Όταν για πρώτη φορά επαναστάτησαν οι
Άραβες τον Μάιο του 1916 ήταν για να αποτινάξουν τον Τουρκικό ζυγό μετά από 400
χρόνια υποδούλωσης του Αραβικού κόσμου από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Τότε οι
Άραβες εζήτησαν την συνδρομή της Βρετανίας η οποία τους εβοήθησε με τρόφιμα και
πολεμοφόδια αλλά και με τον λοχαγό της
intelligence
service
T.
H.
Lawrence, γνωστό αργότερα ως
Lawrence
της Αραβίας, ο οποίος πράγματι
συνέβαλλε τα μέγιστα στην Αραβική Επανάσταση (
Arab
Revolt) όπως έγινε γνωστή και η οποία μετά
από πολύνεκρες μάχες, οδήγησε στην εκδίωξη των Τουρκικών δυνάμεων από τις ιερές
πόλεις Μέκκα και Μεδίνα, από την χερσόνησο του Σινά από τη Μεσοποταμία
(σημερινό Ιράκ) την Συρία, το Λίβανο και την Τρανσιορδανία (σημερινό Ισραήλ –
Ιορδανία).
Ο ξεσηκωμός των Αράβων, κορυφαία
στιγμή της οποίας ήτο η κατάληψη της ακμάζουσας τότε Δαμασκού, εκμεταλλεύτηκε
από τους Άγγλο-Γάλλους οι οποίοι ξεγέλασαν τους ιθαγενείς μέσω της επαίσχυντης
μυστικής συμφωνίας
Sykes-
Picot βάση της οποίας χωρίσθηκε η εδαφική λεία και οι Βρετανοί
έγιναν κυρίαρχοι της Μεσοποταμίας (την οποία και ονόμασαν Ιράκ) και της διευρυμένης
Τρανσιορδανίας, και οι Γάλλοι της Συρίας-Λιβάνου. Με αυτό τον τρόπο οι Βρετανοί
έβαλαν πόδι στην Αραβική χερσόνησο και στα πετρέλαια του Ιράκ τα οποία και
εκμεταλλεύτηκαν για τα επόμενα 50 χρόνια. Μετά από την προδοσία των
Άγγλων-Γάλλων, και λόγω αυτής, δημιουργήθηκε το ανεξάρτητο πράγματι βασίλειο
της Σαουδικής Αραβίας από την οικογένεια των Αλ-Σαούντ η οποία δια πυρός και
σιδήρου επιβλήθηκε πάνω στις άλλες φυλές της περιοχής. Η δημιουργία της
Σαουδικής Αραβίας, η οποία έκτοτε κυβερνάται ανελλιπώς από τους Αλ-Σαούντ, ήτο
το μόνο χειροπιαστό όφελος, εάν μπορεί να θεωρηθεί έτσι, της Αραβικής
επανάστασης.
Η δεύτερη Αραβική επανάσταση ξεκίνησε
με την ανταρσία αξιωματικών του Αιγυπτιακού στρατού οι οποίοι το 1952 ανέτρεψαν
το βασιλιά Φαρούκ της Αιγύπτου, εγκαθίδρυσαν στρατιωτικό καθεστώς και όταν ο Γκαμάλ
Νάσερ ανέλαβε την προεδρία το 1954, εκτοπίζοντας τον μέντορά του στρατηγό
Νεγκουίμπ, οδήγησε στην εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ και την εκδίωξη των
Άγγλων, αφού μέχρι τότε η Αίγυπτος ήτο ουσιαστικά προτεκτοράτο της Βρετανικής
αυτοκρατορίας. Υπό την επιρροή και με έμπνευση την Αιγυπτιακή «επανάσταση»
ακολουθούν με χρονική υστέρηση, και σε διάστημα 15 ετών, αντίστοιχα στρατιωτικά
απελευθερωτικά κινήματα σε Ιράκ, Συρία, Αλγερία και Λιβύη και ανατροπή των
ελεγχόμενων από Λονδίνο – Παρίσι καθεστώτων. Πράγματι τα ξενόφερτα και
ελεγχόμενα από τρίτους καθεστώτα καταρρέουν και τα ηνία διακυβέρνησης
αναλαμβάνουν τοπικοί παράγοντες οι οποίοι όμως εγκαθιστούν προσωποπαγή και
καταπιεστικά συστήματα διακυβέρνησης και παράλληλα αναδεικνύονται σε μεγάλους
κλεπτοκράτες.
Σήμερα βιώνουμε την Τρίτη Αραβική
επανάσταση και την ανατροπή από «αυτόκλητους» εγχώριους παράγοντες των προσωποπαγών
και διεφθαρμένων αυτών καθεστώτων. Το 1993 ο Σαντάμ Χουσείν (μετά την
Αμερικανική επέμβαση του 2003), πριν λίγες ημέρες ο Μπουμπάρακ, κληρονόμος των
Σαντάτ – Νάσερ, σήμερα ο Καντάφι και αύριο οι υπόλοιποι. Δεν είναι τυχαίο ότι η
κατάρρευση των αιμοσταγών αυτών καθεστώτων συμβαίνει σε μια περίοδο όπου επιτυγχάνεται
τεράστια διάχυση της ενημέρωσης μέσω του διαδικτύου και γενικότερα της
ηλεκτρονικής πληροφόρησης. Οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις και η γνώση από τις λαϊκές
μάζες του τρόπου ζωής και των ατομικών
ελευθεριών στον Δυτικό κόσμο αποτελεί χωρίς αμφιβολία την κινητήριο δύναμη του
σημερινού κύματος εξεγέρσεων. Οι κοινές απαιτήσεις των επαναστατημένων μαζών
είναι πλέον η ελευθερία του πολίτη, ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων και η
δημιουργία αντιπροσωπευτικών, δημοκρατικών κυβερνήσεων. Το μεγάλο ερώτημα
παραμένει εάν τα απολύτως σεβαστά αυτά αιτήματα, που έχουν ήδη στοιχήσει την
ζωή χιλιάδων ανθρώπων, θα οδηγήσουν σε μία νέα εποχή και στην δημιουργία σύγχρονων
και δημοκρατικά διοικούμενων κοινωνιών στη Βόρειο Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Η
πρόκληση είναι πράγματι μεγάλη και οι επόμενοι μήνες, που είναι εξαιρετικά
κρίσιμοι, θα δείξουν εάν τελικά ο Αραβικός κόσμος θα πετύχει την μετάβαση του
στην δημοκρατική εποχή.