Η Απαισιοδοξία Υπερισχύει

Εμφανίστηκε αισιόδοξος ο πρωθυπουργός μετά τη Σύνοδο Κορυφής και ακόμη πιο αισιόδοξος προσπαθεί να δείξει για την κατάσταση της οικονομίας ο αρμόδιος υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου και είναι να απορεί κανείς από πού αντλούν την αισιοδοξία τους οι δύο προαναφερόμενοι. Εμείς οι υπόλοιποι βλέπουμε μια διαφορετική εικόνα. Βλέπουμε υπουργούς, όπως ο Α. Λοβέρδος, να τονίζουν επανειλημμένα ότι η κυβέρνηση πρέπει να πει την αλήθεια για την οικονομία, άρα τα πράγματα είναι χειρότερα από αυτό που παραδέχεται. Το λένε άλλωστε η υστέρηση στα έσοδα, το «αναβαθμισμένο» έλλειμμα του 2010, η αυξανόμενη ανεργία, οι αντιδράσεις απέναντι στις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις και σε κάθε απόπειρα εξορθολογισμού, καθώς και ένα πλήθος άλλων στοιχείων.

Ακόμη περισσότερο, δεν επιτρέπει αισιοδοξία η εικόνα που παρουσιάζει το κυβερνητικό σχήμα, με τον κάθε υπουργό να διαφοροποιείται δημόσια, για να αποφύγει συχνά δύσκολες αποφάσεις. Τελευταίο παράδειγμα οι δηλώσεις της κ. Τίνας Μπιρμπίλη, η οποία ουσιαστικά τάχθηκε όχι μόνο κατά της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, αλλά και γενικά κατά της «αξιοποίησης» κρατικών περιουσιακών στοιχείων αυτή την εποχή, γιατί δεν είναι πρόσφορη, αφού οι χρηματιστηριακές τιμές είναι χαμηλές. Και μπορεί επί της ουσίας να υπάρχει σοβαρός αντίλογος στο να περιέλθουν δύο ζωτικοί οργανισμοί κοινής ωφελείας σε ιδιώτες, αλλά η κ. Μπιρμπίλη ανήκει σε μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι έχει διαφορετική γραμμή…

Δεν είναι όμως η κ. Μπιρμπίλη μοναδικό παράδειγμα. Γνωρίζουμε ότι στην απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων έγινε μια τρύπα στο νερό, διαπιστώνουμε ότι η κ. Λούκα Κατσέλη διατυπώνει συνεχώς διαφορετικές απόψεις, ακούμε τον Χ. Καστανίδη να μετονομάζει την ανοχή στην παραβατικότητα «κοινωνικό πραγματισμό», παρατηρούμε τον Χρ. Παπουτσή να διστάζει χαρακτηριστικά να επιβάλει τον νόμο και την τάξη σε περιπτώσεις όπως οι λαθρομετανάστες και η Κερατέα και γενικά είναι πολλοί οι υπουργοί που προτιμούν τον δικό τους ιδιωτικό δρόμο από τη λεωφόρο της κυβέρνησης. Πιο πολλοί είναι ίσως εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι δεν θα «ρισκάρουν» το πολιτικό τους παρόν και μέλλον και προτιμούν τη σιωπηρή λαθρεπιβίβαση χωρίς δηλώσεις, ενώ άλλοι τόσοι αποδείχτηκαν απλά ανίκανοι.

Ωστόσο, όλο αυτό το θέαμα της κυβέρνησης δείχνει πλήρη έλλειψη συνοχής και αναποτελεσματικότητας, που ξεκινούν από την αδυναμία του Γ. Παπανδρέου να συντονίσει την κυβέρνησή του (γεγονός που εναρμονίζεται και με τη χαώδη κατάσταση που επικρατεί στο Μέγαρο Μαξίμου), αλλά και τις αποστάσεις που παίρνουν πολλοί υπουργοί από την πολιτική που πρέπει να ασκηθεί για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία. Τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη δεν ενστερνίζονται τη λεγόμενη πολιτική του Μνημονίου, οι διαμάχες δίνουν και παίρνουν. Σε ιδιωτικές τους συνομιλίες, άλλοι ομολογούν ότι δεν συνομιλούν με συναδέλφους τους και άλλοι ότι θα ήθελαν πλέον να είναι απλοί βουλευτές.

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα σε κοινωνικό επίπεδο. Κλάδοι επαγγελματιών αντιδρούν με απεργίες, συμβασιούχοι καταλαμβάνουν κτίρια, ΧΥΤΑ κλείνουν, το ΠΑΜΕ και οι άλλοι συνεχίζουν να απελευθερώνουν διόδια και να τρομοκρατούν υπαλλήλους και οδηγούς, σε πολλές στάσεις του μετρό τα μηχανήματα είναι κατεστραμμένα, στην Κερατέα έχει δημιουργηθεί αυτόνομο κρατίδιο, η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα καλπάζουν. Ακόμη και τα γεγονότα στη Λιβύη μάς επιβαρύνουν, αφού προκαλούν τεράστια προβλήματα στην τσιμεντοβιομηχανία και τη χαλυβουργία. Ε, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αισιοδοξία με όλα αυτά;