Κυβερνητικό Έλλειμμα

Ηρθαν και ερευνούν οι χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι της τρόικας στοιχεία που αφορούν στην πορεία της ελληνικής οικονομίας· και η κοινωνία αναμένει τα νέα επιτίμια, διότι απλούστατα η κυβέρνηση κάτι δεν αντελήφθη, κάτι δεν έπραξε ορθά, όπως συμβαίνει εδώ και ένα χρόνο. Πέρασε και ο κ. Τζορτζ Σόρος από την Αθήνα· είχε συνάντηση με τον πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου· δεν ξέρουμε τι συζητήθηκε ακριβώς, αλλά υποθέτουμε πως γίναμε σοφότεροι.

Στη νοσηρή ατμόσφαιρα των Αθηνών καλλιεργείται η εντύπωση ότι η Ουάσιγκτον και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δείχνουν μιαν αυξημένη κατανόηση προς την Ελλάδα απ’ ό,τι η Ευρωπαϊκή Ενωση και ειδικότερα η Γερμανία. Το βέβαιο είναι ότι ούτε οι Αμερικανοί τρελαίνονται για εμάς ούτε οι Γερμανοί μας μισούν.

Το έλλειμμα της κυβερνήσεως είναι απλούστατα βαθιά πολιτικό· κάποιοι θα πρόσθεταν πως είναι πολιτιστικό. Σε οποιαδήποτε, πάντως, περίπτωση, η Ελλάς δεν πάσχει από έλλειψη τεχνοκρατικής στηρίξεως, διότι στην παρούσα συγκυρία ο ανθός της τεχνοκρατικής σκέψεως ασχολείται με τη χώρα μας – το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ακόμη και το οικονομικό επιτελείο του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.

Βεβαίως, όλοι αυτοί οι γνώστες των οικονομικών θεμάτων, μπορεί να σφάλλουν κατά τρόπο τραγικό· να έχουν διαμορφώσει μία συνταγή –για τη σωτηρία μας– εκτός πραγματικότητος. Αλλά και οι τεχνοκράτες που θα τους αντικαθιστούσαν τις ίδιες αντιλήψεις θα είχαν, στα ίδια πανεπιστήμια εφοίτησαν. Τεχνοκράτης είναι ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, σε τέτοιο βαθμό, ώστε λησμόνησε πως έπρεπε να διαπραγματευθεί πολιτικά τους όρους του Μνημονίου, αντί να τους αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα.

Ανίκανη η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της οικονομικής συγκυρίας με όρους πολιτικούς, καταφεύγει σε αρχέτυπες μορφές αντιπαραθέσεως, κατηγορώντας τη Νέα Δημοκρατία, για κακοδιαχείριση εξωπραγματικών διαστάσεων. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς επικρίνεται –και από άτομα που ειλικρινώς αγωνιούν για την πορεία της εθνικής οικονομίας και γενικώς της χώρας– διότι δεν στηρίζει τις κυβερνητικές πολιτικές.

Αλλά η κυβερνητική πολιτική στο θέμα του Μνημονίου, έχει τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη και της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, κάτι που δεν μπορούσε να διανοηθεί ποτέ κυβέρνηση της Δεξιάς, ακόμη και σε θέματα μικρότερης σημασίας. Πέραν τούτου, η απορριπτική στάση της Ν.Δ. στο Μνημόνιο θα ήταν δυνατόν να δημιουργήσει περιπλοκές, εάν ανέπτυσσε εξωκοινοβουλετική δραστηριότητα.

Αλλά η Δεξιά στην χώρα μας έπαυσε να ελέγχει τα συνδικάτα από τον Δεκέμβριο του 1964, όταν αντικαταστάθηκε ο Φώτης Μακρής στην ηγεσία της ΓΣΕΕ· και εν πάση περιπτώσει, το συνδικαλιστικό κίνημα –ιδιαίτερα των ΔΕΚΟ– ελέγχεται εδώ και αρκετές δεκαετίες από το ΠΑΣΟΚ.

Το πρόβλημα της κυβερνήσεως δεν είναι η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, είναι η βρεφονηπιακή αντίληψη περί πολιτικής από την οποία εμφορείται η εκσυγχρονιστική ομάδα που περιβάλλει τον κ. Παπανδρέου, και η οποία δεν κατανόησε ποτέ ότι σαρωτικές αλλαγές δεν γίνονται δίχως τη στήριξη κάποιας κοινωνικής ομάδος.