Τη στιγμή κατά την οποία η κυβέρνηση έχει αποδυθεί σ’ έναν
αγώνα δρόμου, με άγνωστη μέχρι στιγμής έκβαση, για την συγκέντρωση του ποσού
των 4.2 δις ευρώ για να κλείσει τη μαύρη τρύπα που δημιουργεί η υστέρηση στα
έσοδα, αλλά και να αποφύγει την εκτόξευση του ελλείμματος του προϋπολογισμού
άνω του 10.0% για εφέτος, η προσπάθεια για αύξηση των εσόδων του κράτους από
την βελτίωση της παραγωγικότητας και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας
έχει πλήρως τελματώσει. Αντίθετα, όπως έχει γίνει γνωστό από πληθώρα
δημοσιευμάτων, η κυβέρνηση είναι προσανατολισμένη σε «νέο πακέτο» μέτρων
μισθολογικών και επιδοματικών περικοπών και φορο-αυξήσεων και μάλιστα σε μία οικονομία
η οποία ταλανίζεται από μία πρωτόγνωρη ύφεση και που υποτίθεται, σύμφωνα με την
οικονομική θεωρία, ότι χρειάζεται ενέσεις ρευστότητας για να επιβιώσει (και όχι
αφαιμάξεις εισοδημάτων).
Με το Ελληνικό Δημόσιο να είναι σήμερα πλήρως αποκομμένο από
το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και με την αξιοπιστία της κυβέρνησης στα
ναδίρ, πράγμα που δρα τελείως ανασταλτικά για την προσέλκυση επενδύσεων, οι
αποκρατικοποιήσεις, εδώ και τώρα, είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για την διέξοδο
από την κρίση. Η πραγματοποίηση ενός μεγάλης κλίμακας προγράμματος
αποκρατικοποιήσεων θα αποφέρει τρία πολύ απτά οφέλη:
(α) Την εισροή
ζεστού χρήματος στα ταμεία του κράτους, με το οποίο η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει άμεσα το πρόβλημα υστέρησης
εσόδων, και άρα την τήρηση των δεσμεύσεων του προϋπολογισμού, με παράλληλη
έναρξη μείωσης του δυσθεώρητου εξωτερικού δανεισμού του κράτους.
(β) Τη
δημιουργία θετικού κλίματος στις διεθνείς αγορές, στους εταίρους μας στην ΕΕ
και στην Τρόικα, οι οποίοι και έτσι θα πεισθούν για συνέχιση των μέτρων ενίσχυσης
της ελληνικής οικονομίας.
(γ) Την
αντιστροφή της τροχιάς ύφεσης στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία και τη
δημιουργία προϋποθέσεων για επανέναρξη μίας αναπτυξιακής πορείας.
Βέβαια, για να αποδώσουν οι αποκρατικοποιήσεις και για να
διασφαλισθεί σημαντικό ενδιαφέρον από εταιρείες του εξωτερικού και από hedge funds,
η κυβέρνηση θα πρέπει να προσανατολισθεί σε πλήρη, δηλ. 100%, πώληση της
κρατικής συμμετοχής και όχι σε ημίμετρα, που στόχο έχουν τη διατήρηση εσαεί του
κρατικού ελέγχου και της ισχύος των πάσης μορφή συντεχνιών. Ουδεμία σοβαρή ξένη
εταιρεία ή κεφάλαιο θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα για να γίνει συνέταιρος
του αναξιόπιστου και κλεπταποδοχικού ελληνικού κράτους και των συνδικαλιστών.
Οι εποχές αυτές έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Έχει υπολογισθεί ότι μόνο από την πώληση μεριδίων του σε
εισηγμένες εταιρείες, που είναι η πιο εύκολη και γρήγορη μορφή
αποκρατικοποίησης, το κράτος μπορεί να συγκεντρώσει το όχι ευκαταφρόνητο ποσό
των 7.0 δις ευρώ, εκ των οποίων ο ενεργειακός τομέας (ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ.) μπορεί να
συνεισφέρει τάχιστα 2.5 δις ευρώ χωρίς να υπολογισθεί η ΔΕΠΑ, η πλήρης
αποκρατικοποίηση της οποίας μπορεί και αυτή να εισφέρει ακόμη και 1.0 δις ευρώ
(η οποία όμως λόγω του option 30% της ΔΕΗ παρουσιάζει εμπλοκές). Είναι δε
απόλυτα βέβαιο ότι οι αποκρατικοποιήσεις αυτές, με αιχμή του δόρατος τη ΔΕΗ, θα
δημιουργήσουν θετικό κλίμα με τις νέες διοικήσεις να δεσμεύονται σε μακροχρόνια
επενδυτικά προγράμματα.
Βέβαια, για να αποτιναχθεί ο κρατικός εναγκαλισμός των ΔΕΚΟ,
χρειάζονται σκληρές πολιτικές αποφάσεις που αναπόφευκτα θα φέρουν την κυβέρνηση
απέναντι στα συνδικάτα, το πελατειακό κράτος και μικροσυμφέροντα και δουλείες
δεκαετιών. Όμως το κράτος δεν μπορεί στον 21ο αιώνα της ραγδαίας τεχνολογικής
ανάπτυξης και της παγκοσμιοποίησης να παριστάνει τον επιχειρηματία και να δίδει
μάχη χαρακωμάτων για να διατηρήσει veto σε επιχειρήσεις δήθεν «στρατηγικής»
σημασίας, όπως έχουν ονοματισθεί όλες ανεξαιρέτως οι εταιρείες και οργανισμοί
με κρατική συμμετοχή. Η ανασφάλεια των
διοικούντων θα πρέπει επιτέλους να τερματισθεί, αφού θα πρέπει να καταλάβουν
ότι το κράτος ασκεί εξουσία μέσω πληθώρας μηχανισμών όπως η δικαιοσύνη, οι ρυθμιστικές
αρχές και ο φορολογικός μηχανισμός.
Όμως, όπως έδειξαν πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις δύο επιφανών
μελών της κυβέρνησης, της υπουργού Εργασίας κας Λούκας Κατσέλη και της υπουργού
ΥΠΕΚΑ κας Τίνας Μπιρμπίλη, αλλά και όσα λένε ιδιωτικά πολλοί άλλοι υπουργοί και
ανώτερα κυβερνητικά στελέχη, «προέχει πάση θυσία η διατήρηση ελέγχου από το
Δημόσιο των βασικών δικτύων όπως αυτά του ηλεκτρισμού, των υδάτων και του
φυσικού αερίου, καθώς οι επιχειρήσεις κοινής ωφελείας στρατηγικού χαρακτήρα θα
πρέπει να είναι κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης». Όμως με αυτά τα μυαλά και
αναχρονιστικές αντιλήψεις δεν μπορεί να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός του
κράτους, πόσο μάλλον να αυξηθούν τα έσοδά του. Η τρόικα μας περιμένει στη γωνία
με τη δική της κόκκινη γραμμή και η άρνηση της κυβέρνησης να εκποιήσει μέρος
της κρατικής περιουσίας θα σημάνει και την στάση των τμηματικών καταβολών του δανείου.
Ίσως ένα τέτοιο shock treatment μπορέσει να αφυπνίσει τελικά την κυβέρνηση για
να ανακτήσει τα απαραίτητα ανακλαστικά για την επιβίωση τη δική της και του
έθνους.