Διπλωματικό Βραχυκύκλωμα

Πριν από ένα χρόνο ο Σαρκοζί είχε φθάσει να απειλεί με το τέλος της Ευρωζώνης αν η Μέρκελ συνέχιζε να αρνείται τη διάσωση της Ελλάδας. Λίγο μετά η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Λαγκάρντ μας έλεγε ότι το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι τόσο τα ελλείμματα του νότου όσο τα πλεονάσματα της Γερμανίας, με τη λύση να μην είναι συνάρτηση μιας σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας στις προβληματικές χώρες, αλλά κυρίως της αύξησης της εσωτερικής ζήτησης από την κυβέρνηση στο Βερολίνο.

Ενα χρόνο μετά, η διπλωματική αξιοπιστία της Γαλλίας βρίσκεται στο ναδίρ, καθώς ουδείς αναφέρεται σε κοινή γαλλογερμανική πρόταση για συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης αλλά σε γερμανική πρόταση, μία σαφής ένδειξη για την περιορισμένη εμβέλεια της ευθυγράμμισης του Παρισιού με το Βερολίνο από τον περασμένο Ιούλιο.

Ετσι, είναι σαφές ότι ο Ζιπέ επιστρέφει στο υπουργείο Εξωτερικών με το κύρος και την αξιοπιστία της Γαλλίας συρρικνωμένα, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια αντιφάσεων και παλινδρομήσεων του Σαρκοζί:

Η πολυδιαφημισμένη Ενωση για τη Μεσόγειο, η πρώτη σημαντική διπλωματική πρωτοβουλία του Σαρκοζί, γρήγορα απονευρώθηκε από τη δυναμική της. Όχι μόνον από τη σκληρή στάση της Γερμανίας, που απαίτησε συμμετοχή και των 27 χωρών-μελών και όχι μόνον των μεσογειακών, αλλά πρωτίστως λόγω της στήριξης και συνενοχής της Γαλλίας με τα καταρρέοντα αραβικά καθεστώτα κυρίως στη Βόρεια Αφρική.

Η στροφή προς τις ΗΠΑ και τη Βρετανία για διαμόρφωση ευνοϊκότερων παγκόσμιων και ευρωπαϊκών ισορροπιών απέτυχε πλήρως. Η μεν Βρετανία επλήγη σε τέτοιο βαθμό από τη χρηματοπιστωτική κρίση που βρίσκεται στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, ενώ σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ η στροφή 180 μοιρών και η πρόσδεση Σαρκοζί στις επιλογές Μέρκελ αφαίρεσε κάθε προοπτική στις σχέσεις Ουάσιγκτον - Παρισιού, καθιστώντας άνευ ουσιαστικού νοήματος τη γαλλική προεδρία στους G-20. Οι δύο παρεμβάσεις Ομπάμα αποτυπώνουν τη διαφορά, καθώς στις αρχές Μάιου του 2010 ο ένοικος του Λευκού Οίκου μεσολάβησε για να γεφυρώσει τις διαφορές Σαρκοζί - Μέρκελ, ενώ το περασμένο Σάββατο περιορίσθηκε στην ανταλλαγή απόψεων με την καγκελάριο.

Δίχως υπερβολή ο Σαρκοζί θυμίζει επικίνδυνα τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα τον τρίτο 1850-1870, γνωστότερο και ως Λουδοβίκο Βοναπάρτη: Στην αρχή μία διπλωματική υπερδραστηριότητα σε όλα τα μέτωπα και στο τέλος αναδίπλωση και εσωστρέφεια.

Σε πιο βαθμό ο Ζιπέ ως παλιός συνεργάτης του Σιράκ, ως πιο ορθόδοξος συνεχιστής μιας γκολικής παράδοσης από ότι ο Σαρκοζί θα μπορέσει να περιορίσει τι ζημιές και να αποκαταστήσει τη διπλωματική αξιοπιστία της Γαλλίας στην Ευρώπη και τον κόσμο; Το ερώτημα έχει βαρύνουσα ευρωπαϊκή σημασία, γιατί μόνον διακριτές και ξεκάθαρες γαλλικές θέσεις για τη θωράκιση της Ευρωζώνης μπορούν να οδηγήσουν σε έναν πραγματικό ευρωπαϊκό συμβιβασμό.

Η πραγματικότητα είναι οδυνηρά σκληρή για τη Γαλλία: Μπορεί η Γερμανία για λόγους επικοινωνιακούς να συναινεί στους συμβολισμούς του άξονα, αλλά επί της ουσίας το Παρίσι είναι ίσως ο εταίρος που ξεχωρίζει από την ομάδα στην οποία βρίσκονται η Γαλλία, η Ισπανία και η Πολωνία, αλλά σε καμία περίπτωση η χώρα με την πολιτική πρωτοκαθεδρία στην Ε.Ε., εξισορροπώντας τη γερμανική οικονομική πρωτοκαθεδρία σε ένα αλληλοσυμπληρούμενο δίδυμο.

Στο ναδίρ της αξιοπιστίας
Η διπλωματική αξιοπιστία της Γαλλίας βρίσκεται στο ναδίρ, καθώς ουδείς αναφέρεται σε κοινή γαλλογερμανική πρόταση για συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης αλλά σε γερμανική πρόταση, μία σαφής ένδειξη για την περιορισμένη εμβέλεια της ευθυγράμμισης του Παρισιού με το Βερολίνο από τον περασμένο Ιούλιο. Ετσι είναι σαφές ότι ο Ζιπέ επιστρέφει στο υπουργείο Εξωτερικών με το κύρος και την αξιοπιστία της Γαλλίας συρρικνωμένα, ύστερα από σχεδόν τέσσερα χρόνια αντιφάσεων και παλινδρομήσεων του Σαρκοζί.