Ομπάμα και Λιβύη: Η Υποκρισία Λύση στο Αδιέξοδο;

Η κατάσταση στην Λιβύη κινδυνεύει να περιέλθει σε αδιέξοδο, καθώς ούτε η “Αυγή της Οδύσσειας” πριν, ούτε οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί τώρα, επαρκούν, ούτε οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών είναι αρκετά ισχυρές ώστε να ανατρέψουν τον Καντάφι. Αυτά υπογράμμισε προχθές, Πέμπτη, σε ακρόαση ενώπιον της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Αμερικανικής Γερουσίας ο στρατηγός Carter Ham, ο οποίος ήταν επικεφαλής της αεροπορικής επιχείρησης του συνασπισμού που είχε αναλάβει δράση στην Λιβύη πριν την επίσημη εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Και, μάλιστα, πήγε ακόμη ένα βήμα παραπέρα …

Είπε ότι οι ΗΠΑ ίσως θα έπρεπε να σκεφθούν σοβαρά την αποστολή δυνάμεων στην Λιβύη στα πλαίσια μίας πιθανής διεθνούς επίγειας δύναμης, ενώ παραδέχθηκε ότι ο Καντάφι δείχνει να επικρατεί στρατιωτικά. Πρόκειται, ωστόσο, για μία επιλογή που ο Ομπάμα έχει ήδη αποκλείσει κατηγορηματικά, καθώς, αφ’ ενός κάτι τέτοιο συνεπάγεται υπέρογκα έξοδα για τον κρατικό προϋπολογισμό (νωπός είναι ο χθεσινοβραδινός, εσπευσμένος συμβιβασμός της Ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας και της κυβέρνησης, που επετεύχθη άρον-άρον, ώστε να μην παραλύσουν οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες των ΗΠΑ). Αφ’ ετέρου, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ομπάμα εξελέγη περίπου ως ο Πρόεδρος “που θα τερμάτιζε όλους τους πολέμους” (όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε “ο πόλεμος που θα τερμάτιζε όλους τους πολέμους” – για να στρώσει, απλά, τον δρόμο για τον Δεύτερο …). Συνεπώς, μία τέτοια επιλογή δεν είναι ορατή το επόμενο διάστημα, τουλάχιστον, καθώς, δεν ταιριάζει στο προφίλ του ανθρώπου που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης πριν καν κλείσει ένα χρόνο θητείας, μόνο και μόνο χάριν των προσδοκιών που καλλιέργησε η εκλογή του …

Δεν θα υιοθετήσουμε εδώ το φερόμενο ως απόσπασμα της παραπάνω κατάθεσης του στρατηγού Ham στην Γερουσία πως, αν και η αποστολή δυνάμεων εδάφους στη Λιβύη δεν είναι η ιδανική λύση, «είναι ο μοναδικός τρόπος για να σιγουρευτούμε πως οι οργανωμένοι από τη CIA επαναστάτες και η Αλ Κάιντα, θα κερδίσουν τον Καντάφι», καθώς δεν δημοσιεύεται σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ (αν, βέβαια, ισχύει, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μία επέμβαση στα όρια της “ανθρωπιστικής φάρσας” … )

Ως τώρα στην υπόθεση της Λιβύης οι ΗΠΑ άσκησαν μία πολιτική προσεκτικών διπλωματικών κινήσεων, που στόχο είχε απλά να μην φαίνεται – ιδίως στο εσωτερικό τους, αλλά και στους αραβικούς λαούς – ότι εκείνες έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου για επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στην Λιβύη – που ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για την απόφαση 1973 του Σ. Α. του ΟΗΕ –  προετοίμασαν πυρετώδεις διπλωματικές επαφές της Αμερικανίδας Υπουργού Εξωτερικών, Χίλλαρυ Κλίντον, σε χώρες του Κόλπου. Έτσι, σήμερα έχουμε την επιβολή της ζώνης αυτής, με όρους που καθιστούν τις νατοϊκές δυνάμεις “αεροπορία των εξεγερμένων”. Ωστόσο, η εφαρμογή της δεν επαρκεί για την ανατροπή του Καντάφι – μήπως, τελικά, μία βολική λύση για τον Ομπάμα να είναι μία συμμαχία Αράβων “προθύμων ” σε ενίσχυση των αντικαθεστωτικών, με όσο το δυνατόν μικρότερη συμμετοχή αμερικανικών στρατευμάτων;

Ακόμη περισσότερο, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι υπέρμαχοι της στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ υπάρχουν ήδη στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων, όπως ο νεοσυντηρητικός Bill Kristol, ο οποίος τονίζει εδώ και ένα μήνα περίπου ότι, παρά τις δεσμεύσεις Ομπάμα, θα πρέπει οπωσδήποτε να αποσταλούν αμερικανικά στρατεύματα στην Λιβύη. Οι δηλώσεις Kristol θα πρέπει να μας προϊδεάσουν για μεγάλο διχασμό στις τάξεις των Ρεπουμπλικανών, αν η ηγεσία τους ακούσει τις φωνές των νεοσυντηρητικών, σε περίπτωση που οι ΗΠΑ κλιμακώσουν τη συμμετοχή τους στον πόλεμο στην Λιβύη . Οι Tea Partiers, μάλιστα, βλέπουν τους νεοσυντηρητικούς τόσο εχθρικά όσο τουλάχιστον τον Ομπάμα, καθώς, ακολουθώντας την τζακσονική παράδοση, θεωρούν πως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να αναλώνονται σε πολέμους για “ιδεαλιστικούς” ή μεγαλεπήβολους σκοπούς, αλλά μόνο όταν θίγεται η ίδια η ασφάλεια των ΗΠΑ, όπως στην 11^η Σεπτεμβρίου ή, παλαιότερα, το Περλ Χάρμπορ. Έτσι, δεν θα τους ακολουθήσουν σε μία τέτοια συναίνεση - αντίθετα θα διευρυνθεί το χάσμα που κληροδότησε στο GOP η περίοδος Geroge W. Bush και η εισβολή στο Ιράκ το 2003, στην οποία σφόδρα αντέδρασαν οι Ρεπουμπλικανοί "παλαιοσυνητηρητικοί", πρόδρομοι (και κάποιοι εξ αυτών ιδρυτές και εμπνευστές) του σημερινού Tea Party.  

Μήπως, τελικά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που ασκείται ήδη σε αριστοτεχνικούς συμβιβασμούς με τους αντιπάλους του σε δημοσιονομικά θέματα, βρει, εν όψει διαφαινόμενου αδιεξόδου στην Λιβύη, κοινό πεδίο με εκείνους των οποίων την εξωτερική πολιτική ευαγγελιζόταν πως θα ανέτρεπε άρδην;