Μόνο αλγεινή εντύπωση μπορεί να προκαλούν στο κοινωνικό
σύνολο κινήσεις που, σε καιρούς κρίσης, υποδηλώνουν τη βούληση μιας κοινωνικής
ομάδας να μη συμμεριστεί το βάρος που η κρίση αυτή συνεπάγεται. Και η εντύπωση
αυτή οξύνεται ακόμη περισσότερο από τη στιγμή που πρόκειται για κοινωνικές
ομάδες που έχουν αυξημένες απολαβές σε σχέση με τις υπόλοιπες, και οι οποίες,
από τη στιγμή που δεν συνδέονται με την παραγωγικότητα, λίγο απέχουν από το να
χαρακτηριστούν ως προνόμια.
Μία τέτοια εντύπωση προκαλεί και η απόφαση του σωματείου
εργαζομένων των ΕΛΠΕ να προβεί σε νέες απεργιακές κινητοποιήσεις από σήμερα
(Πέμπτη, 19/05) τα ξημερώματα. Μάλιστα, η παρούσα, τετραήμερη, απεργία
ακολουθεί προηγούμενη εξαγγελία δεκαήμερης κινητοποίησης, η οποία ανεστάλη,
καθώς εκρίθη από το δικαστήριο ως παράνομη και καταχρηστική.
Ακόμη πιο προκλητικό είναι το γεγονός ότι η απεργία έρχεται
ως απάντηση στην πρόταση της Διοίκησης των ΕΛΠΕ για τη νέα συλλογική σύμβαση
εργασίας, η οποία προβλέπει 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα (από 38 που είναι
σήμερα), πριμ παραγωγικότητας συνδεδεμένο με την απόδοση και αλλαγές στον τρόπο
καταβολής του χρονοεπιδόματος και των αυτόματων αυξήσεων, ενώ οι 17,8 μισθοί
δεν θίγονται.
Δεν θα επεκταθούμε στην απαρίθμηση των παροχών που
καταγράφονται στον όμιλο – τα στοιχεία έχουν δημοσιευθεί αρκετά συχνά τον
τελευταίο καιρό – περιμένουμε, ωστόσο, με μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια τη σημερινή
συνέντευξη Τύπου του ΔΣ του σωματείου με θέμα «αλήθειες και ψέματα» για τους
εργαζομένους στα ΕΛΠΕ.
Σημειώνουμε, προς το παρόν, ότι οι αντιπροτάσεις του
σωματείου καταλήγουν σε επιβάρυνση του εργατικού κόστους στα ΕΛΠΕ κατά 18%, τη
στιγμή που ο Όμιλος αντιμετωπίζει όλο και πιο οξυμένο ανταγωνισμό στην
Ανατολική Μεσόγειο και την Νοτιοανατολική Ευρώπη. Επιπλέον, η κρίση έχει
οδηγήσει σε δραματική ύφεση την κατανάλωση καυσίμων στην χώρα μας, με το
ποσοστό της μείωσης να υπολογίζεται στο 20%. Υπενθυμίζουμε, επίσης, όσα έλεγε
στην πρόσφατη επιστολή του προς τους εργαζομένους του Ομίλου, ο πρόεδρος των
ΕΛΠΕ σχετικά με την πτώση των πωλήσεών τους στην εσωτερική αγορά κατά 13,5% -
και η οποία συνεχίζεται - τις δυσκολίες ρευστότητας και το αυξανόμενα επιτόκια,
το πρόβλημα με τους πελάτες (οι περισσότεροι εκ των οποίων παρουσιάζουν
πιστωτικούς κινδύνους), τα χαμηλά περιθώρια διύλισης, τις μεγάλες ανάγκες
δανεισμού για επενδύσεις.
Πέραν άλλου σχολίου, αρκεί να υπογραμμιστεί η ανάγκη
επίδειξης κοινωνικής ευθύνης στο σημερινό δυσχερές πλαίσιο. Το απαιτεί, όχι
μόνο η βιωσιμότητα της οποιασδήποτε επιχείρησης, αλλά η ανάγκη διατήρησης της
κοινωνικής συνοχής, με αποφυγή δημιουργίας ασφαλών «νησίδων», που θα διατηρούν
άθικτες τις παροχές που απολαμβάνουν, όταν, μάλιστα, αυτές δεν συνδέονται με
ορθολογική ανταμοιβή της παραγωγικότητας, αλλά με την διατήρηση «κεκτημένων».