Τον Μπαράκ Ομπάμα δεν τον «παίρνει» να χαρακτηρίσει ως πόλεμο
την επέμβαση στη Λιβύη, έστω και αν οι ΗΠΑ είναι που εκτοξεύουν μέχρι στιγμής
την πλειοψηφία των πυραύλων ενάντια στις δυνάμεις του Καντάφι. Ο λόγος είναι
διπλός: Από τη μια, η Αμερική είναι αναμεμιγμένη σε ακόμη δύο πολέμους, οπότε
δεν υπάρχουν χρήματα, ούτε θέληση για άλλον μισό. Από την άλλη, ο ίδιος ο
Ομπάμα είχε δηλώσει πριν εκλεγεί, επί εποχής Μπους, ότι ο πρόεδρος δεν
νομιμοποιείται να εξουσιοδοτήσει την έναρξη ενός πολέμου από μόνος του, εκτός
αν υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος και άμεσος κίνδυνος για την ακεραιότητα των ΗΠΑ.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Ομπάμα δεν ζήτησε την άδεια του Κογκρέσου για τον
βομβαρδισμό της Λιβύης, εξυπακούεται ότι η σύγκρουση αυτή περάσει στην επίσημη
ρητορική ως απλά μια μικρής κλίμακας επέμβαση, στην οποία οι ΗΠΑ «διευκολύνουν»
(enable) τη δράση των Ευρωπαίων συμμάχων τους.
Η επέμβαση όμως στη Λιβύη έχει πολλές παραμέτρους, οι οποίες
επηρεάζουν άμεσα και τη δική μας χώρα. Όπως έχουν επισημάνει πρόσφατα οι εγχώριοι
αναλυτές της διεθνούς σκηνής, η Ελλάδα δεν διαθέτει καμία συγκεκριμένη στάση
όσον αφορά τον μεσογειακό χώρο. Δεν έχει προχωρήσει σε οριοθέτηση των ζωτικών
της συμφερόντων νοτίως της Κρήτης και κινδυνεύει να το πληρώσει αυτό, ειδικά αν
λάβουμε υπόψη τις πρόσφατες κινήσεις της Τουρκίας, οι οποίες πέρασαν «στο
ντούκου» στα ελληνικά ΜΜΕ.
Η Τουρκία λοιπόν, ενώ έχει δηλώσει πως είναι αντίθετη στην
επίθεση κατά της Λιβύης, εντούτοις δηλώνει πρόθυμη να αναλάβει τις προσπάθειες
ανθρωπιστικής βοήθειας που θα χρειαστούν. Στα πλαίσια αυτά όμως, προτείνει
στους συμμάχους να της εκχωρήσουν τον έλεγχο του αεροδρομίου της Βεγγάζης,
καθώς και να αναπτύξει πολεμικά πλοία στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στη Λιβύη
και την Κρήτη.
Οι προεκτάσεις των πρωτοβουλιών αυτών είναι προφανείς και
αποσκοπούν σε μια διευρυμένη προβολή ισχύος της Άγκυρας όχι μόνο εξ ανατολάς,
αλλά και γύρω από τη χώρα μας. Οι εντυπώσεις που θα προκαλούσε η αστυνόμευση
της Μεσογείου από τα τουρκικά πλοία, έστω και για λίγο, είναι πολύ αρνητικές
για την εικόνα της Ελλάδας και για την διμερή ισορροπία δυνάμεων. Πρόκειται για
μια κίνηση στην οποία θα έπρεπε να έχει προχωρήσει η Αθήνα, τουλάχιστον όσον
αφορά τον θαλάσσιο χώρο.Η κυβέρνηση καλείται για πολλοστή φορά να εφαρμόσει
στοιχειώδεις αρχές της τέχνης της υψηλής στρατηγικής, τις οποίες επιμένει να
απαρνείται.