Καθώς οι ΑΠΕ αναπτύσσονται διαρκώς στην Ευρώπη, οι
περιβαλλοντικές οργανώσεις και οι εταιρείες του κλάδου γίνονται ολοένα και πιο
αιχμηρές στη στάση τους απέναντι στα ορυκτά καύσιμα και τον δικό τους ρόλο στο
ενεργειακό μείγμα. Αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν πως το ζήτημα της ενέργειας
γίνεται περισσότερο πολιτικό από ότι στο παρελθόν, με παραμέτρους που αφορούν
και την εξωτερική πολιτική.
Όπως τονίζει ο Ζαβιέ Νόγιον του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Ηλιοθερμικών,
«η ενέργεια από ορυκτά καύσιμα θα εξαντληθεί κάποια στιγμή» και για αυτό το
λόγο χρειάζεται μια αυξημένη κατανόηση του γεωπολιτικού ρόλου των ΑΠΕ. Την ίδια
στιγμή, η
WWF και
αριθμός επιχειρήσεων υποστηρίζουν ένα στόχο για μείωση των εκπομπών κατά 25% ως
το 2020, αντί για 20% που προβλέπεται σήμερα, αναζητώντας παράλληλα έναν
διευρυμένο ρόλο και για την καθαρή ενέργεια, παραμερίζοντας τον άνθρακα, το
πετρέλαιο και το αέριο.
Ουσιαστικά, αυτό που προσπαθούν να «πουλήσουν» οι εκπρόσωποι
της πράσινης ενέργειας είναι ότι αξίζει να πληρώνουν οι Ευρωπαίοι καταναλωτές
λίγο ακριβότερους λογαριασμούς με αντάλλαγμα να μην εξαρτώνται από ασταθείς
ξένες χώρες για την ενεργειακή τους ασφάλεια (π.χ. Ουκρανία, Βόρεια Αφρική).
Στην δεδομένη χρονική συγκυρία, το επιχείρημα αυτό είναι ιδιαίτερα έγκυρο,
καθώς η κρίση στις αραβικές χώρες έχει οδηγήσει σε πολύ υψηλά επίπεδα την τιμή
του πετρελαίου, συνεπώς και του φυσικού αερίου. Ο κ. Νόγιον υπογραμμίζει σε
σχέση με όλα αυτά ότι «δεν θα χρειαστεί να πάτε ποτέ σε πόλεμο για τις ΑΠΕ»,
υπενθυμίζοντας το παράδειγμα του Ιράκ και της Λιβύης.
Οι ΑΠΕ λοιπόν δεν εξαρτώνται από τους παράγοντες αυτούς. Ένα
διεθνές ζήτημα που αφορά την ανάπτυξή τους είναι αυτό των σπανίων γαιών, αλλά
δεν επηρεάζει προς το παρόν τις τιμές και τη διαθεσιμότητα όσο επηρεάζουν οι
παράγοντες που προαναφέραμε την αγορά του πετρελαίου. Επίσης, στην αγορά των
ΑΠΕ δεν επιδρά η κερδοσκοπία σε τόσο μεγάλο βαθμό (τουλάχιστον αυτή είναι η
γενική παραδοχή).
Πέρα από τις διαπιστώσεις αυτές, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε
ότι οι ΑΠΕ αποτελούν ήδη σήμερα έναν «μοχλό» διείσδυσης των ανεπτυγμένων χωρών
σε φτωχότερες χώρες, στα πρότυπα των παλαιών αποικιοκρατικών μεθόδων. Οι
μεγάλοι ευρωπαϊκοί όμιλοι ήδη αναλαμβάνουν πληθώρα έργων στην Αφρική και αλλού,
ενισχύοντας την παρουσία τους και αυξάνοντας την επιρροή τους στις τοπικές
κυβερνήσεις.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ανταγωνισμός των
ευρωπαϊκών επιχειρήσεων με τις κινεζικές αποτελεί από μόνος του έναν εμπορικό
πόλεμο, με σαφείς γεωπολιτικές προεκτάσεις. Αυτό είναι εμφανές πρώτα από όλα
λόγω της έμφασης που του δίνουν οι κυβερνήσεις τόσο της Γερμανίας, όσο και της
Κίνας και των ΗΠΑ. Φαίνεται πως οι πολιτικές ηγεσίες έχουν αντιληφθεί ότι οι
πράσινες τεχνολογίες αποτελούν το νέο “
big
thing” και προσπαθούν να εξασφαλίσουν την υπεροχή.