Όταν ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση με τη χρεοκοπία της
Lehman Brothers το φθινόπωρο του 2008 η Γαλλία βρισκόταν σε προνομιακή
θέση: Ασκούσε την εξάμηνη προεδρία στην Ε.Ε. και την ίδια στιγμή
επικεφαλής της ΕΚΤ και του ΔΝΤ βρίσκονταν δύο Γάλλοι, ο Τρισέ και ο
Στρος Καν.
Ετσι ο Σαρκοζί μπόρεσε και πήρε πρωτοβουλίες εναντίωσης στη Γερμανία,
όπως η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης το Νοέμβριο του 2008 με τη
συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν.
Ενάμιση χρόνο αργότερα η υπουργός Οικονομικών Λαγκάρντ -στα μέσα
Μαρτίου του 2010- έλεγε αυτό που ούτε οι ίδιες οι ενδιαφερόμενες χώρες
δεν μπορούσαν να πουν: ότι, δηλαδή, τα ελλείμματα του νότου είναι άμεση
παρενέργεια των πλεονασμάτων της Γερμανίας.
Όταν ο Σαρκοζί αποφάσισε στα τέλη Ιουνίου του 2010 να προσδεθεί στις
επιλογές της Γερμανίας, οι συμπατριώτες του επικεφαλής της ΕΚΤ και του
ΔΝΤ όχι μόνον δεν τον ακολούθησαν, αλλά δεν δίστασαν να έλθουν σε
μετωπική σύγκρουση μαζί του:
Πρώτος ο Τρισέ στη Σύνοδο Κορυφής στα τέλη Οκτωβρίου του 2010
χρησιμοποίησε απαξιωτικές εκφράσεις για το δίδυμο Σαρκοζί-Μέρκελ, που
στη διμερή συνάντηση κορυφής της Ντοβίλ στις 18 Οκτωβρίου 2010 είχαν
εξαγριώσει τις αγορές με την ένταξη της πρόβλεψης για «ελεγχόμενη
χρεοκοπία» των χωρών που θα προσφεύγουν στο Μόνιμο Μηχανισμό μετά το
2013 στην περίπτωση που το δημόσιο χρέος τους θα παρουσιαζόταν ως μη
βιώσιμο. Στο τέλος της δεύτερης θητείας του ο επικεφαλής της ΕΚΤ δεν
έδρασε μόνο ως ανεξάρτητος κεντρικός τραπεζίτης, αλλά συμπλήρωσε το κενό
ηγεσίας στην Ευρωζώνη που παρήγαγαν οι Μέρκελ-Σαρκοζί.
Από τη μεριά του ο Στρος Καν κινούμενος όχι μόνον ως βέβαιος υποψήφιος
των Σοσιαλιστών για την Προεδρία, αλλά και ως αδιαμφισβήτητος διάδοχος
του Σαρκοζί και κατά συνέπεια μελλοντικός συνομιλητής της Μέρκελ,
στήριζε πάντοτε σταθερά τις πιο μαξιμαλιστικές εκδοχές στήριξης των
προβληματικών χωρών και συνολικής θωράκισης της Ευρωζώνης. Σταθερά υπέρ
των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, αλλά και πρόθυμος να αποδεχθεί σχεδόν
αυτόματα το ΔΝΤ μια αυξημένη συνεισφορά του στον προσωρινό αλλά και το
Μόνιμο Μηχανισμό.
Ξαφνικά ο Στρος Καν τίθεται εκτός μάχης, ενώ σε λίγους μήνες λήγει η
θητεία Τρισέ με τη διαδοχή τους να μην εγγυάται αυτόματα τη συνέχεια:
Πρώτον, σε ό,τι αφορά το ΔΝΤ θα υπάρξουν ισχυρές πιέσεις για
προσωπικότητα εκτός Ευρώπης. Ακόμη και στην περίπτωση επιλογής
Ευρωπαίου, σε καμιά περίπτωση δεν θα έχει το βάρος ενός ενεργού
πολιτικού με φιλοδοξίες κορυφής.
Δεύτερον, στην αρχή της πρώτης του θητείας ο Ντράγκι θα πρέπει πείσει
τη γερμανική πλευρά ότι είναι συνεργάσιμος αποδεχόμενος ένα πιο χαμηλό
και τεχνοκρατικό και αυτός προφίλ σε αντίστιξη με τον Τρισέ.
Η απουσία του Στρος Καν θα γίνει αισθητή άμεσα καθώς η συμπαράταξη του
επικεφαλής του ΔΝΤ με τον Τρισέ, τον Ρεν και τον Γιούνκερ πρόσθετε
βαρύτητα στο θεσμικό αυτό μέτωπο εναντίωσης στο Βερολίνο.
Ένα είναι βέβαιο η εξέλιξη των σχέσεων Γαλλίας-Γερμανίας μετά την
προεδρική εκλογή της άνοιξης του 2012 είναι πλέον μη προβλέψιμη μετά την
αναπόφευκτη αναγκαστική αποχώρηση του Στρος Καν από την ηγεσία του ΔΝΤ,
αλλά και τη διεκδίκηση του χρίσματος των Σοσιαλιστών για τη διεκδίκηση
της Προεδρίας.
Προεξοφλημένη νίκη
Ο Στρος Καν κινούμενος όχι μόνον ως βέβαιος υποψήφιος των Σοσιαλιστών
για την Προεδρία αλλά και ως αδιαμφισβήτητος διάδοχος του Σαρκοζί και
κατά συνέπεια μελλοντικός συνομιλητής της Μέρκελ, στήριζε πάντοτε
σταθερά τις πιο μαξιμαλιστικές εκδοχές στήριξης των προβληματικών χωρών
και συνολικής θωράκισης της Ευρωζώνης. Σταθερά υπέρ των χαμηλών
επιτοκίων δανεισμού, αλλά και πρόθυμος να αποδεχθεί σχεδόν αυτόματα το
ΔΝΤ μια αυξημένη συνεισφορά του στον προσωρινό αλλά και το Μόνιμο
Μηχανισμό.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 17/05/2011)