Η ΕΣΤΙΑ έχει κατ’ επανάληψη και ορθώς χρησιμοποιήσει την αναλογία της
προβληματικής επιχείρησης για να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά της
κυβέρνησης.
Πράγματι, αναλογιστείτε μια ιστορική βιομηχανία που έχει περιπέσει σε
δυσκολίες, χρωστάει πολλά και παρουσιάζει ζημίες για σειρά ετών. Οι
τραπεζίτες ζητούν να εκσυγχρονιστεί ο εξοπλισμός για να περιοριστεί το
κόστος και να βελτιωθεί η ποιότητα και η ελκυστικότητα των παραγομένων
προϊόντων. Οι τραπεζίτες, μάλιστα, δηλώνουν πρόθυμοι να
αναχρηματοδοτήσουν τα παλαιά δάνεια και να χρηματοδοτήσουν τον
εκσυγχρονισμό διότι πιστεύουν ότι όταν αυτός ολοκληρωθεί, η επιχείρηση
θα καταστεί ανταγωνιστική και θα μπορέσει να εξυπηρετήσει τα δάνεια της.
Ο μεγαλομέτοχος που ασκεί τη διοίκηση (Γ. Παπανδρέου) αποδέχεται την
πρόταση των τραπεζών και συμφωνεί ότι θα προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό
που θα ρίξει το κόστος και θα βελτιώσει τα παραγόμενα προϊόντα. Στη
συνέχεια όμως, αντί να εκσυγχρονίσει τον εξοπλισμό και να ρίξει το
κόστος, μειώνει κάπως τους μισθούς και αυξάνει τις τιμές. Οι πωλήσεις
πέφτουν και οι τραπεζίτες φοβούνται ότι η επιχείρηση θα πέσει έξω.
Ο άλλος μεγαλομέτοχος που διεκδικεί τη διοίκηση (Α. Σαμαράς) παρουσιάζει
στις τράπεζες το δικό του σχέδιο σωτηρίας της επιχείρησης. Θα ρίξει τις
τιμές κάτω του κόστους οπότε εκτιμά ότι θα αυξηθεί ο τζίρος και έτσι θα
μπορέσει σταδιακά να εκσυγχρονιστεί και να βελτιώσει την ποιότητα και
ελκυστικότητα των προϊόντων του. Οι τραπεζίτες τού υποδεικνύουν ότι το
σχέδιο του είναι το ίδιο με αυτό που ακολουθούν οι επιχειρήσεις λίγο
πριν χρεοκοπήσουν• πουλάνε όσο-όσο για να έχουν είσπραξη και γρήγορα
καταλήγουν.
Αυτή είναι σχηματικά η κατάσταση. Ο κ. Παπανδρέου αντί να εκσυγχρονίσει
τη δημόσια διοίκηση και να περιορίσει δραστικά τις δαπάνες του κράτους,
αύξησε δραματικά τους φόρους με την φρούδα ελπίδα ότι θα εισπράξει
αρκετά για να καλύψει τις δαπάνες που δεν θέλει ή δεν μπορεί να
περιορίσει. Οι προτάσεις του κ. Σαμαρά στο ίδιο ακριβώς αποβλέπουν.
Προτείνει να μειώσει τους φόρους προσδοκώντας ότι θα προκληθεί τόση νέα
οικονομική δραστηριότητα ώστε να αυξηθούν οι κρατικές εισπράξεις για να
καλύψουν τις ίδιες υψηλές δαπάνες του κράτους.
Και οι δύο συνταγές οδηγούν με βεβαιότητα στην χρεοκοπία. Αν διεξαγόταν
αγώνας δρόμου προς την χρεοκοπία, με τα πραγματικά δεδομένα που
γνωρίζουμε, θα τον κέρδιζε ο κ. Σαμαράς.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι αγορές και η συντριπτική πλειοψηφία των
εμπειρογνωμόνων προεξοφλούν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει το 2012 ή το
2013.
Θα αποφύγουμε την χρεοκοπία μόνον αν κόψουμε κάθε δαπάνη που δεν είναι
απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του κράτους και δεν καλύπτει
ουσιώδεις κοινωνικές ανάγκες και αν περιορίσουμε δραματικά το μέγεθος
του κράτους (η εικαζόμενη συμφωνία των δύο κομμάτων για τις
αποκρατικοποιήσεις είναι χρήσιμη).
Όταν καταφέρουμε να περιορίσουμε το μέγεθος του κράτος και κόψουμε ΟΛΕΣ
τις περιττές δαπάνες, τότε – αλλά μόνον τότε – οι προτάσεις του κ.
Σαμαρά για την φορολογική πολιτική θα συνιστούν την ορθότερη επιλογή για
την ευημερία της Ελλάδας.
Ήδη πριν από τις εκλογές του 2009 υποστήριζα, αρθρογραφώντας, ότι το
αντικείμενο της περιλάλητης συναίνεσης πρέπει να είναι η συμφωνία ΠΑΣΟΚ
και ΝΔ για την περικοπή των κρατικών δαπανών. Δεν απαιτείται συναίνεση
για το μνημόνιο. Μπορεί να λέει ο καθένας τα δικά του. Συμφωνία
χρειάζεται μόνο για τον περιορισμό των κρατικών δαπανών. Η επίτευξη
αναλυτικής συμφωνίας για μια-μια δαπάνη που θα περικοπεί είναι μια
κοπιαστική διαδικασία που θα απαιτήσει ικανά πολιτικά στελέχη από τα
δύο κόμματα και τεχνική υποστήριξη από στελέχη του Υπουργείου
Οικονομικών και της τρόϊκας.
Ο χρόνος που απομένει για να καταστεί η χρεοκοπία αμετάκλητη είναι πολύ
λίγος. Η χρεοκοπία μπορεί να αποφευχθεί αν οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς
συμφωνήσουν από κοινού να περιορίσουν τις κρατικές δαπάνες.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα
"Εστία"