Το αναπόφευκτο
ερώτημα που τίθεται πλέον από κάθε λογικό άνθρωπο που παρατηρεί το εν εξελίξει
πυρηνικό δράμα στην Φουκουσίμα είναι γιατί οι Ιάπωνες εξακολουθούν να κατασκευάζουν
πυρηνικά εργαστήρια στην πιο σεισμογενή περιοχή του πλανήτη; Προφανώς διότι δεν
διαθέτουν επάρκεια ενεργειακών πόρων αφού δεν έχουν ούτε άνθρακα, ούτε
πετρέλαιο ούτε αέριο ενώ οι ενεργειακές τους ανάγκες είναι τεράστιες με την
Ιαπωνία να είναι μια απόλυτα βιομηχανοποιημένη χώρα. Και ακόμη διότι το
οικονομικό –κοινωνικό μοντέλο που επικρατεί καθολικά στον 21ο αιώνα
απαιτεί διαρκή ανάπτυξη, διαρκώς μεγαλύτερη ανάλωση πρώτων υλών και ενέργειας,
διαρκώς μεγαλύτερη παραγωγή, διαρκώς μεγαλύτερη κατανάλωση.
Όσο λοιπόν το
μοντέλο αυτό παραμένει ισχυρό, και από την σωστή λειτουργία του εξαρτώνται τα
πάντα όπως το προβλέπει η μάντρα της «οικονομικής ανάπτυξης», θα υπάρχουν
διαρκώς αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες η κάλυψη των οποίων απαιτεί αστείρευτες
πηγές ενέργειας όλων των μορφών συμπεριλαμβανομένης και της πυρηνικής –
περιφρονώντας επιδεικτικά ακόμη και αυτή την μη γραμμική, αλλά προβλέψιμη,
συμπεριφορά των ακραίων φυσικών φαινομένων, όπως είναι οι σεισμοί, οι ηφαιστειακές
εκρήξεις, οι κατακλυσμοί τα τσουνάμι, κ.λπ.
Ουσιαστικά όλο το
οικοδόμημα της σύγχρονης τεχνολογικής μας κοινωνίας βασίζεται στο νόμο των
πιθανοτήτων αφού προεξοφλεί ότι οι πιθανότητες ενός ακραίου φυσικού φαινομένου,
μιας βιβλικής καταστροφής είναι απειροελάχιστες σε βάθος χρόνου και άρα μπορούμε
να κατασκευάζουμε πολυώροφα κτίρια, τολμηρούς οικοδομικούς όγκους, τεράστιες
γέφυρες ακόμα και σταθμούς πυρηνικής ενέργειας με σχετική άνεση και ασφάλεια.
Ασφαλώς και δεν μας απασχολεί η εκδοχή ότι μία ημέρα μπορεί να αρθεί η ισχύς
του νόμου των πιθανοτήτων όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, με την πλέον συχνή απ’
εδώ και στο εξής εμφάνιση ακραίων φαινομένων – όπως ακριβώς συμβαίνει με την
Κλιματική Αλλαγή – διότι ο πλανήτης Γη μπορεί να έχει εισέλθει σε μία νέα φάση
εξέλιξης. Πως όμως είμαστε τόσο βέβαιοι ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ήδη ή δεν
θα συμβεί αύριο;
Είναι όμως στη
φύση του ανθρώπου, αφ’ ης στιγμής αισθανθεί γύρω του μία στοιχειώδη ασφάλεια,
να δρα, να οικοδομεί και να προσαρμόζει το περιβάλλον του σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες. Για αυτό τα φυσικά
φαινόμενα, όσο ακραία και καταστροφικά και εάν είναι, δεν πρόκειται να
αποτρέψουν τον άνθρωπο από την συνεχή προσπάθεια του, ή την μοίρα του εάν
θέλετε, να καθυποτάζει το φυσικό του περιβάλλον έστω και εάν αυτό κάποια ημέρα
τον οδηγήσει στην ίδια του την καταστροφή.