Θα Γίνει η Δημοκρατία ο Καλύτερος Φίλων του Ισλαμισμού;

«Τα εξήντα χρόνια στα οποία οι δυτικές χώρες απολογούνταν και ανέχονταν την απουσία ελευθερίας στη Μέση Ανατολή δε συνεισέφεραν ούτε στο ελάχιστο στην ασφάλειά μας, αφού μακροπρόθεσμα, η σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχτεί στην έλλειψη ελευθερίας»: ήταν ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος (George W. Bush) που το είπε αυτό! Πράγμα που αποδεικνύει πως η δύση ουδέποτε υστερούσε σε όμορφα λόγια ή διορατικές εκτιμήσεις. Αυτό που της έλειψε δραματικά όμως, ήταν οι σωστές πολιτικές, και -πράγμα ακόμα χειρότερο- η πίστη στις ίδιες της τις αξίες.

Λίγα είναι τα μέρη του κόσμου στα οποία η δύση εφάρμοσε με τέτοια έμφαση «δύο μέτρα και δύο σταθμά» όσο η Μέση Ανατολή. Στα αυτιά του 1.5 εκατομμυρίου Παλαιστινίων που ζουν εγκλωβισμένοι στη Λωρίδα της Γάζας, οι δυτικές ρήσεις περί «ελευθερίας» και «δημοκρατίας» πρέπει να έχουν τόση αξιοπιστία όσο είχαν στα αυτιά των σκλαβωμένων Πολωνών οι αντίστοιχοι όρκοι του Μπρέζνιεφ (Brezhnev) στην ειρήνη και το σοσιαλισμό.

Πράγματι, οι στενότεροι σύμμαχοι της δύσης δεν είναι άλλοι από τους δεσμοφύλακες του παλαιστινιακού λαού. Καμία χώρα δεν έλαβε τόση εξωτερική βοήθεια από τις ΗΠΑ όσο η Αίγυπτος και το Ισραήλ. Και ως επί το πλείστον αυτά τα χρήματα ωφελούν το στρατό (με την αμερικανική βιομηχανία όπλων να αρπάζει μια γενναία μερίδα): τα τζετ F16 που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια των διαδηλωτών της πλατείας Ταρίρ στο Κάιρο ήταν αμερικανικής κατασκευής, ακριβώς όπως τα τεθωρακισμένα Μ60, με τα οποία οι Ισραηλινοί επιτηρούν τη Γάζα.

Είναι αλήθεια πως το καθεστώς Μουμπάρακ (Mubarak) συνέβαλε καθοριστικά στη διαφύλαξη της ανεμπόδιστης ναυσιπλοΐας στη διώρυγα του Σουέζ, στην ασφάλεια του Ισραήλ και στον έλεγχο του ριζοσπαστικού Ισλάμ -και ως προς αυτά το καθεστώς παρείχε όλα αυτά τα χρόνια πράγματι πολύτιμες υπηρεσίες στη δύση. Επιπλέον, δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα τα παραπάνω είναι νόμιμα συμφέροντα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η δύση και το Ισραήλ χρησιμοποιούν έκνομα μέσα για να τα εξασφαλίσουν: η υποστήριξη προς ένα καθεστώς που σύντομα θα κλείσει τριάντα χρόνια αδιάλειπτης εφαρμογής του «στρατιωτικού νόμου» και ξεδιάντροπης εκλογικής νοθείας όλων των εκλογικών αναμετρήσεων που οργάνωσε, ενός καθεστώτος που στηριζόταν σε αστυνομικές δυνάμεις διαβόητες για τα βασανιστήρια και τις απηνείς τους διώξεις, δεν μπορεί να είναι νόμιμη.

Όπως είχε υπογραμμίσει ορθά ο Μπους: «μακροπρόθεσμα, η σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχτεί στην έλλειψη ελευθερίας».

Η αλήθεια είναι πως η εποχή που η ειρήνη αγοραζόταν, πέρασε ανεπιστρεπτί.

