Η επιβολή της Ατζέντας Μέρκελ για τη θωράκιση της Ευρωζώνης θα είναι
πραγματικότητα στα τέλη Μαρτίου: Ενας χρόνος περιχαράκωσης, καθυστέρησης
και παλινωδιών του Βερολίνου κατέληξαν, εκ των πραγμάτων, σε μια
εξαιρετική τακτική του τύπου «όλα ή τίποτε». Το Βερολίνο αξιοποίησε μια
ευτυχή συγκυρία, την απόδοση της Ατζέντας Μεταρρυθμίσεων 2010 που
επέβαλε ο Σρέντερ στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, αλλά και τα
πλεονάσματα που διασφαλίσθηκαν στην πρώτη δεκαετία ζωής της Ευρωζώνης.
Ετσι ο μεγάλος κερδισμένος από την υιοθέτηση του ευρώ επιβάλλει τη
γερμανική «συνταγή» δημοσιονομικής ευταξίας στο σύνολο της Ευρωζώνης ως
προϋπόθεση για τη θωράκιση του κοινού νομίσματος και τη μετάβαση στην
Οικονομική Διακυβέρνηση που με τη σειρά της θα οδηγήσει νομοτελειακά
στην Πολιτική Ένωση: Με τα σημερινά δεδομένα, όλα τα παραπάνω βήματα θα
γίνουν ως αναγωγή της γερμανικής δημοσιονομικής διαχείρισης αλλά και του
γερμανικού ομοσπονδιακού μοντέλου σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Όμως η αναμφισβήτητη τακτική νίκη της Μέρκελ δεν έχει στρατηγικό
ορίζοντα, όπως ακριβώς συνέβη τον περασμένο αιώνα στις προσπάθειες
εγκαθίδρυσης γερμανικής ηγεμονίας με προβολή διπλωματικής και
στρατιωτικής ισχύος.
Η καγκελάριος υπήρξε εξαιρετικά τυχερή καθώς οι τρεις μεγάλες χώρες που
κινδυνεύουν -όπως και η πλειοψηφία της Ευρωζώνης- να εγκλωβισθούν σε
χρόνια ύφεση με την υιοθέτηση της γερμανικής συνταγής δεν αντιστάθηκαν:
Η Γαλλία του Σαρκοζί έκανε στροφή 180 μοιρών τον Ιούνιο και από τότε
μέχρι και σήμερα αγωνίζεται να κατοχυρώσει ρόλο συνδιαμορφωτή μιας
πολιτικής που όλοι γνωρίζουν ότι είναι αμιγώς γερμανική. Στο Μέγαρο των
Ηλυσίων φαίνεται ότι κυριαρχεί η αυταπάτη ότι η γαλλική κοινωνία στο
όνομα της διαφύλαξης των ισορροπιών του Παρισιού με το Βερολίνο θα
δεχθεί τις διαρθρωτικές αλλαγές στις οποίες αντιστέκεται από την
επαύριον του Μάαστριχτ το 1991.
Η Ισπανία του Θαπατέρο διάλεξε την πλήρη ευθυγράμμιση με τη Μέρκελ λίγο
πριν από τη Σύνοδο Κορυφής, προφανώς έναντι διμερών εγγυήσεων ότι η
χώρα δεν θα αφεθεί στο έλεος των αγορών και αφετέρου ως πληρωμή του
Σαρκοζί με το ίδιο νόμισμα για την απότομη στροφή του περασμένου Ιουνίου
που άφησε τις χώρες του Νότου της Ευρωζώνης χωρίς το παραμικρό
περιθώριο ελιγμών.
Η Ιταλία του Μπερλουσκόνι προβάλλει άφωνη και απούσα από τις ευρωπαϊκές
ισορροπίες και δυστυχώς η αιτία είναι πολύ σοβαρότερη από τη γεροντική
ερωτική υπερδραστηριότητα του καβαλιέρε: χώρα που περικλείει εντός των
συνόρων της τις αντιθέσεις του Βορρά και του Νότου της Ευρωζώνης
αμφιταλαντεύεται για μια ακόμη φορά, όπως ακριβώς έπραττε σε όλες τις
ευρωπαϊκές κρίσεις μεγάλης κλίμακας από τη συγκρότησή της σε ενιαίο
κράτος το 1870 μέχρι και σήμερα.
Τούτων λεχθέντων, η επερχόμενη νίκη της Μέρκελ το Μάρτιο σηματοδοτεί
την αρχή μιας καθοδικής πορείας για την Ευρωζώνη αλλά και για την ίδια
τη Γερμανία: Συρρίκνωση της ζήτησης στην Ευρωζώνη και κυρίως στο Νότο,
χρόνια ύφεση, ανεργία κοινωνική και πολιτική ένταση με πρώτο θύμα τις
γερμανικές εξαγωγές, δηλαδή τα πλεονάσματα, και δεύτερο την αξιοπιστία
του ευρώ απέναντι στις αγορές καθώς η κοινωνική αναταραχή και η πολιτική
αστάθεια καταγράφονται εξίσου αρνητικά με τα ελλείμματα και το δημόσιο
χρέος.
Ετσι το ερώτημα πότε θα υπάρξει αλλαγή φρουράς στο Βερολίνο -όχι μόνον
καγκελαρίου αλλά και κυβερνητικού συνασπισμού, έχει πανευρωπαϊκή
σημασία.
Θεραπεία με παρενέργειες...
Συρρίκνωση της ζήτησης στην Ευρωζώνη και κυρίως στο Νότο, χρόνια ύφεση,
ανεργία κοινωνική και πολιτική ένταση με πρώτο θύμα τις γερμανικές
εξαγωγές, δηλαδή τα πλεονάσματα, και δεύτερο την αξιοπιστία του ευρώ
απέναντι στις αγορές, καθώς η κοινωνική αναταραχή και η πολιτική
αστάθεια καταγράφονται εξίσου αρνητικά με τα ελλείμματα και το δημόσιο
χρέος.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 07/02/2011)