται με τα καύσιμα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Μέχρι να αναπτύξει το Πεντάγωνο στρατηγικές για την
εξοικονόμηση ενέργειας, θα συνεχίσει να χύνεται αίμα και να χάνονται χρήματα,
ενώ οι εχθροί μας θα έχουν χιλιάδες βυτιοφόρα ως στόχους, ενώ οι διοικητές θα
ασχολούνται με την κυκλοφορία των οχημάτων αυτών.
Ως ο ανώτατος αξιωματικός για λογιστικά θέματα στο Ιράκ κατά
την περίοδο 2006-2007, παρακολούθησα τις μεγάλες ποσότητες καυσίμων που
χρειάζονται για τις γεννήτριες ώστε να έχουν τα στρατεύματα κλιματισμό και
ηλεκτρισμό, στις πρόχειρες κατασκευές, όπου διαμένουν.
Σήμερα οι στρατιώτες στο Αφγανιστάν εξακολουθούν να κάνουν
τα ίδια πράγματα. Εννέα χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, ζουν λίγο-πολύ όπως
οι οπλίτες του Μεγαλέξανδρου, 23 αιώνες πριν, σε επικίνδυνες και ελλιπείς
σκηνές και παραπήγματα.
Για πολλούς ανθρώπους στον στρατό, η βελτίωση των συνθηκών
αυτών δεν αποτελεί προτεραιότητα. «Τι μας νοιάζει η ενεργειακή απόδοση, εμείς
θέλουμε αποτελεσματικότητα», μου είπε κάποτε ένας ανώτερός μου στο Ιράκ. Η
διατήρηση όμως της προμήθειας των βάσεών μας με καύσιμα θέτει σε κίνδυνο τις
ζωές των στρατιωτών που συνοδεύουν τα καραβάνια των βυτιοφόρων, ενώ ταυτόχρονα
στοιχίζει 24 δις δολάρια ετησίως από τον αμυντικό προϋπολογισμό. Η λύση είναι
να ζητήσει το Πεντάγωνο να είναι όλες οι κατασκευές ενεργειακά αποδοτικές.
Η αναβάθμιση των βάσεων δεν χρειάζεται καμία καινούρια
τεχνολογία. Εάν παρακολουθήσετε μια οποιαδήποτε εκπομπή ανακαίνισης στην
τηλεόραση θα δείτε να απλώνουν με σπρέι τη μόνωση ώστε να μειωθεί η κατανάλωση
ενέργειας στο σπίτι. Το σπρέι είναι ασφαλές, ανθεκτικό στη φωτιά και αδιάβροχο.
Το 2007, μια μελέτη του στρατού εκτιμούσε πως η προσθήκη μόνωσης
στις κατασκευές αυτές θα μείωνε την κατανάλωση κατά 80% και θα βελτίωνε τις συνθήκες
για το προσωπικό. Με αυτή τη βάση ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα 95 εκατ. δολαρίων
στο Ιράκ, το οποίο πέρυσι εξοικονόμησε 1 δις δολάρια και αφαίρεσε 11.000 βυτιοφόρα
από τους δρόμους.
Παρά όμως τα τρία χρόνια των εφαρμογών αυτών, δεν υπάρχει κάποια
προσπάθεια διεύρυνσης της όλης προσπάθειας. Μια τέτοια στρατηγική θα είχε πολλά
οφέλη. Πρώτον, θα γλίτωνε ζωές, αφού παρατηρούνται απώλειες σε ένα για κάθε 24
βυτιοφόρα που κυκλοφορούν στο Αφγανιστάν. Πέρυσι πέθαναν 47 οδηγοί. Επίσης, θα
γλίτωνε χρήματα, αφού οι Αμερικανοί πληρώνουν 66 εκατ. δολάρια κάθε ημέρα για
τον κλιματισμό στις περιοχές αυτές.
Επιπλέον, θα μειώσει τις ευκαιρίες για τον εχθρό. Κάποιοι
στρατιώτες αποκαλούν τα βυτιοφόρα «στόχους των Ταλιμπάν» και δικαιολογημένα,
αφού αποτελούν πολύτιμο στόχο για τους αντάρτες. Η μείωση των δρομολογίων τους θα
επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να απομακρύνει το μάχιμο προσωπικό από το συγκεκριμένο καθήκον
και να το χρησιμοποιήσει στη μάχη ή ακόμα καλύτερα να τους στείλει σπίτια τους.
Γιατί όμως το Πεντάγωνο δείχνει αυτή την καθυστέρηση όσον
αφορά την εξοικονόμηση ενέργειας; Πρόκειται για τους κλασσικούς λόγους που
προκαλούν αρτηριοσκλήρωση σε οποιοδήποτε σύστημα αυτού του μεγέθους: Η παθητική
ηγεσία, η αδυναμία ανάληψης ευθύνης από τα στελέχη, οι αντικρουόμενες επιδιώξεις
και ο σκεπτικισμός.