Γαλλογερμανικός Άξονας: «Οικονομική Διακυβέρνηση», Λοιπόν!

Ο δημοκρατικός έλεγχος της ευρωπαϊκής νομισματικής εξουσίας και της οικονομικής διακυβέρνησης, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος. Φυσικά οι αγορές και οι κερδοσκόποι πάντα «περιέπαιζαν» αυτούς τους λεονταρισμούς! Βεβαίως, η σύγκρουση έχει ιδεολογικές ρίζες. Ολοι προσπάθησαν να σπάσουν με πολιτική -λεκτική όμως- παρέμβαση το μονοπώλιο της χάραξης της «οικονομίας του ευρώ» από τη Φρανκφούρτη και τις Βρυξέλλες. Και απέτυχαν... Τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας! Ωστόσο, όμως, όσο η Γαλλία υποστηρίζει τη Γερμανία σε θέματα οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, οι υπόλοιπες χώρες και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αναγκαστικά θα ακολουθούν.

Βεβαίως, οι ευθύνες των Ευρωπαίων ηγετών που χειρίστηκαν με απαράδεκτο τρόπο την κρίση τροφοδοτώντας την κερδοσκοπία και την απληστία των αγορών, είναι πελώριες. Σχεδόν υπέθαλψαν τα σενάρια των αγορών και των διεθνών οίκων αξιολόγησης για την κατάρρευση του ελληνικού κράτους και των λοιπών ευάλωτων οικονομιών.

Ελέγχεται και ο ρόλος του προέδρου της κεντρικής τράπεζας της Ευρώπης Ζαν-Κλοντ Τρισέ, που με περισσή αλαζονεία και ακατάβλητη διάθεση τιμωρίας προς τις «άσωτες» δημοσιονομικά χώρες, τιμώρησε ουσιαστικά και λεκτικά τους λαούς της Ελλάδος, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Επιτρέποντας στους απατεώνες-κερδοσκόπους του συστήματος να αλωνίζουν.

Η κρίση στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και τις χώρες της Ιβηρικής, επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά ένα από τα κολοσσιαία προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία της Eυρωπαϊκής Eνωσης: Tο γεγονός ότι ενώ υπάρχει ενιαίο νόμισμα και ενιαία νομισματική πολιτική (στην Ευρωζώνη) μέσω ενός συγκεντρωμένου οργάνου που είναι η κεντρική τράπεζα, δεν υπάρχει αντίστοιχα ενιαία οικονομική πολιτική και κανένα φυσικά ανώτατο όργανο που να λειτουργεί ενιαία και συγκεντρωτικά για να επιβάλλει αυτές τις πολιτικές κατευθύνσεις στην πολιτική.

Τώρα έχει επιβεβαιωθεί, με μοιραίο όμως τρόπο, η ανάγκη για θεσμική μεταρρύθμιση του συστήματος, ανάγκη που υπήρχε και που είχε καταδειχθεί από τις αδυναμίες του συστήματος στην πράξη, την καθιστούσε ακόμη πιο επιτακτική η διεύρυνση προς Aνατολάς της E.E. Και, όμως, ακόμη δεν έχει ισορροπήσει το αίτημα ανεξαρτησίας της νομισματικής διαχείρισης με το -πάγιο- αίτημα να υπάρχει κάποια αίσθηση δημοκρατικού ελέγχου σε όλη αυτήν την ιστορία.

Η δυνατότητα σύστασης μιας «οικονομικής κυβέρνησης», η οποία θα διευκολύνει τον συντονισμό των πολιτικών τους, την εκμεταλλεύθηκε ο γαλλογερμανικός άξονας. «Είτε αυτό το ονομάσουμε συντονισμό των πολιτικών είτε οικονομική διακυβέρνηση», πρόκειται για μία «κοινή στρατηγική», η οποία στόχο θα έχει να δημιουργήσει μεγαλύτερη ανάπτυξη και επιπλέον θέσεις εργασίας, τονίζουν οι δύο ηγέτες. Να δούμε...

Η πρόθεση της Αγκελα Μέρκελ παραμένει σαφής: επιβολή αυστηρότερων κανόνων οικονομικής διακυβέρνησης με τη δημιουργία ενός «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας» για τη θωράκιση της Ευρωζώνης από μελλοντικές κρίσεις. Πρόκειται για τη σύγκλιση της δημοσιονομικής, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, προκειμένου να αμβλυνθούν οι μεταξύ τους αποκλίσεις. Και αυτό θα επιτευχθεί με τη στενότερη συνεργασία των χωρών-μελών της Ευρωζώνης στους τομείς των συντάξεων, των μισθών και της φορολογίας επιχειρήσεων.

Οντως, το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στο ότι απουσιάζει μια αξιόπιστη πολιτική για να αντιμετωπίσει τις «αποκλίνουσες» χώρες, τις δομικές ανισορροπίες μεταξύ της Γερμανίας και των νοτιοευρωπαϊκών χωρών, και κυρίως το ότι οι πενιχρές προοπτικές ανάπτυξης των τελευταίων θα επιδεινωθούν από τη δημοσιονομική τους δυσπραγία και τα μέτρα λιτότητας. Μέσω της προσαρμογής του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, την υιοθέτηση του «φρένου χρέους» κατά το γερμανικό πρότυπο, την αμοιβαία αναγνώριση των πανεπιστημιακών και επαγγελματικών πτυχίων κρατών της Ε.Ε. και τη δημιουργία ενιαίας βάσης για τη φορολόγηση των επιχειρήσεων, νομίζουν ότι θα την πετύχουν. Εντάξει...

Η Ευρωζώνη και ολόκληρη η Ε.Ε. μαζί της «δεν θα επιβιώσουν» εάν δεν επιλυθούν τα σημερινά δημοσιονομικά προβλήματα ορισμένων χωρών και το μείζον ζήτημα των οικονομικών ανισορροπιών στην Ευρωζώνη. Οι Γερμανοί δεν θέλουν να ακούν πως η δική τους απροθυμία για δαπάνες και το εμπορικό τους πλεόνασμα συνεισφέρουν στην εκτίναξη της ζήτησης και στα ελλείμματα στη νότια Ευρώπη. Οι Γερμανοί θεωρούν επείγουσα την αντιμετώπιση των ανισορροπιών, αλλά δεν προτείνονται ποινές για όσους δεν ακολουθούν τις σχετικές συστάσεις.

Η Συνθήκη της Λισσαβώνας επιτρέπει στους αρχηγούς κρατών να συμφωνήσουν με συνοπτικές διαδικασίες μια αλλαγή. Υπό δύο όρους όμως: να μη μεταβιβάζονται εξουσίες στην Ε.Ε. και να αφορά στην εφαρμογή ευρωπαϊκών πολιτικών, όχι στις θεμελιώδεις αξίες. Ο πρώτος χρόνος της Συνθήκης της Λισσαβώνας, η οποία ετέθη σε ισχύ τον Δεκέμβριο του 2009, «σημαδεύτηκε από την κρίση της Ζώνης του Ευρώ, ήταν μία περίοδος επιβίωσης και δεν έχει ακόμη τελειώσει», δήλωσε ο πρόεδρος Χέρμαν βαν Ρομπέι.