Tο Πρόγραμμα Επανεκκίνησης της Οικονομίας, όπως χαρακτήρισε ο Αντ.
Σαμαράς την πολυαναμενόμενη «Πρόταση εξόδου από την κρίση - Ζάππειο ΙΙ»
της Νέας Δημοκρατίας που παρουσίασε την Πέμπτη, περιέχει αναμφισβήτητα
και θετικά στοιχεία. Διάφοροι αναλυτές τα έχουν απαριθμήσει.
Ωστόσο,
ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θέτει ουσιαστικά ως όρο για συναίνεση
την αποδοχή της πρότασης που διατύπωσε στην ολότητά της. Δεν δέχεται την
υιοθέτηση κάποιων σημείων, προκειμένου να προσφέρει τη συναίνεσή του
για την υλοποίηση των όρων του Μνημονίου. Αντίθετα, κατέστησε σαφές με
τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι απορρίπτει το Μνημόνιο με τους σημερινούς
του όρους. Επομένως, και η πρότασή του πρέπει να κριθεί στο σύνολό της.
Αν,
λοιπόν, υποτεθεί ότι έρχεται αύριο στην εξουσία ο Αντώνης Σαμαράς και η
Νέα Δημοκρατία είναι σε θέση να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, για να
υλοποιηθεί το Ζάππειο ΙΙ θα απαιτηθούν αρκετά, έως και πολλά χρόνια.
Ισως δέκα, μπορεί και δεκαπέντε, υπό την προϋπόθεση ότι αφενός θα
βρεθούν χρήματα και αφετέρου θα υπάρχει κρατική διοίκηση για να το
υλοποιήσει στην ολότητά του. Αλλά ακριβώς αυτό είναι και το μεγάλο
πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα. Δεν υπάρχουν χρήματα και δεν διαθέτει ούτε
στοιχειώδη διοικητική μηχανή, για να εφαρμόσει οποιοδήποτε πρόγραμμα
προκειμένου να βελτιώσει την κατάσταση. Αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός
λόγος που η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να εφαρμόσει το Μνημόνιο, πέρα
βέβαια από τις δικές της ορατές και ηχηρές αδυναμίες.
Το ερώτημα
που τίθεται επομένως στον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής
αντιπολίτευσης είναι τι κάνουμε μέχρις ότου υλοποιηθεί το πρόγραμμά του
και αρχίσει να αποδίδει πλεονάσματα όχι βέβαια σε τρία χρόνια όπως
υποστηρίζει, αλλά πολύ αργότερα (για να διατηρούμε και κάποια επαφή με
την πραγματικότητα); Πώς θα αντιμετωπίσουμε στο μεταξύ τον κίνδυνο της
πλήρους κατάρρευσης, πώς θα πείσουμε την τρόικα και τους εταίρους να
συνεχίσουν να μας στηρίζουν και πώς θα πείσουμε τις αγορές να μας
δανείζουν; Με διαπραγματεύσεις για αλλαγή των όρων και με την επισήμανση
ότι υπάρχει ήδη αρκετή αστάθεια στην περιοχή, ώστε δεν χρειάζεται
επιδείνωση με κατάρρευση της Ελλάδας, απαντά με απόλυτη βεβαιότητα ο
Αντ. Σαμαράς, λες και η άλλη πλευρά είναι έτοιμη να δεχθεί τα
επιχειρήματά του…
Επικαλείται την Ιρλανδία και την Πορτογαλία,
αλλά είναι πολύ αμφίβολο ότι εξασφάλισαν καλύτερους μνημονιακούς όρους
γιατί τους διαπραγματεύτηκαν. Η Ιρλανδία κατάφερε απλά να διατηρήσει τη
χαμηλή φορολόγηση των εταιρειών, ενώ η Πορτογαλία είχε πάρει δραστικά
μέτρα λιτότητας ένα χρόνο πριν προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης και
μαζί με αυτά που της επιβάλλει το Μνημόνιο βρίσκεται σε αντιστοιχία με
την Ελλάδα. Και σίγουρα, καμία από τις δύο χώρες δεν έχει τα εφιαλτικά
χρέη και ελλείμματα που επιβαρύνουν την Ελλάδα, ούτε είναι διαλυμένες οι
κρατικές μηχανές τους.
Αγνωστο πώς νομίζει ο Αντώνης Σαμαράς ότι
θα πείσει τους εταίρους, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες να αλλάξουν
πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. Προς το παρόν, αυτό που γνωρίζουμε είναι
ότι επιμένουν ότι πρέπει να εφαρμοσθεί το Μνημόνιο, ή το νέο Μνημόνιο,
γιατί το θεωρούν μονόδρομο και ότι ζητούν από τη Νέα Δημοκρατία να
συναινέσει.
Το είπε ο Ολι Ρεν την περασμένη Τετάρτη στο
Ευρωκοινοβούλιο και φαίνεται ότι διάφοροι Ευρωπαίοι παράγοντες πιέζουν
και συνδέουν, μεταξύ άλλων, τη χορήγηση νέου πακέτου στήριξης με
υπόσχεση της Ν.Δ. ότι θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα το Μνημόνιο αν έλθει στην
εξουσία.
Στην πραγματικότητα, το Ζάππειο ΙΙ συμβαδίζει σε
σημαντικό ποσοστό με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης
που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ενώ άλλες προτάσεις του περιλαμβάνονται στις
κυβερνητικές προσπάθειες ανόρθωσης της οικονομίας. Εφόσον προστεθούν και
τα σημεία που φαίνεται διατεθειμένο να αποδεχθεί τουπουργείο
Οικονομικών, οι διαφορές λιγοστεύουν και υπάρχει κυρίως θέμα
προτεραιοτήτων και δυνατοτήτων για να υπάρξει σύγκλιση. Δυστυχώς, ο
Αντώνης Σαμαράς έδωσε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει περίπτωση
συμβιβασμού, αλλά τι θα κάνει αν του θέσουν το δίλημμα «συναίνεση και
νέο πακέτο στήριξης, ή χρεοκοπία»;
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/05/2011)