Ποιος θα είναι ο καθοριστικός παράγων στην εν εξελίξει ενδοευρωπαϊκή
διαπραγμάτευση για τη θωράκιση της Ευρωζώνης; Πώς θα διαμορφωθούν οι
τελικοί συμβιβασμοί με πρώτο και όχι τερματικό σταθμό τη Σύνοδο Κορυφής
της 25ης Μαρτίου και πώς θα επηρεάσουν τη δυνατότητα των αδύναμων κρίκων
-Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία- να καταστήσουν οικονομικά, κοινωνικά
και πολιτικά διαχειρίσιμη την πρόκληση της δημοσιονομικής τους
εξυγίανσης;
Τι σημαίνει πρώτα από όλα συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης; Θα εγγυάται
τη μελλοντική σύγκλιση -αναγκαία για την οικονομική διακυβέρνηση και
πολύ περισσότερο για τη συνεπακόλουθη και αναπόφευκτη πολιτική ένωση- ή
θα νομιμοποιήσει τη de facto υπάρχουσα πραγματικότητα των τριών
ταχυτήτων -με τους έξι αξιολογημένους ΑΑΑ (Γερμανία, Γαλλία,
Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία), τους υπόλοιπους και τους
τρεις προβληματικούς, την Αθήνα, το Δουβλίνο και τη Λισαβόνα;
Ξεκάθαρες απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν, πέραν της βεβαιότητας ότι η
επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου που θα επιχειρήσει η νέα κυβέρνηση
της Ιρλανδίας είναι κυρίως ένα πρόβλημα εσωτερικού επικοινωνιακού
χειρισμού που μπορεί πρόσκαιρα μόνον να ενισχύσει την αντίσταση του
Σόκρατες για την εδώ και τώρα υπαγωγή της Πορτογαλίας στο μηχανισμό.
Σχετική βαρύτητα έχει και το εσωτερικό πολιτικό αδιέξοδο στη Γερμανία,
με «κλειδωμένη» την ήττα της Μέρκελ στις έξι μέχρι το Σεπτέμβριο
«κλειδωμένες» συντριπτικές ήττες στις εκλογές σε αντίστοιχα ομόσπονδα
κρατίδια: Η αλλαγή καγκελαρίου ή ακόμη περισσότερο η πρόωρη προσφυγή
στις κάλπες θα τεθεί από ότι φαίνεται το φθινόπωρο, πολύ κοντά δηλαδή με
την προεδρική εκλογή της άνοιξης του 2012 στη Γαλλία, όπου η ήττα
Σαρκοζί φαίνεται, επίσης, «κλειδωμένη».
Η ουσία της διαπραγμάτευσης, υπό την προϋπόθεση ότι οι αγορές με μία
επίθεση στην Ισπανία δεν θα εκβιάσουν συνολική λύση εδώ και τώρα, είναι η
οριστική διαμόρφωση και παγίωση των νέων συσχετισμών, όπου ο
υποβιβασμός της Γαλλίας από πολιτικό συνδιαμορφωτή των στρατηγικών
επιλογών της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης σε ήσσονα εταίρο της Γερμανίας δεν
θα παραμείνει στο επίπεδο ενός ελιγμού τακτικής αναδίπλωσης του Σαρκοζί,
αλλά θα γίνει μόνιμο δεδομένο του νέου ευρωπαϊκού τοπίου.
Τα παραπάνω αθροιστικά δείχνουν μία διαπραγμάτευση που αν στις 25
Μαρτίου ηρεμήσει τις αγορές θα συνεχισθεί μέχρι το τέλος του 2012, με
νέα ηγεσία σίγουρα στο Παρίσι και πιθανόν το Βερολίνο.
Στα τέλη του 2012, που λήγει ο χρόνος ζωής του προσωρινού μηχανισμού
EFSF και θα πρόκειται να τεθεί σε ισχύ ο μόνιμος ESM, θα διαμορφωθεί το
νέο τοπίο, και τότε Αθήνα, Δουβλίνο και Λισαβόνα θα έχουν την πλήρη
εικόνα.
Οι μεταβλητές της εξίσωσης των ενδοευρωπαϊκών ισορροπιών είναι πολλές:
Από το εύρος του κοινού παρονομαστή αποφάσεων που θα ληφθούν στα τέλη
Μαρτίου, την αντίδραση των αγορών, την έγκριση των αλλαγών στη Συνθήκη
της Λισαβόνας σε κάθε χώρα-μέλος, την εξέλιξη της εσωτερικής πολιτικής
συγκυρίας, αλλά και τη σταθεροποίηση της ανάπτυξης και της δυναμικής των
εξαγωγών στη Γερμανία, τις κοινωνικές και πολιτικές αντοχές των
δημοσιονομικά προβληματικών χωρών.
Θα δώσουν οι αγορές στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη τον περίπου ενάμιση
χρόνο που είναι αναγκαίος για σταδιακή ανασύνταξη ή θα εκβιάσουν
συνολική απόφαση εδώ και τώρα;
Πολλές μεταβλητές
Οι μεταβλητές της εξίσωσης των ενδοευρωπαϊκών ισορροπιών είναι πολλές:
Από το εύρος του κοινού παρονομαστή των αποφάσεων που θα ληφθούν στα
τέλη Μαρτίου, την αντίδραση των αγορών, την έγκριση των αλλαγών στη
Συνθήκη της Λισαβόνας σε κάθε χώρα-μέλος, την εξέλιξη της εσωτερικής
πολιτικής συγκυρίας, αλλά και τη σταθεροποίηση της ανάπτυξης και της
δυναμικής των εξαγωγών στη Γερμανία, τις κοινωνικές και πολιτικές
αντοχές των δημοσιονομικά προβληματικών χωρών.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 28/02/2011)