Η εκλογολογία είναι μια προσφιλής ενασχόληση στη χώρα που
ζούμε και αγγίζει τα όρια της εκλογολαγνείας. Άλλοτε λειτουργεί ως φόβητρο για
να μην υπάρχουν διαρροές από το, παντός
κομματικού χρώματος, «μαντρί», άλλοτε ενθαρρύνεται από κρυφές και μη
δημοσκοπήσεις, άλλοτε υποκινείται και ως μέσο διατήρησης στην εξουσία. Το θέμα
είναι ότι η εκλογολογία, όποτε αναπτύχθηκε, το μόνον που κατόρθωσε ήταν να
παραλύσει το διοικητικό μηχανισμό, να μη λειτουργεί τίποτε ενόψει προσδοκιών
αλλαγής πολιτικών συσχετισμών και εν τέλει να τραυματίζει τόσο οικονομικά, όσο
και κοινωνικά, την ίδια τη χώρα.
Την τελευταία τετραετία έχουν γίνει εκλογές δύο φορές.
Ανατράπηκε, δηλαδή, αυτό που ορίζει με σαφήνεια το ίδιο το Σύνταγμα, ότι μια
κυβέρνηση εκλέγεται για να κυβερνήσει για τέσσερα χρόνια. Τα αποτελέσματα τα
γνωρίζουμε όλοι.
Λίγο πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές ο ίδιος ο
Πρωθυπουργός ανακίνησε ζήτημα προσφυγής σε πρόωρες κάλπες, εάν οι υποψήφιοι του
κυβερνώντος κόμματος δεν υπερψηφίζονταν, σηματοδοτώντας έτσι, ψήφο διαμαρτυρίας
στην ίδια την κυβέρνηση. Επί της ουσίας αυτό θεωρήθηκε ότι έπληττε το θεσμό των
εκλογών της αυτοδιοίκησης, που παραδοσιακά δίνει αποτελέσματα διαφορετικά από
τις εθνικές εκλογές, καθώς ο ψηφοφόρος πηγαίνει στην κάλπη με άλλα κριτήρια.
Τελικά, ο χάρτης της χώρας πρασίνισε και ο κίνδυνος των πρόωρων εκλογών
αποφεύχθηκε. Η εκλογολογία έπιασε τόπο.
Εδώ και ένα μήνα περίπου άρχισε και πάλι να φουντώνει η
εκλογολογία. Όχι τυχαία. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί οι δημοσιογράφοι, σκέφθηκαν, τι
θέμα να γράψω σήμερα, και αποφάσισαν να ασχοληθούν με το ενδεχόμενο πρόωρων
εκλογών εντός του έτους. Τα σενάρια διέρρευσαν από το ίδιο το κυβερνητικό
κόμμα, το οποίο έχει βάλει ήδη πάνω στο τραπέζι δύο εναλλακτικές. Ή πρόωρες
εκλογές, ή εκτενής ανασχηματισμός. Η κυβέρνηση αιφνιδιάσθηκε (;) από τις
ανακοινώσεις της τρόικας για την ανάγκη εκποίησης δημόσιας περιουσίας,
προκειμένου να εξευρεθούν πολύτιμα έσοδα που θα μπορούσαν να ελαφρύνουν το
δημοσιονομικό πρόβλημα και επιπροσθέτως, η συνάντηση του Πρωθυπουργού με την
άκαμπτη Μέρκελ δεν είχε ούτε κατ’ ελάχιστο τα αποτελέσματα που επιθυμούσε η
παρούσα κυβέρνηση.
Την ίδια στιγμή οι τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις
έδωσαν σαφές μήνυμα ότι νέα σκληρά μέτρα δεν θα γίνουν εύκολα αποδεκτά από τους
εργαζομένους τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.
Τα πράγματα λοιπόν αρχίζουν και σκουραίνουν για την
κυβερνητική παράταξη. Αναγνωρίζει ότι περιθώρια ελιγμών δεν υφίστανται πλέον,
υπό τη σκληρή καθοδήγηση της τρόικας. Γνωρίζει ότι αν δεν προχωρήσει σε
γενναίες αποφάσεις που θα πλήξουν ακόμη περισσότερο τα εισοδήματα και δεν
ανοίξει το θέμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας δεν έχει και πολλές
δυνατότητες να βρει έσοδα. Έχουμε εισέλθει σε μονόδρομο, μόνον που δεν
γνωρίζουμε ακόμη την κατάληξη του.
