Όπως έγινε γνωστό προχθές, την αναβολή της
απόφασης της E.E. για την παραχώρηση του 40% της λιγνιτικής παραγωγής της ΔEH
σε τρίτους, ενόψει της περαιτέρω μετοχοποίησης της επιχείρησης, ζήτησε επισήμως
με επιστολή του από τον κοινοτικό επίτροπο Aνταγωνισμού κ. Xοακίν Aλμούνια ο
υπουργός Oικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Tο σκεπτικό του αιτήματος
προς την E.E. είναι αυτό που ανέπτυξε πρόσφατα η υπουργός ΠEKA κ. Tίνα Mπιρμπίλη
στο υπουργικό συμβούλιο. «Δεν μπορεί», υποστηρίζει η κα Μπιρμπίλη, «να
πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα και η πώληση του 17% των μετοχών και η παραχώρηση
του 40% της λιγνιτικής παραγωγής, διότι εξ αντικειμένου απομειώνει την αξία
της». Αυτό είναι το σκεπτικό στο οποίο και στηρίζεται η επιστολή του κ.
Παπακωνσταντίνου προς την Kομισιόν.
Όμως, για να έχει κάποιο νόημα το άνω επιχείρημα,
η άρση του μονοπωλίου της ΔΕΗ στην παραγωγή ρεύματος από λιγνίτη θα πρέπει να
παγώσει για πολλά χρόνια και όχι έως ότου ολοκληρωθεί η αποκρατικοποίηση, το
2012, όπως υποστηρίζουν οι συναρμόδιοι υπουργοί, καθώς οι επενδυτές θα
συνυπολογίσουν στο προσφερόμενο τίμημα και το διάστημα στο οποίο η ΔΕΗ θα
διατηρεί όλες τις λιγνιτικές μονάδες. Προφανώς, κανένας δεν θα πληρώσει περισσότερα
στο Δημόσιο για να αγοράσει τη ΔΕΗ, επειδή θα καθυστερήσει η άρση του
μονοπωλίου στον λιγνίτη λίγους μήνες. Η κυβέρνηση όμως ευελπιστεί, άγνωστο
βάσει ποιας πληροφόρησης, στην αποδοχή του αιτήματός της από την Κομισιόν, έτσι
ώστε να αμβλυνθούν οι έντονες αντιδράσεις από βουλευτές και συνδικαλιστές στο
εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
Έτσι η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από τη
ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ η οποία στην ουσία διοικεί τη μεγαλύτερη (από πλευράς απασχολούμενου
προσωπικού) επιχείρηση της χώρας, αρνείται για μία ακόμη φορά με βάσει το έωλο
επιχείρημα της ιδιωτικοποίησης, ν’ ανοίξει την εγχώρια αγορά ηλεκτρικής
ενέργειας στον ανταγωνισμό, αθετώντας απροκάλυπτα τα όσα συμφωνήθηκαν στο
Μνημόνιο – το οποίο ξεκάθαρα αναφέρει την υποχρέωση της κυβέρνησης για
απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας ως έναν από τους όρους του δανείου
– και περιφρονώντας τη σαφή υποχρέωση της χώρας όπως προβλέπεται από τη
νομολογία της εσωτερικής αγοράς, αλλά και τις πολύ σαφείς Κοινοτικές Οδηγίες
περί αυτού (βλ. 2009/72/EC).
Και είναι πράγματι έωλο το επιχείρημα της
κολοβής ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, αφού με την πώληση του 17% των μετοχών που
επιδιώκει η κυβέρνηση, παραμένει ουσιαστικά στο κράτος ο έλεγχος της
Επιχείρησης, μέσω του 33% της καταστατικής μειοψηφίας. Άρα η κυβέρνηση, μ’ ένα
κουτοπόνηρο τρόπο επιδιώκει και να μην ανοίξει την αγορά στον ανταγωνισμό και
να διατηρήσει τον έλεγχο της ΔΕΗ και έχει την αυταπάτη να πιστεύει ότι αυτό θα
γίνει αποδεκτό από τις Βρυξέλλες.
Όμως, όπως κατ’ επανάληψη έχουν τονίσει οι
εκπρόσωποι της Ε. Επιτροπής στην κα Μπιρμπίλη και στους συνεργάτες της, η
εσωτερική αγορά (τις διατάξεις της οποίας αποδέχεται πλήρως η Ελλάδα ως μέλος
της ΕΕ) δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι όπως επιθυμεί η χώρα μας. Γιατί ακόμα και
εάν η ΔΕΗ ήτο μία 100% ιδιωτική επιχείρηση, που ήλεγχε απόλυτα την παραγωγή από
λιγνίτες και υδροηλεκτρικά, θα ήτο υποχρεωμένη να εκχωρήσει μέρος της παραγωγής
αυτής (στο 40% το έχει προσδιορίσει η Κομισιόν) σε άλλες εταιρείες προκειμένου
να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός. Αυτό προβλέπει η σχετική Κοινοτική Οδηγία.
Αυτά είναι γνωστά πράγματα και εφαρμόζονται
εδώ και χρόνια από όλες τις εταιρείες παραγωγής και εμπορίας ηλεκτρισμού που
λειτουργούν εντός της Ε. Ένωσης. Μόνο οι διαδοχικές Ελληνικές κυβερνήσεις και
οι διοικούντες τη ΔΕΗ συνδικαλιστές
αρνούνται να τα εφαρμόσουν, αφού κινδυνεύουν έτσι οι μεν πρώτοι να βρεθούν
χωρίς πελάτες - εκλογείς και οι δεύτεροι χωρίς εξουσία. Εάν όμως διέθεταν και
το ελάχιστο μυαλό, θα είχαν προ πολλού αποδεχθεί την Ευρωπαϊκή
πραγματικότητα και θα είχαν ήδη προχωρήσει σε πώληση ενός μέρους του
παραγωγικού δυναμικού της Επιχείρησης (όταν ακόμα είχε κάποια αξία και υπήρχαν
ενδιαφερόμενοι αγοραστές) και θα είχαν φροντίσει να επεκτείνουν τις
δραστηριότητες της ΔΕΗ εκτός Ελλάδας, όπως προβλέπει το Ευρωπαϊκό μοντέλο.
Πολιτικοί και εργατοπατέρες είναι εξίσου
υπεύθυνοι για τη σταδιακή απαξίωση της ΔΕΗ, η οποία σήμερα έχει τη μισή ή και
μικρότερη αξία απ’ ότι πριν δέκα χρόνια. Ο εξηλεκτρισμός της χώρας, χάριν του
οποίου δημιουργήθηκε αρχικά η ΔΕΗ, έχει εδώ και καιρό ολοκληρωθεί. Οι ορίζοντες
της μεγάλης αυτής επιχείρησης είναι σαφώς
η Ευρώπη και ιδιαίτερα η ΝΑ Ευρώπη. Όμως οι διοικούντες διακατέχονται
από μία μοναδική εσωστρέφεια, πράγμα που εξηγεί και τον κατήφορο της χώρας.