Όλη αυτή η «διάσταση» απόψεων μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας
για την ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας, προκειμένου να εξασφαλισθούν στην
επόμενη πενταετία έσοδα περί τα 50 δισ. ευρώ, θεωρείται τουλάχιστον υποκριτική.
Γιατί δεν θα έβγαιναν οι «τρεις σωματοφύλακες» της τρόικας
να κάνουν τις δηλώσεις που έκαναν αν δεν είχαν συμφωνήσει προηγουμένως με την
κυβέρνηση τα επόμενα βήματα του Μνημονίου. Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά τις
υποχρεώσεις για τις οποίες δεσμεύθηκε. Γνωρίζει, επίσης, ότι η πρόοδος των
δόσεων συναρτάται με συγκεκριμένες κινήσεις, τις οποίες έχει αποδεχθεί εδώ και
πολύ καιρό.
Ωστόσο, είναι λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις, αν και
περιορίζονται σε λεκτικές εκρήξεις. Άλλο να πουλάς τα ασημικά κι άλλο όλο το
σπίτι.
Θεωρούμε ότι έχουμε φθάσει σε ένα κομβικό σημείο σε ό,τι
έχει να κάνει με την εφαρμογή των συμφωνημένων με την τρόικα. Όλα τα
προηγούμενα, παρά τις κινητοποιήσεις και τις αντιδράσεις του κόσμου και των
κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχουν περάσει. Τώρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε με
το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, το
άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Τώρα έχουμε να κάνουμε με την κρατική
περιουσία, με επιχειρήσεις-ταμπού, όπως η ΔΕΗ, με τις παραλίες μας, με το
Ελληνικό. Μιλάμε για φιλέτα, τα οποία καλούμαστε επί της ουσίας να
ξεπουλήσουμε. Οι δανειστές μας θέλουν τα λεφτά τους πίσω και δεν προτίθενται να
κάνουν παζάρια. Εμείς;
Εάν η νέα περίοδος απαιτήσεων της τρόικας περάσει αβρόχοις
ποσίν, τότε τίποτε δεν θα είναι ίδιο πια στην σημερινή Ελλάδα. Και πολύ
φοβούμαστε ότι με την απαξίωση των κομμάτων και την περιορισμένη έως ανύπαρκτη
επίδραση των συνδικαλιστικών φορέων, η ατομικότητα και η έλλειψη διάθεσης για
οποιαδήποτε αντίδραση θα θριαμβεύσουν. Ο καθείς και το μαγαζάκι του. Έτσι κι
αλλιώς, οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι απαίτηση και μόνον της
τρόικας. Ακόμη και ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ Γιάννης Στουρνάρας, που
προέρχεται από τα «σπλάχνα» του ΠΑΣΟΚ, έχει ταχθεί στο παρελθόν με την ανάγκη
να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία για να αντιμετωπισθεί το δημοσιονομικό
πρόβλημα της χώρας.
Ο ενεργειακός τομέας θα βρεθεί στην καρδιά των
ιδιωτικοποιήσεων. Και από κει που μιλούσαμε ως τώρα για τα swaps ενέργειας, την
επιτυχία ή την αποτυχία τους, το ενδεχόμενο πώλησης μονάδων της ΔΕΗ, βρεθήκαμε
ξαφνικά να μιλάμε για την πώληση της ίδιας της δημόσιας επιχείρησης. Βέβαια,
ήδη οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και του σκληροπυρηνικού Σπάρτακου έχουν
σηκώσει τη σημαία της επανάστασης και απειλούν θεούς και δαίμονες. Θα
καταφέρουν κάτι;
Πολύ φοβούμαστε πως όχι, καθώς οι συμφωνίες μεταξύ
κυβέρνησης και τρόικας έχουν «κλειδώσει» προ πολλού. Ενδεχομένως, για τα μάτια
του κόσμου να γίνουν απεργίες, να απειληθεί η χώρα με black out, αλλά ως εκεί.
Η αρχή θα γίνει με τη ΔΕΠΑ, όπως έχει άλλωστε δρομολογηθεί.
Τα ΕΛ.ΠΕ. είναι σχεδόν πια μια ιδιωτική εταιρία. Ο Λάτσης αυξάνει αργά αλλά
σταθερά το ποσοστό του στην εταιρία (ξεπέρασε το 40%), ενώ η κεφαλαιοποίηση της
εταιρίας στο Χρηματιστήριο παραμένει σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα και όχι
τυχαία, όπως υποστηρίζουν οι γνωρίζοντες. Και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει
ρουθούνι.
Τι μένει; Η ΔΕΗ. Βέβαια, χθες το ΥΠΕΚΑ, όχι επίσημα, αλλά
μέσω δήλωσης υψηλόβαθμου αξιωματούχου του στο Ρόιτερς, επιμένει ότι το 51% της
εταιρίας δεν απειλείται. Μέχρι πότε άραγε η κ. Μπιρμπίλη θα σηκώνει αναχώματα
σε αποφάσεις που έχουν προσυμφωνηθεί; Θα
πιεσθεί να ενδώσει στην κεντρική κυβερνητική πολιτική ή η κυβέρνηση θα
αναγκασθεί να προσφύγει σε εκλογές, ανανεώνοντας την εντολή του λαού, για να
πάει ενδεχομένως άνετα σε πιο σκληρές αποφάσεις; Κάποιες πένες αποδίδουν ήδη
στην κυβέρνηση πρόθεση για εκλογές, λόγω της «ανοικτής» διάστασης, που
διαρρέεται, με την τρόικα. Θα τολμήσει όμως να κάνει κάτι τέτοιο ή θα
προχωρήσει σε έναν ευρύ ανασχηματισμό, προκειμένου να περιορίσει τις αντίθετες
φωνές που αναπτύσσονται στους κόλπους της;
Η υπόθεση θυμίζει το αλήστου δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς».
Μόνον που εδώ μπαίνει διαφορετικά το σύνθημα. Πτώχευση ή τρόικα. Τι θα
διαλέξουμε αυτή τη φορά;