Η μεγαλύτερη απόδειξη για την προοδευτικότητα των Ιαπώνων ως
έθνος είναι το γεγονός ότι παρά την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι,
υιοθέτησαν την πυρηνική ενέργεια και έφτασαν σε σημείο να καλύπτουν σήμερα το 30% των
αναγκών τους σε ενέργεια μέσω αυτής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο πυρηνικός όλεθρος δεν
τους επηρέασε: Η μνήμη της ατομικής βόμβας παραμένει «εγγεγραμμένη» στο
συλλογικό υποσυνείδητο του κάθε Ιάπωνα, διατηρώντας την έντασή της παρά το
πέρασμα των γενεών. Αυτό είναι κάτι εύκολα αντιληπτό, αν ρίξει κανείς μια ματιά
στην σύγχρονη τέχνη της Ιαπωνίας, όπου έννοιες όπως η μετάλλαξη, η φωτιά, οι υπερφυσικές δυνατότητες και οι αόρατες δυνάμεις κατέχουν συχνά κεντρική θέση.
Ο ιαπωνικός λαός έχει υποστεί πληθώρα καταστροφών τα
τελευταία 100 χρόνια, αλλά για τη μεγαλύτερη από αυτές δεν ευθύνεται η μητέρα
Φύση: Στον Β’ Παγκόσμιο, ένα τεράστιο μέρος των πόλεων της Ιαπωνίας (κοντά στο
70%) κυριολεκτικά κάηκε ολοσχερώς ως αποτέλεσμα των αμερικανικών βομβαρδισμών.
Τα κτίρια τότε ήταν στην πλειοψηφία τους ξύλινα και η καταστροφή ήταν επόμενο
να συμβεί. Η συνέχεια όμως ήταν αν μη τι άλλο παράδοξη: Μέσα σε είκοσι χρόνια,
η κατεστραμμένη χώρα κατόρθωσε να αποτελέσει παράδειγμα για τον πλανήτη, μέσα
από ένα οικονομικό θαύμα άνευ προηγουμένου. Όσον αφορά τις πόλεις, η Ιαπωνία
σήμερα είναι γνωστή για την πολεοδομική της αρτιότητα, καθώς οι αρχές είχαν τη
δυνατότητα να τις αναδομήσουν εξ αρχής, ζωγραφίζοντας σε έναν λευκό καμβά.
Στη Δύση, αρεσκόμαστε συχνά να παρουσιάζουμε τους Ιάπωνες ως
γραφικούς, ανώμαλους, παράξενους και «εξωγήινους». Άσχετα με τις υπερβολές,
είναι γεγονός ότι πρόκειται για έναν ξενοφοβικό λαό, με τάσεις σωβινισμού και
ανωτερότητας απέναντι στα υπόλοιπα έθνη, κάτι που έχει κληρονομήσει μέσα από
αιώνες απομόνωσης και περιορισμένων σχέσεων. Πόσα όμως έχει να διδάξει εμάς
τους Έλληνες, όταν βλέπουμε πολιτικούς και στελέχη επιχειρήσεων στην Ιαπωνία να
αυτοκτονούν διότι ένιωσαν ότι απέτυχαν στο έργο τους. Την ίδια στιγμή, εμείς
νιώθουμε έκπληκτοι που στη Γαλλία οδηγήθηκε στο δικαστήριο ο πρώην πρόεδρος,
Ζακ Σιράκ. Είναι ανήκουστα πράγματα αυτά!
Λέξεις όπως η αυτοδικία, η διαρκής απεργία ή αργομισθία, η διαφθορά στον
δημόσιο τομέα και η κακώς εννοούμενη ατομικότητα είναι σχεδόν άγνωστες για την
πλειοψηφία των Ιαπώνων, όμως αποτελούν καθημερινότητα για την δική μας χώρα.
Ίσως θα ήταν χρήσιμη μια καταστροφή και στην Ελλάδα, μήπως καταφέρουμε να
ξυπνήσουμε επιτέλους και να αποτινάξουμε τις συνήθειες του παρελθόντος.