Να 'ταν το θέμα η άνοιξη που έρχεται ή έστω η υπέρλαμπρη Σελήνη του Σαββάτου. Να 'ταν τα λουλούδια που ανθίζουν ή έστω η λάμψη στο σκοτεινό ουρανό. Να 'ταν η ελπίδα που γεννιέται... Αλλά δεν είναι, δεν μπορεί να είναι. Όταν κάποιοι πατάνε το θάνατο με θάνατο, ξεπλένουν το αίμα με αίμα. Διώχνουν τη φρίκη με άλλη, μεγαλύτερη. Και κάνουν το φόβο να βουλιάζει στην ψυχή...
«Στις 14 Αυγούστου, ο Λευκός Οίκος ενέκρινε ένα μυστικό σχέδιο για τη διάδοση ψευδών ειδήσεων που θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν το Μουαμάρ Καντάφι και τελικά να προκαλέσουν την πολυπόθητη ανατροπή του», αποκάλυψαν οι Washington Post και New York Times. «Στο σχετικό μνημόνιο αναφέρεται ότι στόχος ήταν να συνδυαστούν πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, μέσω ενός προγράμματος παραπληροφόρησης, με βασικό στόχο ο Καντάφι να νομίζει ότι υπάρχει μεγάλος βαθμός διαφωνίας στο καθεστώς του»... Τόσο απλά, τόσο εύκολα, καταρρίπτεται ο μύθος της αυθόρμητης εξέγερσης κατά του Καντάφι. Και τώρα, έρχονται τα δύσκολα. Η δεύτερη φάση της επιχείρησης, που αυτή τη φορά ούτε μυστική, ούτε εύκολη είναι.
«Τίποτα στη Μέση Ανατολή δεν είναι απλό: Η de facto προθυμία της Ουάσιγκτον να υποστηρίξει τους επαναστάτες στη Λιβύη, αλλά απλώς να επικρίνει το συμμαχικό Μπαχρέιν την ώρα που φέρεται βάναυσα στους άοπλους διαδηλωτές, ισοδυναμεί με ασυναρτησία. Αντιθέτως, η υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας στους επαναστάτες της Λιβύης που απαιτούν ελευθερία και η ταυτόχρονη καταπίεση των μεταρρυθμιστικών φωνών για συνταγματική μοναρχία στο Ριάντ και στο γειτονικό Μπαχρέιν είναι μεν αντιφατικά, αλλά σε απόλυτη συνάρτηση με τα συμφέροντα των βασιλικών οικογενειών και στις δύο χώρες». Αυτά γράφει η κατά τα άλλα συντηρητική Financial Times και διερωτάται: «Ποια πλευρά πρέπει να πάρουν οι ΗΠΑ, που έχουν λίγα στρατηγικά συμφέροντα στη βόρεια Αφρική, αλλά πολλά να κρίνονται στον Περσικό Κόλπο;»... «Και, αλήθεια, πόση δημοκρατία θέλουν τελικά για τους Αραβες οι ΗΠΑ και η Ευρώπη;». Το ερώτημα καίει... Ακόμα.
Διότι ο αραβικός κόσμος δεν ασχολείται καν με το στόχο των στοχευμένων (!) πυραυλικών επιθέσεων στη Λιβύη. Ούτε μετρούν νεκρούς. «Οι διεθνείς διαφωνίες για την επέμβαση στη Λιβύη είναι αποτέλεσμα του αγώνα για τον έλεγχο του λιβυκού πετρελαίου», γράφει η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Αλγερίας, El Khabar, εικάζοντας ότι «η Γαλλία, ως επικεφαλής της διεθνούς εκστρατείας, ετοιμάζεται να πάρει τη μερίδα του λέοντος».
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η μεγαλύτερη στρατιωτική επέμβαση στον αραβικό κόσμο από το 2003 πυροδοτήθηκε από το πετρέλαιο», εκτιμά και η εφημερίδα Assabah στην Τυνησία, «γενέτειρα» της αραβικής άνοιξης. Κοινώς, η Δύση δεν χρειάζεται καν να χάσει τη μάχη της Λιβύης, έχει ήδη χάσει τον πόλεμο στον αραβικό κόσμο.
Κυρίως, γιατί κατέφυγε στη λύση των βομβαρδισμών χωρίς να εξαντλήσει τα περιθώρια της ειρήνης. Χωρίς να προωθήσει πρωτοβουλία ειρηνικής διευθέτησης, χωρίς να μεριμνήσει για τις παράπλευρες απώλειες. Κι έτσι έκανε τον τελικό «στόχο», που για άλλη μια φορά δεν είναι ούτε η δημοκρατία, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο ξεκάθαρο, που τελικά χάνει την ηθική νομιμοποίησή της...
(από την εφημερίδα "Ημερησία", 21/3/2011)