Έλλειμμα
ηθικό χαρακτηρίζει πλέον τη χώρα, πέρα από όλα τα άλλα προβλήματα που
αντιμετωπίζει στο πεδίο της οικονομίας. Συνταξιούχοι βουλευτές τόλμησαν να
απαιτήσουν αναδρομικές αυξήσεις, χωρίς ίχνος ντροπής, όταν όλο και περισσότεροι
συμπολίτες τους είναι αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας και της φτώχειας, ο
ίδιος ο Πρωθυπουργός απέκρυψε ότι γνώριζε πολύ νωρίς τα αληθινά μεγέθη του
δημοσιονομικού προβλήματος και είχε ζητήσει από την αρχή, σχεδόν, της εκλογικής
νίκης του κυβερνώντος κόμματος τη συνδρομή του ΔΝΤ, χωρίς, όμως, να ενημερώσει
τους πολίτες, οι υπεύθυνοι υπουργοί διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους σε κάθε φήμη
για αναδιάρθρωση του χρέους.
Έχει
μετατραπεί η χώρα σε απέραντο φρενοκομείο, για να θυμηθούμε την επίκαιρη,
πάντα, όπως φαίνεται, ρήση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είχε
γίνει 22 χρόνια πριν, μεσούντος του σκανδάλου Κοσκωτά.
Και
βέβαια το υπουργείο Οικονομικών έσπευσε να βάλει τέλος στις απαιτήσεις των 850
συνταξιούχων βουλευτών, που φαίνεται ότι ζουν σε άλλο πλανήτη και όχι στην
Ελλάδα. Όμως, το ζήτημα παραμένει. Και αν δεν υπήρχε η δημόσια αποκάλυψη του
και η οργή που εκδηλώθηκε, ενδεχομένως, να διατηρούσαν αξιώσεις για τη δικαίωση
τους. Περί τα 200 εκατ. ευρώ υπολογίζονται οι αναδρομικές αυξήσεις που
επεδίωκαν ανερυθρίαστα. Την ίδια στιγμή που η χώρα βουλιάζει όλο και πιο πολύ
στο τέλμα της ύφεσης. Που η αγορά και ο επιχειρηματικός κόσμος «στεγνώνει» από
κεφάλαια. Που η ζήτηση μειώνεται όλο και περισσότερο. Που τα εισοδήματα
συρρικνώνονται και οι πολίτες αναγκάζονται να τρώνε «από τα έτοιμα»,
αποσύροντας τις όποιες καταθέσεις τους. Που η ανεργία διογκώνεται.
Πώς
τόλμησαν να αξιώσουν 250.000 το κεφάλι σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση που βιώνει η
χώρα; Δεν σκέφθηκαν ότι θα αποκαλύπτονταν οι αξιώσεις τους και θα γινόταν
περίγελος; Ίσως, δεν αρκεί ότι το υπουργείο Οικονομικών «φρέναρε» τις απίθανες
απαιτήσεις των «πατέρων» του έθνους. Ίσως, η καλύτερη τιμωρία τους θα ήταν να
δοθούν τα ονόματα τους στη δημοσιότητα, για να γνωρίζουμε, επιτέλους, σε ποιους
είχαμε αναθέσει την εκπροσώπηση μας. Όχι τίποτε άλλο, για να γνωρίζουμε και τα
κόμματα από τα οποία προέρχονται. Γιατί έτσι παίρνει η μπάλα όλους, αθώους και
ένοχους.
Το
πιο σοβαρό, όμως, θέμα των ημερών είναι η αποκάλυψη από τηλεοπτική εκπομπή
μεγάλης ακροαματικότητας μέρους της περιβόητης συνέντευξης του Στρος Καν που
δεν βγήκε στον αέρα, στο οποίο ο επικεφαλής του ΔΝΤ, ούτε λίγο, ούτε πολύ, λέει
ξεκάθαρα ότι από το Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2009 ο Πρωθυπουργός είχε
επικοινωνήσει με το ΔΝΤ, και η προσφυγή μας στις αγκάλες του έγινε με υπόγειες
διαδικασίες. Και οι πολίτες εκείνο το διάστημα δεν γνώριζαν τίποτε. Περίμεναν
να δουν τα «λεφτά, που υπήρχαν». Περίμεναν το νεοεκλεγέν ΠΑΣΟΚ να δώσει
ζωντάνια στην παραπαίουσα οικονομία που παρέλαβε. Άντ’ αυτού λίγους μήνες μετά
άκουσε τον Πρωθυπουργό να ανακοινώνει την προσφυγή μας στο ΔΝΤ. Μια κίνηση που
επίσης διαψευδόταν κατά κόρον.
Όπως
αυτή της αναδιάρθρωσης του χρέους, την οποία οι υπουργοί της κυβέρνησης
αποποιούνται μετά βδελυγμίας. Και ας επιμένουν οι διεθνείς αγορές ότι έρχεται
γενναίο «κούρεμα» που μπορεί να φθάσει ως 55%. Χωρίς να γνωρίζουμε τις
συνέπειες για την ίδια τη χώρα και το μέλλον της.
Η
απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος 36 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση έχει
συντελεσθεί. Όλοι έχουν δοκιμασθεί και απέτυχαν. Το πρόβλημα πλέον δεν είναι
μόνον το έλλειμμα πολιτικού ήθους, αλλά και το έλλειμμα ηγεσίας. Το καράβι που
λέγεται Ελλάδα πλέει ήδη σε επικίνδυνα νερά και κανείς πολίτης δεν πιστεύει ότι
υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση. Σοβαροί και έγκριτοι Έλληνες επιστήμονες του
εξωτερικού κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια σειρά από ανοιχτές, πολύ
δυσάρεστες, πιθανότητες που απειλούν τη χώρα. Ζητείται ελπίς, για να θυμηθούμε
τον Αντώνη Σαμαράκη.