ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ πρέπει να έχουμε υπόψη: Προωθούμε το
πρόγραμμα -αποκρατικοποιήσεων- για την απόκτηση κάποιων εσόδων,
εκποιούμε ακίνητα, τα αξιοποιούμε, κάνουμε οτιδήποτε, για να πάρει έσοδα
ο προϋπολογισμός και κατά δεύτερον, για να δώσουμε μεγαλύτερο χώρο στον
ιδιωτικό τομέα. Είμαστε στην πρώτη φάση. Το ελληνικό δημόσιο έχει
μειώσει αισθητά τη συμμετοχή του σ’ όλες τις ΔΕΚΟ, τουλάχιστον στις
κερδοφόρες. Τις άλλες, όπου το Δημόσιο παραμένει ο κύριος ή ο βασικός
μέτοχος, και δεν είναι κερδοφόρες, δεν έχουν προσδοκώμενα έσοδα, δεν θα
ενδιαφερθεί κανένας να τις αγοράσει. Παράδειγμα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Γιατί να
πάει κάποιος να εκφραστεί μετοχικά, ή αντίστοιχα στον ΟΑΣΑ; Επομένως μας
απομένουν οι ΔΕΚΟ που έχουν κερδοφορία, που είναι εξαιρετικά λίγες και η
αποτίμησή τους δεν ξεπερνά τα 6,5 δισ. ευρώ. Εκτιμώ ότι ούτε από τις
ΔΕΚΟ, ούτε από τα ακίνητα θα μπορέσουμε να πιάσουμε κάποιον από τους
στόχους των εσόδων άνω των 10 δισ. ευρώ στην πενταετία.
Όταν μιλάμε για ακίνητη περιουσία, το μυαλό μας
πηγαίνει αμέσως στον τουρισμό. Σε μια χώρα, λοιπόν, που δεν έχει
τελειώσει το ειδικό χωροταξικό τουριστικό σχέδιο, δεν μπορεί να
αναπτυχθεί ο τουρισμός και οι σχετικές επενδύσεις. Βάζουμε το κάρο
μπροστά από το άλογο, από την άποψη ότι: πρώτα κάνουμε ένα μητρώο
ακινήτων, βλέπουμε ποια ακίνητα είναι προς αξιοποίηση και ανάπτυξη,
πώληση ή οτιδήποτε άλλο, επιλύουμε τα χωροταξικά τους θέματα ώστε επί
της ουσίας να δούμε τι έχουμε και πόσο αξίζουν και μετά μιλάμε για
αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας. Η οποία έτσι κι αλλιώς πρέπει να
γίνει.
(από την εφημερίδα "Ισοτιμία", 20/02/2011)