Προάγγελο μελλοντικών αντιπαραθέσεων αποτελεί πιθανώς η νέα
τουρκική πρόκληση που σημειώθηκε νοτίως της Ρόδου, όταν τουρκικό πολεμικό σκάφος
παρενόχλησε ιταλικό πλοίο που έπλεε εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και του
διεμήνυσε ότι βρίσκεται εντός της ΑΟΖ της Τουρκίας. Η συμπεριφορά αυτή της γείτονος
δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, ενώ αποτελεί δείγμα ότι η Άγκυρα δίνει έμφαση
πλέον περισσότερο στον χώρο του ΝΑ Αιγαίου.
Όπως είναι φυσικό, το ενδιαφέρον της Τουρκίας για την εν λόγω
περιοχή σχετίζεται άμεσα με την ύπαρξη των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και τις έρευνες
στις οποίες προχωρά ήδη η Κύπρος και φιλοδοξεί να πραγματοποιήσει στο μέλλον
και η Αθήνα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι συγκεκριμένα το Καστελόριζο διαδραματίζει
κρίσιμο ρόλο για την χάραξη των ΑΟΖ,
ενώ επίσης γνωστές είναι οι διμερείς διαφορές για τα χωρικά ύδατα και τα θαλάσσια
σύνορα.
Δεν θα πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να θεωρήσουμε ότι τα
κοιτάσματα είναι ο μόνος λόγος που ωθεί την Τουρκία να εμφανιστεί πιο επιθετική
στο ΝΑ Αιγαίο. Το ζήτημα είναι εξόχως στρατηγικό και έχει να κάνει με το ευρύτερο
δόγμα στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, όπως το εκφράζει σήμερα το δίδυμο
Νταβούτογλου-Ερντογάν. Οι παραβιάσεις, η επιθετικότητα, η ρητορική και οι
προκλητικές επισκέψεις τουρκικών πλοίων και Τούρκων αξιωματούχων, όλα εντάσσονται
σε μια συγκεκριμένη τακτική, η οποία έχει ως στόχο να καταστήσει την Ελλάδα μια
χώρα «του κλώτσου και του μπάτσου» για την Τουρκία, δηλαδή μια χώρα-δορυφόρο.
Η Τουρκία γνωρίζει ότι έχει την πολυτέλεια να ασκεί την
πολιτική αυτή, διότι πρώτον, η αδυναμία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι
διαχρονική και αποδεδειγμένη προ 15ετίας και δεύτερον, διότι η ίδια η Τουρκία
βρίσκεται σήμερα στον κολοφώνα της ισχύος της, τόσο οικονομικά, όσο και
στρατιωτικά.
Το γάντι πέφτει σε εμάς που καλούμαστε να απαντήσουμε με την
κατάρτιση μιας ευφυούς στρατηγικής. Ακόμα όμως και αν μας την προσέφερε αυτή ένας
«μάγος», δυστυχώς θα είχε διάρκεια μονάχα τεσσάρων ετών, όπως δηλαδή συνηθίζεται.