Ηγεμονία μέσω Λιτότητας

Ποιος είναι ο σκληρός πυρήνας της γερμανικής προσέγγισης στη δημοσιονομική κρίση της Ευρωζώνης; Είναι η προσκόλληση στη μεταπολεμική σταθερότητα και ευρωστία του δυτικογερμανικού μάρκου και οι τραυματικές μνήμες του πληθωρισμού στην δεκαετία του '20 και του '30; 'Η, μήπως, πέραν της διασφάλισης της αξιοπιστίας του ευρώ στις Αγορές και της παροχής εγγυήσεων στη γερμανική κοινή γνώμη για περαιτέρω πορεία της ολοκλήρωσης χωρίς απεμπόληση των εθνικών αρχών νομισματικής σταθερότητας, υπάρχει και προώθηση γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. συνολικά;

Δίχως αμφιβολία, η εξέλιξη των γαλλογερμανικών σχέσεων τον τελευταίο χρόνο, μας επιτρέπει ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις:

Από το Φεβρουάριο ως τον Ιούνιο του 2010 η Γαλλία βρισκόταν σε μετωπική αντιπαράθεση με τη Γερμανία ως προς τη στήριξη της Αθήνας και τη θωράκιση της Ευρωζώνης συνολικά. Είχε προηγηθεί ενάμιση χρόνος αντιπαράθεσης Μέρκελ-Σαρκοζί από το φθινόπωρο του 2008 για τη διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, με το Παρίσι να ζητά κοινές ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες και το Βερολίνο να δηλώνει ότι η αντιμετώπιση των επιπτώσεών της είναι θέμα εθνικής πολιτικής.

Στις αρχές Ιουνίου του 2010 η Μέρκελ και μάλιστα την ημέρα που είχε προγραμματισμένη Συνάντηση Κορυφής με το Σαρκοζί στο Βερολίνο -η οποία ανεβλήθη- εξήγγειλε δημοσιονομικές περικοπές 80 δισ. ευρώ σε βάθος τριετίας, χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα μεγεθών που να δικαιολογεί παρόμοιο ύψος. Στην πραγματικότητα, ήταν η απάντηση στους Σαρκοζί-Λαγκάρντ που ζητούσαν την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης στη Γερμανία ως προϋπόθεση για την αναθέρμανση της Οικονομίας στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.

Στη Γαλλία πήραν το μήνυμα αμέσως: Η μονομερής γερμανική κίνηση ήταν στην πράξη διεύρυνση της απόκλισης της Γερμανίας από τη Γαλλία απέναντι στις Αγορές και τους Οίκους Αξιολόγησης. Αν το Παρίσι ήθελε να διαφυλάξει το στάτους κβο στις ισορροπίες με το Βερολίνο ήταν αναγκασμένο να προχωρήσει στις ίδιες επιλογές.

Επιπροσθέτως η γαλλική κυβερνώσα ελίτ είδε την πρόσδεση στις γερμανικές επιλογές σαν την τελευταία ευκαιρία για τις διαρθρωτικές αλλαγές που δεν μπόρεσαν να επιβάλουν οι Σιράκ-Ζιπέ το 1995, και τις οποίες δεν τόλμησε να προωθήσει ο Σαρκοζί μετά το 2007 παρά τη σχετική προεκλογική του δέσμευση.

Τα παραπάνω είναι πραγματικά γεγονότα και όχι σενάρια ή υποθέσεις εργασίας, αλλά το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει:

Η Γερμανία μπορεί να υπέταξε τη Γαλλία ως παράγοντα εναντίωσης στην πολιτική της στην Ευρωζώνη, αλλά με την ολοκληρωτική κατίσχυση των απόψεων του Βερολίνου χωρίς τον καθιερωμένο Γαλλογερμανικό Συμβιβασμό, η Σύνθεση το σύνολο της Ευρωζώνης κινδυνεύει να εγκλωβισθεί σε μια χρόνια ύφεση με πρώτο θύμα τις εξαγωγές της Γερμανίας.

Ένα είναι βέβαιο: Η μέχρι στιγμής πορεία της Ευρωζώνης υπήρξε ευεργετική για την εξαιρετική ανθεκτικότητα της γερμανικής οικονομίας στην κρίση, με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να βρίσκεται μετά την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης στο γαλλικό δημοψήφισμα την άνοιξη του 2005 σε λήθαργο.

Σήμερα η Γερμανία κατοχυρώνει αναμφισβήτητη ευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία, διασφαλίζει τη θωράκιση της Ευρωζώνης και στη συνέχιση της ολοκλήρωσης με γερμανικούς όρους διακινδυνεύοντας μια βουτιά στην ύφεση του συνόλου της Ευρωζώνης. Γιατί παρά τους μύθους περί Κίνας, Ινδίας και αναδυόμενων αγορών, η συντριπτική πλειοψηφία των γερμανικών εξαγωγών έχει προορισμό την Ευρωζώνη.

Πύρρειος νίκη;
Η Γερμανία μπορεί να υπέταξε τη Γαλλία ως παράγοντα εναντίωσης στην πολιτική της στην Ευρωζώνη, αλλά με την ολοκληρωτική κατίσχυση των απόψεων του Βερολίνου χωρίς τον καθιερωμένο γαλλογερμανικό συμβιβασμό, η σύνθεση στο σύνολο της Ευρωζώνης κινδυνεύει να εγκλωβισθεί σε μια χρόνια ύφεση με πρώτο θύμα τις εξαγωγές της Γερμανίας.