Μετά τις εξελίξεις στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Υεμένη, μπορεί πράγματι να βρεθούμε εμπρός στην χαραυγή μιας νέας εποχής στον αραβικό κόσμο. Ίσως σήμερα ο αραβικός κόσμος να απελευθερώνεται από τα υποκινούμενα από τη δύση αυταρχικά του καθεστώτα, ακριβώς όπως η ανατολική Ευρώπη ξεφορτώθηκε τη σοβιετική κυριαρχία εδώ και 20 χρόνια.

Μόνο που αυτή τη φορά η δύση δε βρίσκεται στο πλευρό των κηρύκων της ελευθερίας -για να πούμε την αλήθεια, είναι μάλλον σύμμαχος των τυράννων. Δεν πάει ούτε χρόνος που ο Γερμανός υπουργούς εξωτερικών τιμούσε δημοσίως το καθεστώς Μουμπάρακ για τα «πολλά χρόνια πολιτικής ομαλότητας» που είχε προσφέρει και το αποκαλούσε «φάρο σταθερότητας στην περιοχή».

Πώς μπορεί τώρα η δύση να θεραπεύσει την τραυματισμένη της αξιοπιστία; Είναι ασφαλώς κάτι που δεν μπορεί να γίνει μέσα σε μια μέρα. Η αύρα της αλλαγής μετατράπηκε εδώ και κάμποσο καιρό σε ανεμοθύελλα, αλλά ούτε κι αυτό δεν άρκεσε για να διασαφηνίσει η Ουάσινγκτον τη στάση της στις εξελίξεις. Η υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ κάτι μουρμούρισε περί «συντεταγμένης μετάβασης», αλλά ο άνδρας στον οποίο στρέφονται τα βλέμματα ολόκληρου του κόσμου παραμένει σιωπηλός. Όπως φαίνεται, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama) δεν έχει και πολλά να πει για τον πόθο για ελευθερία που νιώθουν εκατομμύρια νέοι του Μαγκρέμπ, που κρατούνταν επί δεκαετίες όμηροι της ιστορίας και του πυκνού δικτύου των δυτικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Εδώ και λίγες εβδομάδες, η νεότητα της Λωρίδας της Γάζας αναφώνησε ίσως τη πιο κραυγαλέα απόρριψη της δυτικής μεσανατολικής πολιτικής, ανεξαρτήτως αν αυτή χαράσσεται στην Ουάσινγκτον, το Παρίσι, το Λονδίνο ή το Βερολίνο: «θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι· θέλουμε να ζούμε φυσιολογικές ζωές. Θέλουμε ειρήνη. Είμαστε τόσο υπερβολικοί;».

Αυτοί οι νέοι δεν έχουν κανένα λόγο να στραφούν στη δύση για να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Η δύση έχει προ πολλού διαμηνύσει πως δεν έχει καμία σχετική δικαιοδοσία.

Οι ριψοκίνδυνες επιπτώσεις αυτής της τής επιλογής είναι προφανείς. Ο πολυτιμότερος σύμμαχος του μαχητικού Ισλάμ ήταν πάντοτε η δυτική υποκρισία. Επανειλημμένα η δύση απαρνήθηκε τα ίδια της τα ιδανικά στη Μέση Ανατολή, προτιμώντας τον αυταρχισμό από τη δημοκρατία.

Αλλά καμιά φορά συμβαίνει οι λαοί να επηρεάζονται βαθιά από αυτά ενάντια στα οποία στρέφονται.

Η αυταρχικότητα των αραβικών καθεστώτων θεωρήθηκε ως ανάχωμα κατά του ισλαμισμού; Τώρα υπάρχει ο κίνδυνος να δούμε τη δημοκρατία να εξελίσσεται στο μεγάλο σύμμαχο του ισλαμισμού!

Στο κάτω-κάτω, η «χαμάς» θριάμβευσε στις ελεύθερες εκλογές της Λωρίδας της Γάζας του 2006. Σήμερα οι «αδερφοί μουσουλμάνοι» διαβεβαιώνουν πως υποστηρίζουν μια εκκοσμικευμένη και δημοκρατική Αίγυπτο, αλλά για πόσο καιρό θα τηρήσουν αυτές τις υποσχέσεις οι ισλαμιστές, αν βρεθούν στην εξουσία;