Τι δυνατότητες συνεπώς υπάρχουν; Όχι πολλές, οι εξής δύο. Η
κυβέρνηση να επιδιώξει την ανανέωση της εντολής που έχει λάβει από το ελληνικό
λαό, ώστε, αν την εξασφαλίσει, να προχωρήσει απερίσπαστα πλέον σε όλα τα
δυσάρεστα μέτρα που υπαγορεύουν τα Μνημόνια και οι δανειστές μας. Αυτό βέβαια
έχει ένα σημαντικό ρίσκο. Να μην καταφέρει το κυβερνών κόμμα να βγει αλώβητο
από την κάλπη, να μην υπάρξει ούτε καν αυτοδύναμη κυβέρνηση και η χώρα να
εμπλακεί σε ατέρμονη ακυβερνησία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παρούσα
συγκυρία. Ενδεχομένως, αυτό να λειτουργήσει επίσης ως φόβητρο για την
επανεκλογή του ΠΑΣΟΚ. Όμως, άρχισαν να εμφανίζονται και δημοσιεύματα (ως
ευσεβείς πόθοι;) που αναφέρουν ότι ήδη υπάρχει κρυφή συμφωνία Παπανδρέου-Σαμαρά
για συγκυβέρνηση, στο μοντέλο που έχει εφαρμοσθεί στην Ευρώπη. Δεν γνωρίζουμε
κατά πόσο ισχύουν αυτά τα δημοσιεύματα. Ούτε αν η ίδια η χώρα είναι ώριμη για
τέτοιου είδους κινήσεις. Έτσι κι αλλιώς το κόμμα του κ. Σαμαρά εμφανίζεται
τελευταία με θέσεις που δεν του ταιριάζουν, κάτι το οποίο έχει προκαλέσει ήδη
εσωτερικές αντιδράσεις. Θέσεις που απέχουν παρασάγγας από τις κυβερνητικές
επιλογές. Τι είδους συναίνεση μπορεί να υπάρξει; Εκτός κι αν κάποιοι στην
κυβέρνηση ονειρεύονται ότι μπορεί να προκύψει άλλου είδους συναίνεση. Σαν αυτή που
είδαμε για την εκλογή δημάρχων στις μεγάλες πόλεις της χώρας.
Η δεύτερη δυνατότητα που εξετάζει το κυβερνητικό επιτελείο
είναι ο εκτεταμένος ανασχηματισμός. Να φύγουν, δηλαδή, πρόσωπα που έχουν
προκαλέσει, έχουν ενοχλήσει, έχουν απογοητεύσει. Κι αυτό όμως έχει τα ρίσκα
του. Μία ανανεωμένη κυβέρνηση δεν θα πάψει να είναι κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ,
συνεπώς, η δυσαρέσκεια και οι αντιδράσεις του κόσμου θα εξακολουθούν να
υφίστανται, γιατί επί της ουσίας οι επιλογές της δεν θα αλλάξουν σε σχέση με
τις υποχρεώσεις μας έναντι της τρόικας. Επίσης, πού θα βρει άφθαρτα πρόσωπα που
θα φέρουν την έξωθεν καλή μαρτυρία; Γιατί λίγο ως πολύ τα κομματικά στελέχη που
εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση είναι γνωστά και μη εξαιρετέα. Και τι θα κάνει, αν
λέμε, αν, βγάλει από την κυβέρνηση παραδοσιακά στελέχη που προκάλεσαν; Δεν θα
αντιμετωπίσει, και πάλι, εσωτερική αντιπολίτευση και μάλιστα νέας κοπής;
Δύσκολο δίλημμα έχει να λύσει συνεπώς η κυβέρνηση. Και ο
χρόνος μετράει ήδη αντίστροφα.
Και για να συσχετίσουμε το θέμα μας με τα ενεργειακά.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν η κυβέρνηση πάει σε πρόωρες εκλογές θα πορευθεί με
την παρούσα κυβέρνηση. Συνεπώς, η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου θα παραμείνει
ακλόνητη. Αν επιλεγεί η λύση του ανασχηματισμού, προεξοφλείται ήδη η έξοδος
Μπιρμπίλη, που βρήκε «πόρτα» από τους ίδιους τους βουλευτές του κυβερνώντος
κόμματος για το θέμα της Natura. Στην περίπτωση αυτή προεξοφλείται και η έξοδος
Ζερβού από τη ΔΕΗ. Οι ίδιες πηγές μάλιστα λένε ότι η επιχειρούμενη αποδόμηση
της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ροκανίζει ήδη τη θέση της κ. Μπιρμπίλη και συνακόλουθα και του κ.
Ζερβού.
Ίδωμεν.